Moja pierwsza podstawówkowa miłość była niemożliwa. Ot, po prostu. On nawet nie wiedział o moim istnieniu, nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy. Ale pamiętam, że wtedy wydawał się dla mnie kimś idealnym - mądry i pomocny, wspaniały. Poznałam go na kilka lat przed moimi przyjaciółkami i pałałam doń afektem w ukryciu, nieco się z tym kryjąc. Bo w końcu to dość dziwne, prawda? Być śmiertelnie zakochanym w kimś, kto nawet nie istnieje...
Moją pierwszą miłość zapamiętam na zawsze. Nazywał się Kaspian, był księciem, a później królem Narnii i pokochałam go dzięki "Podróży Wędrowca do Świtu"...

Moja pierwsza podstawówkowa miłość była niemożliwa. Ot, po prostu. On nawet nie wiedział o moim istnieniu, nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy. Ale pamiętam, że wtedy wydawał się dla mnie kimś idealnym - mądry i pomocny, wspaniały. Poznałam go na kilka lat przed moimi przyjaciółkami i pałałam doń afektem w ukryciu, nieco się z tym kryjąc. Bo w końcu to dość dziwne, prawda? Być...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja pierwsza nieodwzajemniona miłość dopadła mnie w podstawówce. Obiektem westchnień (nie tylko moim) był chłopak z tej samej klasy. Najmądrzejszy i najładniejszy. Do tego pomocny i bardzo grzeczny. No ideał po prostu. Gdy przechodził obok zawsze się na niego gapiłam z otwartymi oczami a on uśmiechał się, co powodowało u mnie prawie że omdlenie z zachwytu. Na moje nieszczęście w tamtym czasie byłam małą, grubą kulką niezdarności, strasznie zakompleksioną i nieśmiałą. Zupełnie nie pomagało mi to, żeby zebrać się na odwagę i do niego zagadać. Tym bardziej, że zawsze otoczony był przez wianuszek adoratorów. Jednak pewnego dnia dostałam szansę, żeby go zaczepić. Myślałam, że to mój szczęśliwy dzień. Oj jak bardzo się pomyliłam. Chłopak stał sam przy jednej z umywalek (trwała właśnie lekcja plastyki) i mył swoje pędzle. Nie myśląc dużo, wzięłam kubek z brudną wodą po farbach i podeszłam do niego. Stałam tuż za nim i już otwierałam usta, gdy nagle ktoś mnie popchnął i cała zawartość kubka poleciała na jego plecy. Podskoczył jak oparzony, poślizgnął się na podłodze i upadł boleśnie na plecy. Spaliłam buraka, wymamrotałam przepraszam i coś tam dodałam, że to nie chcący. Mój obiekt westchnień spojrzał na mnie z wściekłością i wyrzutem. A ja wyleciałam z płaczem do łazienki. Od tamtej pory unikał mnie szerokim łukiem. I tyle było z mojej pierwszej miłości.

Moja pierwsza nieodwzajemniona miłość dopadła mnie w podstawówce. Obiektem westchnień (nie tylko moim) był chłopak z tej samej klasy. Najmądrzejszy i najładniejszy. Do tego pomocny i bardzo grzeczny. No ideał po prostu. Gdy przechodził obok zawsze się na niego gapiłam z otwartymi oczami a on uśmiechał się, co powodowało u mnie prawie że omdlenie z zachwytu. Na moje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje pierwsze zakochanie miało miejsce w przedszkolu.. Byłam wtedy małym szkrabem, który uwielbiał zjadać owocową pastę do zębów i chodzić z pluszowymi pieskami na sznurku. Wielkie wydarzenie kiedy to pierwszy raz Amor zapukał do drzwi jest już zatarte, bo dużo czasu od niego upłynęło. Ale pamiętam, że tym wybrankiem blondynek, który siedział przy stoliku kiedy jedliśmy waniliowy budyń z sokiem (fu, kto wymyślił takie połączenie). Ów chłopiec zrobił katapultę z łyżeczki i trafił plaskatą masą w buzie dziewczynki obok. Mała płakała, a my się śmialiśmy w konspiracji dopóki nie podeszła pani opiekunka.. Parę lat później przejechałam go sankami na osiedlowej górce. Po tym pierwszy raz porozmawialiśmy. I po tym wydarzeniu wyobrażałam sobie go zawsze w roli księcia, kiedy z koleżankami kręciłyśmy się w kolorowych sukienkach trzymając w objęciach misie.

