Bardzo dziękuję. