Niczym się nie wyróżniali. Samochód, którym jechał posępny mężczyzna i MILCZĄCE DZIECKO wyglądał na drodze jak setki innych.
Chłopiec był słaby od kilku dni prawie nic nie jadł.
Kierowca zmierzał do przygotowywanego od wielu lat miejsca. Nareszcie udało mu się uprowadzić odpowiednie dziecko. Eksperymenty, do których szykował się tyle czasu - staną się rzeczywistością. Potem cały świat dowie się o wybitnym lekarzu Sokołowskim.
Zatrzymali się. Po kilkugodzinnej podróży zdrętwiały nogi.
Ktoś zapukał w szybę. Powieka nerwowo drgnęła.
Coś zaniepokoiło nieznajomego. Wydawało mu się, że z bagażnika wystaje CZERWONA KURTKA z odblaskowymi naszywkami. Dokładnie o takiej trąbiono od tygodnia w wiadomościach.

Niczym się nie wyróżniali. Samochód, którym jechał posępny mężczyzna i MILCZĄCE DZIECKO wyglądał na drodze jak setki innych.
Chłopiec był słaby od kilku dni prawie nic nie jadł.
Kierowca zmierzał do przygotowywanego od wielu lat miejsca. Nareszcie udało mu się uprowadzić odpowiednie dziecko. Eksperymenty, do których szykował się tyle czasu - staną się rzeczywistością....

Wiatr zrywał liście z przydrożnych drzew. Otuliłam się czerwoną kurtką, niespokojnie patrząc na zegarek. Autobus powinien przyjechać dziesięć minut temu. Słońce zaszło, tylko jedna latarnia oświetlała obskurną budę udającą przystanek. Moja cierpliwość skończyła się, musiałam wydostać się z tego miejsca! Nagle, na sekundę zapadła ciemność. Odwróciłam się gwałtownie szukając źródła światła, które ponownie rozbłysło po drugiej stronie ulicy. Obok latarni stało dziecko. Patrzyło na mnie bez mrugnięcia okiem. Zastanawiałam się, co tutaj robi w niespokojną, wietrzną noc. Zawołałam - bez odzewu. Po chwili milczące dziecko ruszyło w moją stronę. Przeszło obok, wskazując palcem na ogłoszenie zawieszone na ścianie przystanku: „Zaginął chłopiec…”

Wiatr zrywał liście z przydrożnych drzew. Otuliłam się czerwoną kurtką, niespokojnie patrząc na zegarek. Autobus powinien przyjechać dziesięć minut temu. Słońce zaszło, tylko jedna latarnia oświetlała obskurną budę udającą przystanek. Moja cierpliwość skończyła się, musiałam wydostać się z tego miejsca! Nagle, na sekundę zapadła ciemność. Odwróciłam się gwałtownie szukając...

Był sobie chłopiec o imieniu Bożydar, który już od narodzin otrzymał zły dar. Poza imieniem wzrok miał bardzo wilczy, a z czasem okazało się, że ciągle milczy. Kiedy piąte urodziny chłopiec miał, został porwany, choć rodzice myśleli, że zwiał. Nazajutrz Bożydar został znaleziony w lesie, jeszcze nikt nie wiedział ile zła ze sobą przyniesie, Rodzice zobaczyli, że dziecko ma w swoje ciało płaszcz wtopiony, kolor jego był czerwony. Ojciec natychmiast rozpiął zamek by zobaczyć co jest pod, wtedy zaczął się dusić krzycząć "what?!". Nikt nie wie do dziś co tam się kryje, bo ten kto tam zajrzał już nie żyje.

Był sobie chłopiec o imieniu Bożydar, który już od narodzin otrzymał zły dar. Poza imieniem wzrok miał bardzo wilczy, a z czasem okazało się, że ciągle milczy. Kiedy piąte urodziny chłopiec miał, został porwany, choć rodzice myśleli, że zwiał. Nazajutrz Bożydar został znaleziony w lesie, jeszcze nikt nie wiedział ile zła ze sobą przyniesie, Rodzice zobaczyli, że dziecko ma...

Przyjęłam posadę opiekunki, aby zarobić trochę pieniędzy. Dowiedziałam się tylko, że dziewczynka jest niema. Pierwsze kilka dni pracy były raczej normalne. Czasem, gdy wracałam do domu, słyszałam rozmowy sąsiadów o MILCZĄCYM DZIECKU. Mówili szeptem, jakby się bali.
Raz rodzice dziewczynki mieli wrócić później. Odłożyłam starą, CZERWONĄ KURTKĘ i poszłam do jej pokoju. Przez drzwi usłyszałam rozmowy. Szybko weszłam do środka, ale nikogo nie było. Usiadłam na jej łóżku, aby kontrolować sytuacje. Po chwili usłyszałam głos spod łóżka. Coś mnie dotknęło. Obudziłam się pod ziemią. Byłam przerażona pogrzebaniem żywcem, ale bardziej bałam się leżących obok ciał dziewczyn, poszukiwanych od kilku miesięcy.

Przyjęłam posadę opiekunki, aby zarobić trochę pieniędzy. Dowiedziałam się tylko, że dziewczynka jest niema. Pierwsze kilka dni pracy były raczej normalne. Czasem, gdy wracałam do domu, słyszałam rozmowy sąsiadów o MILCZĄCYM DZIECKU. Mówili szeptem, jakby się bali.
Raz rodzice dziewczynki mieli wrócić później. Odłożyłam starą, CZERWONĄ KURTKĘ i poszłam do jej pokoju. Przez...

To MILCZĄCE DZIECKO to mój pięcioletni syn. Wcześniej ciągle wrzeszczał: "Mama, mama!". Teraz milczy jak zaklęty. Zabrałam go na spacer w tej CZERWONEJ KURTCE. Wyjawiłam mu prawdę, że to ja jestem jego prawdziwą mamą, ale chyba mi nie uwierzył. Miałam już tego serdecznie dość!
Moja matka. To wszystko jej wina! Mówiła, że tak będzie lepiej i przywłaszczyła sobie moje dziecko. Złodziejka jedna! Miałam ledwie szesnaście lat, kiedy urodziłam Antka, a ona zwyczajnie mi go ukradła. Mnie przydzieliła rolę jego starszej siostry. Pewnie myślała, że tak już będzie zawsze. Myliła się! Teraz gorzko tego żałuje!
Antek nakrywa babcię swoją czerwoną kurtką.

To MILCZĄCE DZIECKO to mój pięcioletni syn. Wcześniej ciągle wrzeszczał: "Mama, mama!". Teraz milczy jak zaklęty. Zabrałam go na spacer w tej CZERWONEJ KURTCE. Wyjawiłam mu prawdę, że to ja jestem jego prawdziwą mamą, ale chyba mi nie uwierzył. Miałam już tego serdecznie dość!
Moja matka. To wszystko jej wina! Mówiła, że tak będzie lepiej i przywłaszczyła sobie moje...

W pewien grudniowy wieczór, para kochanków postanowiła umilić sobie czas wybierając się do kina na seans. Kiedy dotarli na salę i wygodnie się rozsiedli, zauważyli że na jednym z siedzeń leży dziecięca czerwona kurtka. Zaczęli rozglądać się po sali za właścicielem ubrania.
Nagle ich oczom ukazał się chłopiec, który siedział skulony w kącie sali a wyglądem przypominał upiorną pacynkę. Kiedy kochankowie próbowali porozumieć się z chłopcem on nie wydał z siebie ani słowa. Okazało się, że było to milczące dziecko - postrach miejscowych szkół. Dziecko opuszczone przez rodziców, będące wyśmiewane w szkole a co najgorsze tułające się po mieście bez celu.

W pewien grudniowy wieczór, para kochanków postanowiła umilić sobie czas wybierając się do kina na seans. Kiedy dotarli na salę i wygodnie się rozsiedli, zauważyli że na jednym z siedzeń leży dziecięca czerwona kurtka. Zaczęli rozglądać się po sali za właścicielem ubrania.
Nagle ich oczom ukazał się chłopiec, który siedział skulony w kącie sali a wyglądem przypominał...

Wspomnienie krążące w głowie niczym kadr z biało-czarnej fotografii. Jedynie sącząca się czerwień kurtki, która bezwiednie zwisała na wieszaku. Ileż ona mówiła swoim zwyczajnym byciem! Marta aż poruszyła się niespokojnie. Tam było coś jeszcze, ale nie chciało się jej ujawnić. Siedziało w kącie, całkowicie spowite ciszą. Jego oczy były nieruchome i całkowicie bez wyrazu. Przysięgłaby, że ta czerwona kurteczka krzyczała, ostrzegała ją przed czymś straszliwym. Była niczym sygnał ostrzegawczy, który jednocześnie kusił wśród ogarniającej szarości. To milczące dziecko…Jak do tego doszło? Już miała sobie przypomnieć, ale strach pogładził ją po barkach. Chwilę później u jej boku stanęła zmęczona już kostucha.

Wspomnienie krążące w głowie niczym kadr z biało-czarnej fotografii. Jedynie sącząca się czerwień kurtki, która bezwiednie zwisała na wieszaku. Ileż ona mówiła swoim zwyczajnym byciem! Marta aż poruszyła się niespokojnie. Tam było coś jeszcze, ale nie chciało się jej ujawnić. Siedziało w kącie, całkowicie spowite ciszą. Jego oczy były nieruchome i całkowicie bez wyrazu....

Inspektor Czosnek wszedł do pokoju przesłuchań z kubkiem gorącej kawy. Usiadł niedbale naprzeciw kobiety. Spojrzał w zeznania.
- Czyli wszystko co pani pamięta z tamtej nocy, to to, że miał czerwoną kurtkę oraz czapkę z logo Trabanta. Na pewno nic więcej?
Kobieta westchnęła.
- Nic więcej. - odpowiedziała, nie podnosząc wzroku znad blatu stołu.
- To bardzo ciekawe. Dotarliśmy właśnie do filmu z monitoringu. - Inspektor wyjął zdjęcie i podał kobiecie. - Nikogo takiego tam nie było. Przy ofierze widać tylko panią oraz dziecko. Proszę zacząć od nowa. Może od tego, kim jest to milczące dziecko z bronią w ręku?

Inspektor Czosnek wszedł do pokoju przesłuchań z kubkiem gorącej kawy. Usiadł niedbale naprzeciw kobiety. Spojrzał w zeznania.
- Czyli wszystko co pani pamięta z tamtej nocy, to to, że miał czerwoną kurtkę oraz czapkę z logo Trabanta. Na pewno nic więcej?
Kobieta westchnęła.
- Nic więcej. - odpowiedziała, nie podnosząc wzroku znad blatu stołu.
- To bardzo ciekawe....

Był poniedziałek. Letni poranek. Niby nic szczególnego, ale właśnie zbierało się na burzę. Powietrze było duszne. Szłam ulicami mojego miasta. Miałam wrażenie, że ktoś mnie śledzi. Zerknęłam za siebie. Nikogo tam nie było. Szłam deptakiem. Minęłam milczące dziecko, które siedziało na murku i dziwnie mi się przeglądało. Nagle wyprzedziła mnie kobieta w czerwonej kurtce. Podbiegła do dziecka i chwyciła je za rękę. Dziwne - pomyślałam. Przecież przed chwilą nikogo tam nie było. Odwróciłam się za siebie. Nie było żadnej uliczki, z której mogłaby się wyłonić. Szłam niepewnie dalej, gdy spojrzałam przed siebie oboje rozmyli się w powietrzu. Nie było już nikogo.

Był poniedziałek. Letni poranek. Niby nic szczególnego, ale właśnie zbierało się na burzę. Powietrze było duszne. Szłam ulicami mojego miasta. Miałam wrażenie, że ktoś mnie śledzi. Zerknęłam za siebie. Nikogo tam nie było. Szłam deptakiem. Minęłam milczące dziecko, które siedziało na murku i dziwnie mi się przeglądało. Nagle wyprzedziła mnie kobieta w czerwonej kurtce....

Powiedz prawdę.

Tymi słowami przywitała mnie jedyna dziewczynka w przedszkolu. Krocząc ciemnymi korytarzami szukałam reszty dzieci, a Anna kroczyła za mną, powtarzając uparcie dwa słowa.
Powiedz prawdę.

Wiedziałam, że to sen, ale nie mogłam się obudzić. W głowie krążyło zbyt wiele pytań, a dobrze mi znane miejsce nie dawało żadnych odpowiedzi. Z koszmaru wyrwał mnie dźwięk budzika. Byłam mu za to wdzięczna.

Dzieci zajęły swoje miejsca i tylko milcząca zawsze Anna stała z boku. Gosia zajęła się maluchami, a ja zabrałam małą do szatni. Na wieszaku wisiała czerwona kurteczka. Była mokra, a przecież świeciło słońce. Ania szepnęła cicho.
Powiedz prawdę.

Powiedz prawdę.

Tymi słowami przywitała mnie jedyna dziewczynka w przedszkolu. Krocząc ciemnymi korytarzami szukałam reszty dzieci, a Anna kroczyła za mną, powtarzając uparcie dwa słowa.
Powiedz prawdę.

Wiedziałam, że to sen, ale nie mogłam się obudzić. W głowie krążyło zbyt wiele pytań, a dobrze mi znane miejsce nie dawało żadnych odpowiedzi. Z koszmaru wyrwał mnie...