Moje pierwsze zakochanie miało miejsce w przedszkolu.. Byłam wtedy małym szkrabem, który uwielbiał zjadać owocową pastę do zębów i chodzić z pluszowymi pieskami na sznurku. Wielkie wydarzenie kiedy to pierwszy raz Amor zapukał do drzwi jest już zatarte, bo dużo czasu od niego upłynęło. Ale pamiętam, że tym wybrankiem blondynek, który siedział przy stoliku kiedy jedliśmy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwsze zauroczenia to czasy mojej wczesnej szkoły podstawowej przypadające na lata dziewięćdziesiąte. Wysyłane anonimowo walentynkowe laurki, nieśmiałe wspólne tańce na szkolnych dyskotekach, dzielenie szkolnej ławki, zabawy na boisku i spędzanie czasu podczas przerw, pocztówki z wakacji, które mam zachowane do dzisiaj, i które przypominają mi beztroskie lata dzieciństwa.
Szczególnym wyrazem sympatii było pisanie krótkich opowiadań, które były dodatkowo własnoręcznie ilustrowane. Mój kolega z ławki, Paweł podarował mi nawet raz egzemplarz przepisany przez jego mamę na maszynie – w pełni profesjonalna była to książka.
Zamiłowanie do tworzenia historyjek zostało mi do końca szkoły podstawowej. Mając 13, 14 lat, razem z koleżankami układałyśmy krótkie opowiadania, często z sensacyjną fabułą i wieloma zwrotami akcji, których bohaterami byli niedostępni dla nas wtedy wspaniali młodzieńcy z klasy ósmej
i oczywiście nasze lepsze wcielenia. Na kartach zeszytów wszystko było możliwe.

Pierwsze zauroczenia to czasy mojej wczesnej szkoły podstawowej przypadające na lata dziewięćdziesiąte. Wysyłane anonimowo walentynkowe laurki, nieśmiałe wspólne tańce na szkolnych dyskotekach, dzielenie szkolnej ławki, zabawy na boisku i spędzanie czasu podczas przerw, pocztówki z wakacji, które mam zachowane do dzisiaj, i które przypominają mi beztroskie lata...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam ten dzień, jakby to było wczoraj. Poznaliśmy się, kiedy usiadłam na ławce pod jednym z okien. Odpłynęłam wtedy i zaczęłam wspominać moje przyjaciółki. Byłam świeżo po zmianie szkoły, więc zdarzało mi się to dość często. Dosiadł się do mnie chłopak. Od razu mi się spodobał. Zaczęliśmy ze sobą rozmawiać i okazało się, że był z równoległej klasy. Tak się zagadaliśmy, że uciekł mi autobus. Wtedy także dowiedziałam się, że mieszkamy niemal na tej samej ulicy. Następnego dnia jednak traktował mnie jak powietrze. Podjęłam wyzwanie i również starałam się okazać mu brak mego zainteresowania. Nasza gra toczyła się przez następne półtora roku. Kiedy skończyły się kolejne wakacje cała moja nowa klasy, w tym także on, wyjechała na wycieczkę integracyjną. Odnowiliśmy swoje kontakty. Kolejne miesiące były dla mnie jak z bajki. Codziennie toczyliśmy ze sobą długie debaty na różne tematy. Miałam głupie nadzieje, liczyłam na nieco inną relację. Pewnego dnia pod wpływem impulsu, powiedziałam mu, że mi się podobał. Roześmiał się i przyznał, że kiedyś również czuł do mnie coś innego niż jedynie sympatię, lecz później wszystko było takie samo, jak przed tym wyznaniem. Mijały kolejne miesiące, a ja coraz bardziej się załamywałam, lecz kiedy dowiedziałam się, że związał się z dziewczyną z równoległej klasy, porzuciłam wszelkie nadzieje, tak jak on zrobił ze mną. Nie rozmawiamy ze sobą od roku, a kiedy skończy się ten rok szkolny, prawdopodobnie nie będzie szansy na ponowne spotkanie.

Pamiętam ten dzień, jakby to było wczoraj. Poznaliśmy się, kiedy usiadłam na ławce pod jednym z okien. Odpłynęłam wtedy i zaczęłam wspominać moje przyjaciółki. Byłam świeżo po zmianie szkoły, więc zdarzało mi się to dość często. Dosiadł się do mnie chłopak. Od razu mi się spodobał. Zaczęliśmy ze sobą rozmawiać i okazało się, że był z równoległej klasy. Tak się zagadaliśmy,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja pierwsza miłość niestety idealna nie była, ale która idealna jest? Miałam wtedy 13 lat, on miał tyle samo. Dużo ze sobą pisaliśmy, a ja jako głupia i jeszcze niedoświadczona małolata myślałam, że to miłość na całe życie, że będziemy mieć wielki dom z basenem, dzieci i psa. Poznaliśmy się w szkole, a dokładniej na szkolenej dyskotece i w sumie tak to się zaczęło. Moje marzenia szybko jednak legły w gruzach, bo chyba po jakiś dwóch miesiącach gdy dowiedziałam sie, że ów chłopak od początku robił sobie żarty. Okazało się, że jestem warta tyle co paczka fajek, bo to było tematem zakładu. Z biegiem czasu zauważyłam, że miłość nie jest idealna, że trzeba akceptować wady i zalety drugiej osoby ale chyba przede wszystkim, że trzeba uważać kogo obdarza się uczuciem. A tak poza tym moja pierwsza miłość zraziła mnie do chłopaków na bardzo długi okres czasu.:D

Moja pierwsza miłość niestety idealna nie była, ale która idealna jest? Miałam wtedy 13 lat, on miał tyle samo. Dużo ze sobą pisaliśmy, a ja jako głupia i jeszcze niedoświadczona małolata myślałam, że to miłość na całe życie, że będziemy mieć wielki dom z basenem, dzieci i psa. Poznaliśmy się w szkole, a dokładniej na szkolenej dyskotece i w sumie tak to się zaczęło. Moje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moim największym szczęściem była szkolna antresola. Dzięki niej mogłam z łatwością obserwować obiekt moich westchnień spacerujący po parterze, a sama nie byłam szczególnie narażona na kompromitację. Byłam święcie przekonana, że absolutnie nikt nie wie o moim zauroczeniu. Przecież pół szkoły stało na przerwach oparte o murek i spoglądało na parter, tylko po to, aby zabić czas! Cóż, kilka tygodniu później dowiedziałam się jak bardzo naiwna byłam. Prawie każdy z mojej klasy dowiedział się na kogo uparcie spoglądam z piętra. Musiało to być niezwykle subtelne. Nadal nie wiem, czy obiekt westchnień też dowiedział się o tych obserwacjach. Byłam święcie przekonana, że chłopiec z gitarą byłby dla mnie parą. Zupełnie jak w starej piosence. Oczywiście, nic z tego nie wyszło, choć są też zalety szczenięcego zauroczenia – żeby bardziej do niego pasować przestałam słuchać muzyki pop i zakochałam się w rock n' rollu i metalu. (Dziękuję Ci! Uratowałeś mnie przed obserwacją artystycznej śmierci Britney)!
Do teraz jestem wdzięczna architektowi szkolnego budynku za projekt z antresolą i swobodnym widokiem na dolną kondygnację! I pani dyrektor, która układała plan lekcji tak, że bardzo często moja klasa i jego klasa zajmowały sąsiednie sale. Raz nawet poczęstował mnie Grześkiem! Nikt nigdy nie jadł tak pysznego czekoladowego batonika. Nawet jeśli to była tylko jego mniejsza część. A nadzieja umiera ostatnia.

Moim największym szczęściem była szkolna antresola. Dzięki niej mogłam z łatwością obserwować obiekt moich westchnień spacerujący po parterze, a sama nie byłam szczególnie narażona na kompromitację. Byłam święcie przekonana, że absolutnie nikt nie wie o moim zauroczeniu. Przecież pół szkoły stało na przerwach oparte o murek i spoglądało na parter, tylko po to, aby zabić...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gimnazjum - miejsce jednocześnie kochane i nienawidzone. Miejsce to przywodzi mi na myśl moją pierwszą miłość, niekoniecznie udaną, ale pierwszą. 1 klasa, nowe przeżycia i nowe znajomości, wrzesień był miesiącem w którym jako pierwszak ciągle się gubiłam. Szukając pracowni chemicznej wpadłam na NIEGO. Zaczęliśmy dość sporo korespondować, po długim czasie wiedziałam, że się w nim zakochuje. Nie mogłam przestać o nim myśleć, jednak on kochał inną. W maju wyznałam mu co do niego czuje mimo strachu przed utratą przyjaciela. Po jakimś czasie zaproponował mi związek. Byłam wniebowzięta. Nasz związek był krótki, gdyż jego byłą dziewczyna wróciła z oddziału psychiatrycznego gdzie leczyła swoją depresję. Zraniona 14-latka którą byłam kochała go przez całe gimnazjum. Jednak już nigdy więcej nie byliśmy tak blisko jak wcześniej.

Gimnazjum - miejsce jednocześnie kochane i nienawidzone. Miejsce to przywodzi mi na myśl moją pierwszą miłość, niekoniecznie udaną, ale pierwszą. 1 klasa, nowe przeżycia i nowe znajomości, wrzesień był miesiącem w którym jako pierwszak ciągle się gubiłam. Szukając pracowni chemicznej wpadłam na NIEGO. Zaczęliśmy dość sporo korespondować, po długim czasie wiedziałam, że się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mogłoby się wydawać, że pierwsza miłość kojarzy się jeszcze z przedszkolami, buraczaną twarzą i buziakami w policzki. Niestety, ta część mnie ominęła, choć nie jestem pewna, czy szczególnie tego żałuję – jako młody przedszkolak miałam dużo ważniejszych spraw. W szkole podstawowej również nie miały miejsca żadne podboje miłosne. Prawdopodobnie dlatego, że wszystkich chłopców uważało się za niedojrzały podgatunek. Myślę, że to pojęcie, które dotyka każdej dziewczynki w pewnym wieku. Szkolne przystojniaki nie wpisywały się w gust dziewięcioletniej mnie. Zaznaczam, że mam na myśli budynki. Mojego pierwszego wybranka spotkałam na placu zabaw. Pewnie wszyscy wiemy jak wyglądało zawiązywanie przyjaźni w tym magicznym miejscu. Dwa pytania (jak masz na imię?, skąd jesteś?) i już. Nie pamiętam jak wyglądał owy szczęściarz, ale zapewne był brunetem. Jedno jest pewne – pojawił się na placu zabaw z małym kotkiem. Wszyscy byli zainteresowani zwierzątkiem, więc młoda wersja mnie stwierdziła, że może jego właścicielowi przyda się kompan. Podeszłam do chłopca i po standardowej procedurze przeszłam do sedna. Najpierw rozmawialiśmy o kocie – to jest pewne. Nie pamiętam na jakie tematy zeszła rozmowa, ale zakładam, że coś o bajkach i zabawkach. Nie była to miłość, jestem pewna, ale zauroczenie. Później spotykaliśmy się często, zazwyczaj w składzie: on, ja i kot. Niestety, nasza relacja nie trwała długo, może kilka miesięcy, ale była na tyle ciekawa, że pamiętam o niej do dziś.

Mogłoby się wydawać, że pierwsza miłość kojarzy się jeszcze z przedszkolami, buraczaną twarzą i buziakami w policzki. Niestety, ta część mnie ominęła, choć nie jestem pewna, czy szczególnie tego żałuję – jako młody przedszkolak miałam dużo ważniejszych spraw. W szkole podstawowej również nie miały miejsca żadne podboje miłosne. Prawdopodobnie dlatego, że wszystkich chłopców...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy byłam 5-letnim brzdącem, jeszcze w przedszkolu odkryłam że mam tajemniczego wielbiciela. Nie był zbyt tajemniczy, bo dość szybko się zdradził, ale trzeba mu wybaczyć - był przecież jeszcze dzieckiem. Zaczęło się od róży porzuconej do mojej szafki na buty, bardzo romantyczny gest w wieku 5 lat, czyż Nie? Potrafił zresztą zrobić dla mnie dosłownie wszystko - na przykład włożyć rękę do sedesu czy namalować sobie piegi flamastrem ukradzionym pani przedszkolance. Gdy dziś wszystko to wspominam, widzę że nie ma nic bardziej uroczego niż dziecięca miłość, która nie zna granic, zazdrości czy sprzeczności.

Gdy byłam 5-letnim brzdącem, jeszcze w przedszkolu odkryłam że mam tajemniczego wielbiciela. Nie był zbyt tajemniczy, bo dość szybko się zdradził, ale trzeba mu wybaczyć - był przecież jeszcze dzieckiem. Zaczęło się od róży porzuconej do mojej szafki na buty, bardzo romantyczny gest w wieku 5 lat, czyż Nie? Potrafił zresztą zrobić dla mnie dosłownie wszystko - na przykład...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej