Dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym

Dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

agala123
Marta
małgosia
wilk
Lolek90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

agala123
Marta
małgosia
wilk
Lolek90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Rozklejam powiekę jednego oka. Zanim udaje mi się zrobić to samo z drugą, ta pierwsza znów bezwładnie opada. W uszach dotyk metalowej łyżki. Skrobanie i chrobotanie. Jakby ktoś wygrzebywał resztki przypalonego jedzenia z garnka. Ociekam zimnym potem i dźwigam niewidzialne ciężary. Lustro przede mną? Bez ram. Bez końca i początku. A w odbiciu ktoś łudząco do mnie podobny. Prawie identyczny. Tylko jakiś dziwny grymas ma na twarzy. Karnawałowy pochód przechodzi po moim ciele, zaczynając od czubka głowy. Odbicie śmieje się gorzko. Coś szepcze szyderczo. Tupanie, dreptanie i walenie w bęben. I cała feeria barw. Zamroczenie.
Przestrzeń straciła swój wymiar. Jest płaska jak obrazek w książeczce dla dzieci. Boję się dotknąć czegokolwiek w obawie, że natrafię na taflę szkła. Słaba kopia rzeczywistości, w której najbardziej realna wydaje się postać z lustra.
Ból głowy rozpiera czaszkę. Jak niezbyt mocno zgnieciony kawałek papieru, który desperacko chce wrócić do swojej pierwotnej formy gładkiej kartki. Próbuję dźwignąć kleiste jak chałwa ciało, ale powietrze wydaje się zbyt gęste.
Chyba zapadłam się w sen, bo nagle zrobiło się widno za oknem. Termometr już nie wrzeszczy na czerwono. Tylko jeszcze jakiś pełzający dreszcz przechodzi wzdłuż kręgosłupa. I wciąż ten śmiech.
- Przecież i tak tego nie zrobisz! - mówi coraz głośniej. Roztacza jasną wizję i zaraz zrzuca na twardy bruk.
- Nie dasz rady. Ślepe marzenie. Nie dostaniesz tego! - grymas w odbiciu pogłębia się. Widzę na tej twarzy ból i niedosyt.
Jeszcze raz wkładam szklany termometr pod pachę. 36,6. Tłukę rękami w lustro bez ramy. Nie ma drugiej strony.
Boli. Na szyi zostają mi bolące siniaki.
To ja.

Rozklejam powiekę jednego oka. Zanim udaje mi się zrobić to samo z drugą, ta pierwsza znów bezwładnie opada. W uszach dotyk metalowej łyżki. Skrobanie i chrobotanie. Jakby ktoś wygrzebywał resztki przypalonego jedzenia z garnka. Ociekam zimnym potem i dźwigam niewidzialne ciężary. Lustro przede mną? Bez ram. Bez końca i początku. A w odbiciu ktoś łudząco do mnie podobny....

Moje pragnienie jest małą, rudą, jędzowatą kobietą w bliżej nieokreślonym wieku. Czasem to księżniczka, ale częściej złośnica. Nie znosi sprzeciwu, wyznaje zasadę rodem z "Dnia świra" - moja racja jest najmojsza.
Zrobi wszystko żeby osiągnąć swój cel, czasem uciekając się nawet do podstępu i intrygi. Jeśli to się jej nie uda, siada obrażona w kącie i rzuca spojrzenia, które mogłyby zabić. Nie lubi kiedy ktoś ma inne zdanie, wtedy tupie nogą i zaciska usta w grymasie.
Pomimo swoich tak licznych wad, pragnienie ma jedną ważną zaletę. Potrafi kochać całą sobą i na zawsze. W miłości zatraca się, potrafi wiele dać, oczekuje jednak jednego - takiego samego całkowitego oddania.

Moje pragnienie jest małą, rudą, jędzowatą kobietą w bliżej nieokreślonym wieku. Czasem to księżniczka, ale częściej złośnica. Nie znosi sprzeciwu, wyznaje zasadę rodem z "Dnia świra" - moja racja jest najmojsza.
Zrobi wszystko żeby osiągnąć swój cel, czasem uciekając się nawet do podstępu i intrygi. Jeśli to się jej nie uda, siada obrażona w kącie i rzuca spojrzenia, które...

Moje własne pragnienie to kobieta, mierząca sobie może sto pięćdziesiąt kilka centymetrów. Utykająca na lewą nogę, nie tak młoda, szczupła i sprawna jak kiedyś. Jej twarz jest nieco zaróżowiona i naznaczona codziennymi troskami, ale mimo to patrzy czule zielonymi oczami ze zmarszczkami w kącikach oraz uśmiecha się tak ciepło jak tylko może. To pragnienie codziennie przytula, szepce dobre słowa i wierzy bardziej niż ja sama, mimo iż ma na głowie najwięcej zmartwień.
Moim pragnieniem jest miłość, która wcale nie musi przybierać ludzkiej postaci, bo już ją ma. Wygląda i jest najsilniejszą oraz najwspanialszą kobietą, jaka istnieje – to moja matka. Jedyne, czego mogę chcieć to to, żeby już zawsze była przy moim boku.

Moje własne pragnienie to kobieta, mierząca sobie może sto pięćdziesiąt kilka centymetrów. Utykająca na lewą nogę, nie tak młoda, szczupła i sprawna jak kiedyś. Jej twarz jest nieco zaróżowiona i naznaczona codziennymi troskami, ale mimo to patrzy czule zielonymi oczami ze zmarszczkami w kącikach oraz uśmiecha się tak ciepło jak tylko może. To pragnienie codziennie...

Pragnienie to szara chmura dymu, która czasami przybiera ludzką postać. Nie widać wtedy ani jej twarzy ani żadnych znaków szczególnych, jedynie zarys rąk i nóg sugeruje, że to coś podobnego do człowieka.
Moje Pragnienie jest wyższe ode mnie i często maszeruje przede mną. Raz na jakiś czas zdarza się, że uda mi się go prześcignąć i musi się podporządkować. Niestety, Pragnienie jest bardzo szybkie, jakby trenowało wcześniej osaczanie mnie wciąż na nowo.
Moje Pragnienie ma niepokorną duszę i nie akceptuje przegranej ani remisu, zawsze musi być zwycięzcą.

Pragnienie to szara chmura dymu, która czasami przybiera ludzką postać. Nie widać wtedy ani jej twarzy ani żadnych znaków szczególnych, jedynie zarys rąk i nóg sugeruje, że to coś podobnego do człowieka.
Moje Pragnienie jest wyższe ode mnie i często maszeruje przede mną. Raz na jakiś czas zdarza się, że uda mi się go prześcignąć i musi się podporządkować. Niestety,...

Pragnienia. Właśnie z tym mam problem. Jestem osoba mającą wiele zainteresowań i interesującą się wszystkim. Dodatkowo współczesne, agresywne media wciąż i na nowo wzbudzają i podsycają w nas co raz to nowsze pragnienia. Zauważyłem, że wiele osób (szczególnie młodych) jest również podatna na takie „podsycanie pragnień”. Dlatego tak ważna jest świadomość i umiejętność opamiętania się, wyhamowania pragnienia.
Powracając do zmaterializowanej postaci moich pragnień. Biorąc pod uwagę powyższe była by to humanoidalna, zmiennokształtna istota, chimeryczna, neurotyczna i niestabilna emocjonalnie. Zależnie od pragnienia zmieniałaby się w rzecz lub postać odzwierciedlającą obecne pragnienie. Patrząc jak kolega gra na perkusji pragnienie stałoby się rockowym perkusistą robiącym światową karierę, po czym po pięciu minutach i obejrzeniu nowego iphone’a zmieniło by się w nowy piękniutki telefonik. Jednak nie na długo ponieważ po chwili, rozmawiając o obejrzanym ostatnio filmie pragnienie przybrałoby postać potężnego, mitycznego wojownika światłości, lecz nie na długo, bo po kilku sekundach transformowałoby się w upragniony nowy, luksusowy samochód.
Istota pragnienia nie dawałaby mi spokoju, chodziła by wciąż za mną i nie dawała zasnąć. Do jednego ucha krzyczałaby: „chodźmy pobiegać, musimy schudnąć”, a do drugiego szeptałaby: „próbowałeś już nowy smak tych chipsów”.
Lepiej więc aby pragnienia nigdy nie przybrały formy istot.

Pragnienia. Właśnie z tym mam problem. Jestem osoba mającą wiele zainteresowań i interesującą się wszystkim. Dodatkowo współczesne, agresywne media wciąż i na nowo wzbudzają i podsycają w nas co raz to nowsze pragnienia. Zauważyłem, że wiele osób (szczególnie młodych) jest również podatna na takie „podsycanie pragnień”. Dlatego tak ważna jest świadomość i umiejętność...

Dostałam kiedyś na gwiazdkę ogromny kubek z namalowanymi oczami i ustami. Zawsze piję w nim ukochaną kawę. Kiedy w pracy dopada mnie niepowstrzymane pragnienie kawy to aż czuję, jak ten kubek do mnie krzyczy, patrzy na mnie, nie mogę skupić się na pracy, na pisaniu na klawiaturze, co chwilę zerkam na kubek, który nie uspokoi się dopóki nie wypełni się pyszną, gorącą kawą. Dopiero kiedy jest pełny ogarnia go (no i mnie oczywiście) poczucie szczęścia i satysfakcji. Dopiero wtedy mogę uciszyć moje pragnienie (mój kubek) i z zapasem nowej energii wrócić do pracy.

Dostałam kiedyś na gwiazdkę ogromny kubek z namalowanymi oczami i ustami. Zawsze piję w nim ukochaną kawę. Kiedy w pracy dopada mnie niepowstrzymane pragnienie kawy to aż czuję, jak ten kubek do mnie krzyczy, patrzy na mnie, nie mogę skupić się na pracy, na pisaniu na klawiaturze, co chwilę zerkam na kubek, który nie uspokoi się dopóki nie wypełni się pyszną, gorącą kawą....

Wow. Nareszcie się pojawiło. Różowe, puchate stworzonko. Jest wielkości małego kota lub wiewiórki - jak kto woli. Chyba zbyt często ostatnio myślałam o Brombie i stąd te parametry. Jednak stworzonko kształtem przypomina kulkę z niewielkimi łapkami (jeż?) i pewnie dlatego czasami przemieszcza się tocząc. Posiada jednak możliwość zmiany postaci. Potrafi się rozciągnąć, spłaszczyć, zmniejszyć, a nawet przelewać jak woda w misce. Wszystko po to, aby móc się wcisnąć w najdrobniejszą szczelinę, aby chodzić po ścianach i suficie. Moja różowa kulka penetruje cały dom w poszukiwaniu mojego wroga nr 1. Broni mnie przed nim dniem i nocą. Ponieważ jest to moje "małe" PRAGNIENIE POZBYCIA SIĘ WSZYSTKICH PAJĄKÓW Z MOJEGO OTOCZENIA. Wiem, wiem, powiecie, że pająki są pożyteczne i nie należy ich tępić . W sumie, to nie mam nic przeciwko pająkom, pod warunkiem, że trzymają się z daleka ode mnie. Nie lubię też pajęczyn, dlatego mój osobisty zwierz, swoim różowym futerkiem ściąga ze ścian, sufitów i zza szafek wszelkie pozostałości po "tarantulach". Uff, mogę teraz spokojnie posiedzieć w domu i poczytać.
Arachnofobiczka

Wow. Nareszcie się pojawiło. Różowe, puchate stworzonko. Jest wielkości małego kota lub wiewiórki - jak kto woli. Chyba zbyt często ostatnio myślałam o Brombie i stąd te parametry. Jednak stworzonko kształtem przypomina kulkę z niewielkimi łapkami (jeż?) i pewnie dlatego czasami przemieszcza się tocząc. Posiada jednak możliwość zmiany postaci. Potrafi się rozciągnąć,...

Gdybym miała do wyboru - kupić lepszy samochód, czy wydać te pieniądze na podróż... Bez nawet cienia zawahania wybrałabym to drugie.
Jestem typem osoby, która w życiu nastawiona jest na to, by jak najwięcej doświadczyć, uzbierać jak najwięcej pięknych wspomnień, zobaczyć jak najwięcej miejsc. Zachwycić się - pięknem świata, różnorodnością kultur, przeżyciem czegoś niesamowitego.
Dlatego moje pragnienie byłoby ogromnym ptakiem, gryfem lub pegazem. W każdym razie byłoby na tyle duże, by udźwignąć mój ciężar i miało rozłożyste skrzydła. Przygoda (tak by miała na imię) spędzałaby dni w moim ogrodzie, robiąc sobie krótkie wycieczki po okolicy. Robiłaby to, co ja -
wiodła zwykłe życie. Jednak co jakiś czas stawałybyśmy pośrodku ogrodu, patrząc w błękit nieba tym niepowtarzalnym, tęsknym ale i podekscytowanym spojrzeniem i myślały o tym gdzie polecimy. Słoneczna Hiszpania? Egzotyczna Tajlandia? A może karnawał w Rio? Czemu nie? Świat jest pełen możliwości, wystarczy tylko... Wsiąść na grzbiet Przygody i polecieć!

Gdybym miała do wyboru - kupić lepszy samochód, czy wydać te pieniądze na podróż... Bez nawet cienia zawahania wybrałabym to drugie.
Jestem typem osoby, która w życiu nastawiona jest na to, by jak najwięcej doświadczyć, uzbierać jak najwięcej pięknych wspomnień, zobaczyć jak najwięcej miejsc. Zachwycić się - pięknem świata, różnorodnością kultur, przeżyciem czegoś...