Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

elektrofumigator
evi
klaudia1312
KartaGie
Rose

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

elektrofumigator
evi
klaudia1312
KartaGie
Rose

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Samochód zawsze psuje się w najmniej odpowiednim miejscu. Wiocha zabita dechami, a nawet gorzej - nie widać żadnego domu w zasięgu naszego wzroku.
-Wysiadamy - rezolutnie zapodał mój zapobiegawczy (mamy w ch** paliwa. Dojedziemy bez tankowania) i elokwentny małżonek.
Drzewa, chaszcze, zielsko do kolan. Natura pełną gębą - czyli coś czego typowy mieszczuch (czyli ja) nie cierpi. Szkoda, że atmosfera nie przesycona została zapachem obornika, a w dali nie słychać chrumkania świnek. Tfu, Tfu, lepiej nie. Wiadomo co za stworzenia w tej głuszy żyją, może jakieś ludzio-żerne dziki??? W oddali słychać było krakanie wrony/kruka/gawrona/sroki (nie odróżniam dziadostwa)
-Widzę jakiś dom... a raczej zamek. Spójrz tam! - wskazał ręką mąż. Zza wielkich iglaków wyłonił się obraz wielkiego, zniszczonego domostwa. A raczej, jak powiedział mąż - podupadłego pałacu. Zardzewiała, kuta brama, była piękna, ale sprawiała niepokojące wrażenie. Na lekkim wietrze poruszał się szyld na łańcuchach "Państwo Drawkulowie" oraz sympatyczne "Nieupoważnionym wstęp wzbroniony". Połowa okien zabita była deskami. Nad jedna z wież latały te krające ptaki.
Nie mieliśmy innego wyboru, i zadzwoniliśmy dzwonkiem (dałabym sobie rękę uciąć, że będzie kołatka... a tu takie zaskoczenie - dzwonek, i do tego działający). Po chwili wielkie bramy jęły się powoli otwierać, z głośnym i bardzo nieprzyjemnym skrzypieniem, które od zawsze kojarzy się z tarciem nauczycielskiego paznokcia o tablice w szkole. Czem prędzej pobiegliśmy do drzwi wyjściowych, gdyż pierwsze krople deszczu i ewidentnie zbliżającej się burzy zmoczyły nasze gołe ramiona.
Przy drzwiach (ha! wiedziałam, że gdzieś musi być kołatka) czekał już na nas mężczyzna, którego można byłoby opisać jednym słowem - kamerdyner. Typowy przedstawiciel swego zawodu, blady, bardzo stary, chudy - wręcz zasuszony. Stał sztywno, patrzył przed siebie, nieznacznie skinął głowa i zaprosił nas gestem dłoni do środka, jakby od dawna na nas czekał i się nas spodziewał. Co potwierdziły jego słowa
- Hrabia Drawkula oczekuje na Państwa w sali jadalnianej. Proszę się najpierw odświeżyć w swojej komnacie i wówczas zapraszamy na wieczerzę.
Czy to lodowate zimno, jakie wkradało się w każdy zakamarek mego ciała, czy specyficzna atmosfera - pustki, nierealności tego domu, czy brak jakichkolwiek odgłosów - głucha, nieprzenikniona cisza, może to wszystko razem sprawiło, ze zaczęłam się bać. Mąż wgapiał się we wszystkie mijane przez nas portrety - mroczne, przerażające i sprawiające wrażenie...jakby postaci na nich namalowane podążały za nas swoim martwym wzrokiem.
W "komnatach" nie było lepiej. Wielkie łózko z baldachimem, misa z wodą do "odświeżenia się", wielka puchowa kołdra, wielki puchaty dywan, kandelabry zamiast włączacznikow (a przecież dzwonek był elektryczny!). Na dodatek za oknem rozpętała się prawdziwa burza ze spektakularnymi piorunami, i co gorsza, z grzmotami.
- Podziękujemy za wyżerkę i spierdziealmy. Ja się zaraz zleję ze strachu - podsumował me rozterki inteligentny mąż.
Zeszliśmy wielkimi dwustronnymi schodami do sali głównej, tam, przy stole czekał na nas elegancki jegomość, trzymał w dłoni kryształowy kieliszek i na nasz widok uśmiechnął sie szeroko. Jego stalowoniebieskie oczy, sprawiały niepokojące wrażenie. Elegancki strój gospodarza, suto zastawiony stół, oraz jego miękki głos: -zapraszam na posiłek...prawie nas przekonał i odegnał dziwne omamy strachu, dopóki niewiadomo skad nie nadleciała na nas chmara stworzeń. To było tak niespodziewane, ze nasze krzyki i niekontrolowane machanie rękoma aby odgonić stwory zupełnie zagłuszyły głęboki i niepokojący smiech jakim hrabia Drawkula wybuchnął zaraz po ataku tych dziwnych latających stworzeń.
-To nietoperze - krzyknął mąż - wiejemy!!!
Tak szybko jak pozwalała nam nasza zaniedbana kondycja fizyczna pędziliśmy przed siebie. Drzwi na szczescie nie były zabarykadowane, a i brama okazała sie uchylona. Nietoperze goniły nas bardzo długo, ale zdecydowanie dłuzej towarzyszył nam ten pusty dudniący, krtaniowy smiech Drawkuli. Przedzieraliśmy sie przez gąszcz roslinnosci. Krzewy raniły nasze policzki, krew mieszała sie ze łzami. Nagle moj maz padł. Ze zmeczenia, z niemocy i zwymiotował z wysiłku. Jego tłuste ciało trzęsło sie jeszcze w konwulsjach, kiedy przytulałam sie do niego i starałam i uspokoic nasza dwojkę. Kiedy wyrównalismy oddechy cisze lasu przeszyło głosne wycie. Moze gawrona od kruka nie odrozniam, ale głos wydany przez wilka poznam od razu...
-Aaaaaaaa! zaczęlismy sie drzeć na całe gardło...
...
...AAAAAA...
...
-Anka! obudz się! cos Ci się sniło! - czuje szarpanie mojego ramienia. Budze się. Leze w swoim łózku. Spocona, zdezorientowana...ale w swoim domu! to był tylko sen!
-Jejuś, ale miałam sen! Straszny!- wyskoczyłam z łozka i pobiegłam do łazienki, aby obmyc twarz z resztek snu i dorowadzic sie do jako-takiej stabilnosci psychicznej. Nie udało sie. W lustrze dostrzełam moja zmeczoną twarz, która bła niemal cała podrapana, we włosach tkwiły liście, iły i inne leśne chwasty.
-O Ratunku! wrzasnęłam z całych sił. Do łazienki niespiesznym krokiem wszedł mój mąż. Usmiechnął sie szeroko...a jego nienaturalnie długie górne czwórki zdawały sie przyciagac moje spojrzenie
- Nie martw sie kochanie - powiedział moj maz - zaboli tylko na poczatku...i niespiesznym krokiem ruszył w moja stronę...

Samochód zawsze psuje się w najmniej odpowiednim miejscu. Wiocha zabita dechami, a nawet gorzej - nie widać żadnego domu w zasięgu naszego wzroku.
-Wysiadamy - rezolutnie zapodał mój zapobiegawczy (mamy w ch** paliwa. Dojedziemy bez tankowania) i elokwentny małżonek.
Drzewa, chaszcze, zielsko do kolan. Natura pełną gębą - czyli coś czego typowy mieszczuch (czyli ja) nie...

Oddycham ciężko. Mam przeczucie, że zbliża się coś niespodziewanego. Pomyślałam co za noc. Trzeba sprawdzić co się dzieje. Idąc korytarzem pokonuje drogę zbudowaną ze schodów, których nie lubię osobiście tzw. kacze schody. Lądowanie twarde zaliczone po schodach, obolała wstaje. Nie poddaje się. Pomyślałam jakaś magia dzisiejszej nocy. Słyszę muzykę, głośną. Uszy moje nie znoszą tego rodzaju dźwięku. Chcąc sprawdzić co się dzieje w ciemności z szybkości znowu czuje ,że grunt mam pod nogami. Patrzę ,a tu trumna z niespodziewanie się pojawia. Do tego nietoperze latają wokół mnie. Jeszce brakuje trupa i będzie zabawa na 102. Nagle czuje, że ktoś mnie dotyka. Dotyk nieskazitelny, ale nie zapamiętałam twarzy danej osoby. Zamknęłam oczy. Urwał się film. Obudziłam się rano. Głos nagle powiedział: " Mógł bym tak na Panią patrzeć przez całą noc, ale czas do pracy".
Ja: Co się wydarzyło w nocy?
On: Impreza studencka była, a wie Pani co trumnę usunąłem. Następnym razem będę jako trup i wpadnie mi Pani jeszcze w oko.
Ja: Dziękuje za rozmowę. Za dużo wrażeń jak na nockę. Wracam do domu, gdyż jestem poobijana.
On: Mam Pani pomóc?
Ja: Tak.

Oddycham ciężko. Mam przeczucie, że zbliża się coś niespodziewanego. Pomyślałam co za noc. Trzeba sprawdzić co się dzieje. Idąc korytarzem pokonuje drogę zbudowaną ze schodów, których nie lubię osobiście tzw. kacze schody. Lądowanie twarde zaliczone po schodach, obolała wstaje. Nie poddaje się. Pomyślałam jakaś magia dzisiejszej nocy. Słyszę muzykę, głośną. Uszy moje nie...

Obudziła mnie istnie pogrzebowo - szatańska muzyka, która dochodziła z ogrodu. Strasznie kręciło mi się w głowie, wszystko wirowało. Nie wiedzieć czemu, na szyi miałam zawieszone ząbki czosnku i wielki, srebrny krzyż. - Idealny zestaw dla pogromcy wampirów - pomyślałam. Z dłoni wypuściłam ogromny kryształowy kielich z czerwonym, dziwnie pachnącym płynem. Wstałam. Wokół dostrzegłam różne dziwne postacie, które leżały w każdym kącie mrocznego salonu. Ten widok był niczym z horroru - niektóre z nich miały czerwone rogi, inne długie czarne szpony, a jeszcze inne groźne białe kły połyskujące w blasku wypalających się świec. Mimo że wszyscy i wszystko było pokryte czerwoną substancją (najprawdopodobniej krwią), nie czułam strachu. Przechodząc przez hol dostrzegłam stojące na komodzie porcelanowe lalki. Były całe w pajęczynie i miały przerażające blade twarze - niczym siostry laleczki Chucky. Ich oczy wpatrywały się we mnie, a kiedy wmówiłam sobie, że jedna z nich mrugnęła, w pośpiechu wyszłam do mrocznego ogrodu. Noc była bardzo mroźna, mimo że był to koniec października. Jednak wszystko wynagrodził księżyc, który chwalił się swym wspaniałym blaskiem. Muzyka się zmieniła i w tle usłyszałam głos Marylina Mansona. Poszłam w tym kierunku. Zobaczyłam dj'a, który zasnął za konsolą. Mimo że powoli dopadał mnie kac a ból głowy nie odpuszczał, stwierdziłam, że moja własna impreza halloweenowa udała się w stu procentach ;)

Obudziła mnie istnie pogrzebowo - szatańska muzyka, która dochodziła z ogrodu. Strasznie kręciło mi się w głowie, wszystko wirowało. Nie wiedzieć czemu, na szyi miałam zawieszone ząbki czosnku i wielki, srebrny krzyż. - Idealny zestaw dla pogromcy wampirów - pomyślałam. Z dłoni wypuściłam ogromny kryształowy kielich z czerwonym, dziwnie pachnącym płynem. Wstałam. Wokół...

Była to niezwykle cicha noc, którą przerwało żałosne wycie dzikiego zwierzęcia. Pełnia.
"Już czas" pomyślał i wyciągając dłoń w czeluściach ciemności, pchnął wieko drewnianej trumny. Skrzypienie odbiło się echem po pustej komnacie. Podniósł się i dostojnym krokiem podszedł do okna.
- W samą porę... Księżyc już dawno nie świecił tak jasno. - wyszeptał niemal bezgłośnie i spojrzał w lustro. Mosiężna, złota rama pokryta kurzem i pajęczą siecią ukazywała jego własne odbicie. Długie, czarne włosy w niezwykły sposób kontrastowały z jego nadnaturalnie bladą skórą. Jednak jego oczy... Czerwone, niczym świeżo zerwana róża i czarne cienie pod nimi wskazywały na niezaspokojone łaknienie.
- Krew. Tego mi potrze... - przerwał mu hałas dobiegający z zewnątrz. Wtem drzwi do komnaty otworzyły się, wpuszczając do środka zabójcze światło.
- Synku.. Obiad na stole!
- ... Już idę mamo!
- I odsuń w końcu te zasłony... Ciemno tu jak w jakichś lochach. Znowu bawisz się w wampiry?!
- Ja...
- Za dużo telewizji oglądasz. Mówiłam, że ten "Zmierzch" to nie dla dzieci.

Była to niezwykle cicha noc, którą przerwało żałosne wycie dzikiego zwierzęcia. Pełnia.
"Już czas" pomyślał i wyciągając dłoń w czeluściach ciemności, pchnął wieko drewnianej trumny. Skrzypienie odbiło się echem po pustej komnacie. Podniósł się i dostojnym krokiem podszedł do okna.
- W samą porę... Księżyc już dawno nie świecił tak jasno. - wyszeptał niemal bezgłośnie i...

Na tej zapomnianej przez Boga wsi miało być sielsko, anielsko. Tak bukolicznie, żeby Marianne zregenerowała siły. Dom miał mieć pobielone ściany, uroczy ogródek z malwami i różami zapraszać na jego ganek. Niestety gdy wysiadła z samochodu, osłupiała. Ponure, zasnute pajęczyną wybite szyby, jakby oczy ociemniałego domu, jakieś uschłe badyle straszące na progu, skrzypiące ze starości drzwi. Gdy wchodziła, coś otarło się o jej łydki, aż przeszył ją impuls elektryczny, jakby najeżone kocie futro, więc z wrażenia aż krzyknęła. Jej krzyk obudził śpiącego u powały małego nietoperza, który z piskiem zapikował w dół, chcąc najwidoczniej wkręcić się w jej włosy. Oślepiona nagłym atakiem błoniastego stwora, wypuściła z rąk latarkę. Jej stopa obsunęła się i dziewczyna runęła w dół. Sturlała się po schodach do piwnicy,a wtedy całym domem zatrzęsło i piekielna błyskawica rozdarła powietrze. Gdy Marianne mozoliła się by wstać, aż ciarki przebiegły jej po plecach, bo grzmotnęło w pobliżu.
W piwnicy strasznie śmierdziało zgnilizną i butwiejącymi szczątkami, stały tam jakieś słoiki, a w nich wypatroszone węże, ropuchy, a nawet LUDZKIE OKO! Zgroza i panika zaczęły ją obezwładniać. Marianne nie mogła przecież dłużej tu zostać... bo na podłodze ku swemu przerażeniu dojrzała jakieś zwierzęce kości i rdzawe plamy zaschłej krwi. Te grzmoty, te pajęczyny, ten rozwścieczony nietoperz- ile jeszcze można znieść?
Jakiś skarlały, zgarbiony kształt niespodzianie wyrósł nad nią, taszcząc świeżo oheblowaną trumnę akurat w jej rozmiarze.
"Igor wita swą panią na włościach" - zaskrzeczał upiorny kamerdyner o bladej twarzy i wykonał parodię ukłonu.
"Istna rodzina Addamsów"- przemknęło jej przez myśl, gdy świat zawirował i pochłonęła ją czarna czeluść.

Na tej zapomnianej przez Boga wsi miało być sielsko, anielsko. Tak bukolicznie, żeby Marianne zregenerowała siły. Dom miał mieć pobielone ściany, uroczy ogródek z malwami i różami zapraszać na jego ganek. Niestety gdy wysiadła z samochodu, osłupiała. Ponure, zasnute pajęczyną wybite szyby, jakby oczy ociemniałego domu, jakieś uschłe badyle straszące na progu, skrzypiące ze...

Za oknem księżyc w pełni. Nieruchomy, złowrogi. Jego wpływ powoduje koszmary senne. Jeden z nich sprawił, że obudziłam się zlana potem. Poczułam przemożną potrzebę pójścia na strych. Na TEN strych, na który nigdy nie wolno nam było wchodzić. Wchodzę schodami na górę. Skrzypią niemiłosiernie. Muszę uważać, jak stawiam stopy, żeby nikogo nie obudzić. Wilki wyją jak opętane. Im jestem bliżej strychu, tym bardziej na zewnątrz zmienia się aura. Zrywa się wiatr. Gałąź jabłoni uderza znienacka w szybę mijanego przeze mnie na półpiętrze okna. Prawie dostaję zawału. Małe gałązki wyglądają jak rozczapierzone palce przerażającej zjawy. Jeszcze kilka kroków. Zbliża się burza. W oddali słychać grzmoty. Błyska się. Jestem na miejscu. Atmosfera zagęszcza się. Czuję, jak napiera na mnie ze wszystkich stron. Powietrze staje się duszne. Kręci mi się w głowie. Zaczyna padać. Wielkie krople deszczu uderzają o parapet. A może to grad. Naciskam klamkę. Drzwi są zamknięte. Na szczęście wiem, gdzie jest klucz. Przekręcam go w zamku, drzwi otwierają się powoli, wchodzę. Ciemność, ciemność, ciemność…i NAGLE przede mną pojawia się ta twarz, zniekształcona, szpetna, czerwone oczy, otwarte usta i ten przeraźliwy pisk… Moje serce przestało bić. Otwarłam szeroko oczy, ciężko dysząc. Serce waliło mi jak młotem. Byłam w łóżku. Za oknem księżyc w pełni. Nieruchomy, złowrogi. Jego wpływ powoduje koszmary senne. Jeden z nich sprawił, że obudziłam się zlana potem. Poczułam przemożną potrzebę pójścia na strych…

Za oknem księżyc w pełni. Nieruchomy, złowrogi. Jego wpływ powoduje koszmary senne. Jeden z nich sprawił, że obudziłam się zlana potem. Poczułam przemożną potrzebę pójścia na strych. Na TEN strych, na który nigdy nie wolno nam było wchodzić. Wchodzę schodami na górę. Skrzypią niemiłosiernie. Muszę uważać, jak stawiam stopy, żeby nikogo nie obudzić. Wilki wyją jak opętane....

Dlaczego zgodziłam się tutaj przyjechać? Ponieważ postanowiłam uczestniczyć w bardzo głupim planie Evy, który ma na celu zobaczenie wszystkich najdziwniejszych restauracji. Tak o to znalazłam się przed strasznym, podejrzewam, że nawiedzonym zamkiem. Poważnie!? Eva kazała mi jechać cztery godziny autostradą, abyśmy mogły zjeść śniadanie w ogromnym, kamiennym zamku, który w każdej chwili może się rozpaść na kawałki! Wiedziałam, że to zły pomysł, już kiedy kruki krążące wokół tego otóż miejsca zaczęły krakać, jakby chciały nas ostrzec. Mimo moich sprzeciwów wkroczyłyśmy do ciemnego, mrocznego, ale też odrobinę pięknego wnętrza. Moją uwagę przykuł fakt, że nie ma tu żadnych ozdób. Jedynie żyrandole z pajęczynami dawały minimalne światło, dzięki świecom. Wydawało mi się, że zbroje rycerzy stojące w każdym korytarzu zaatakują mnie. Rozmyślałam nad tym, jak szybko mogę uciec z tych zawiłych korytarzy i pokoi, kiedy w całym budynku rozbrzmiał dźwięk zniszczonego fortepianu. Przeraziłam się tym bardziej. Eva wydawała się urzeczona nawet wtedy, gdy weszłyśmy do rozległej sali jadalnej, której sufit zdobiły nietoperze. Mam nadzieję, że nie są prawdziwe. Pojawili się kelnerzy ubrani w czarne wdzianka ze srebrnymi tacami. Ścisnął mi się żołądek, kiedy zdałam sobie sprawę, że każdy z mężczyzn ma sztuczne kły. To jest przesada! Do teraz byłam przerażona całą scenerią tej restauracji, ale wszystko zostało zniszczone przez plastikowe kły!
- Eva, wychodzę – krzyknęłam i zbudziłam nietoperze.

Dlaczego zgodziłam się tutaj przyjechać? Ponieważ postanowiłam uczestniczyć w bardzo głupim planie Evy, który ma na celu zobaczenie wszystkich najdziwniejszych restauracji. Tak o to znalazłam się przed strasznym, podejrzewam, że nawiedzonym zamkiem. Poważnie!? Eva kazała mi jechać cztery godziny autostradą, abyśmy mogły zjeść śniadanie w ogromnym, kamiennym zamku, który w...

Obudziło mnie trzaśnięcie drzwi. Zerwałam się z łóżka ale nogi zaplątały mi się w pościel i runęłam jak długa na posadzkę. Była 5:00 RANO (!). Z parteru dobiegł mnie dziwny szmer. Co u licha?! – pomyślałam. Skrzypnęła podłoga. Ktoś tu jest – przeraziłam się. Zeszłam cichutko po schodach. Nikogo nie było. W powietrzu unosił się dziwny, mdły zapach wodorostów.
Na zakurzonym blacie komody dostrzegłam podłużną, narysowaną jakby palcem kreskę. Co jest ? – struchlałam i zamarłam. Drzwi do piwnicy były uchylone, ktoś tam był i sapał. Gdy się zbliżyłam nagle wpadło na mnie z piskiem pół tuzina nietoperzy, które wyleciały oknem. Przerażona zaczęłam biec po schodach do sypialni, potykając się o pozostawione na schodach buty, książki i kubki po herbacie. Nie mogłam zamknąć drzwi bo tarasowała je sterta niewyprasowanych ubrań. Kto je tu położył?! Jeszcze przed chwilą ich nie było – zmartwiałam.
W domu zapanowała martwa cisza. Nagle w ogródku dało się słyszeć uderzenia, jakby ktoś metalową łopatą kopał w ziemi. O nie! To coś na pewno kopie dla mnie grób – wystraszyłam się. Uzbrojona w miotłę poszłam na spotkanie z przeznaczeniem. Pochylona nad świeżo skopaną ziemią postać odwróciła się. O jesteś Serdeńko! Wracamy z ryb to wpadliśmy – zaszczebiotała – O, sprzątasz? – wskazała na miotłę – Jak miło! Nie zapomnij porządnie odkurzyć, z tego się astma robi – Tadzio w piwnicy szuka kosiarki, ja plewię, kto to widział mieć takie chaszcze! Zrób mi kawki! – dodała, cmokając na mnie Pani Teściowa.

Obudziło mnie trzaśnięcie drzwi. Zerwałam się z łóżka ale nogi zaplątały mi się w pościel i runęłam jak długa na posadzkę. Była 5:00 RANO (!). Z parteru dobiegł mnie dziwny szmer. Co u licha?! – pomyślałam. Skrzypnęła podłoga. Ktoś tu jest – przeraziłam się. Zeszłam cichutko po schodach. Nikogo nie było. W powietrzu unosił się dziwny, mdły zapach wodorostów.
Na zakurzonym...

Siedział na brzegu ławki. Przekrwione, podpuchnięte oczy, rozmazany wzrok. Cała jego postać wyglądała, jakby ktoś zapomniał dodać kolorów, jakby ktoś napoczął jego wizerunek, ale o nim zapomniał.
- Czasem mam wrażenie, że wyglądasz jak gość z moich koszmarów - Weronika nie widziała, jak uśmiecha się kątem ust, próbując odnaleźć w jego oczach odpowiedź. - Tak czy inaczej, nie chciałabym cię spotkać niespodziewanie w nocy.
- Ja sam raczej też odmówiłbym sobie tej wątpliwej przyjemności. Wracam. - Zanim Weronika zdążyła zapytać o to, dokąd wraca, widziała już jego postać z oddali. A może wydawało jej się, w końcu nie potrafiła rozróżnić jego sylwetki.

Tej nocy śnił jej się pogrzeb. Pogrzeb w parku, w którym często bywała. Mnóstwo ubranych w czerń ludzi pochylało się nad dziwnie zdobioną trumną. Ludzie mieli ciemne makijaże, starannie dobrane do ich czarnych włosów fryzury, nosili wiele ozdób, dziwnie powyginanych, przypominających gałęzie drzew, których cienie wchodzą przez okna w horrorach. Było bardzo ciemno, choć wszystkiemu towarzyszyła poświata, jakby bijąca wprost z ciał tych ludzi. W pewnym momencie rozeszli się, jakby było to z góry ustalone, jakby wszyscy nagle bardzo spieszyli się do swoich domów. Weronika postanowiła podejść do trumny, która była otwarta. Wtedy przeleciało nad nią mnóstwo nietoperzy, zasłaniając to, co było w środku. Wtedy się obudziła.

- Bardzo źle spałam, znów miałam koszmary. Jestem taka zmęczona... - Siedzieli na tej samej ławce, na której on poprzedniego dnia tak źle wyglądał. W parku z sennych koszmarów. - Ale nigdy do końca nie pamiętam tych snów.
Siedzieli w ciszy. W pewnym momencie Weronika lekko zasnęła. Stała za drzewem w parku. Znów ten pogrzeb! Ci sami ludzie, ta sama trumna. Trumna zdobiona jak dzieło sztuki. Mimo nocy znów ta dziwna poświata. Tym razem biła także z trumny. Weronika postanowiła odczekać do momentu, w jakim ludzie pójdą, zostawiając otwarte wieko. Była dziwnie przekonana, że tak właśnie się stanie. Kiedy ten moment nastąpił, podeszła do trumny. W środku zauważyła nie do końca wyraźny kształt. znów nad trumną przeleciało stado nietoperzy. Lecz ona zaczekała. Tym razem też sen nie dobiegł końca. Kształt wyglądający, jakby ktoś zapomniał dodać kolorów. Jakby ktoś zaczął pracować nad tym wizerunkiem, ale o nim zapomniał...
- To nie jest sen. - Powiedział, wpatrując się w nią rozmytym wzrokiem.

Siedział na brzegu ławki. Przekrwione, podpuchnięte oczy, rozmazany wzrok. Cała jego postać wyglądała, jakby ktoś zapomniał dodać kolorów, jakby ktoś napoczął jego wizerunek, ale o nim zapomniał.
- Czasem mam wrażenie, że wyglądasz jak gość z moich koszmarów - Weronika nie widziała, jak uśmiecha się kątem ust, próbując odnaleźć w jego oczach odpowiedź. - Tak czy inaczej,...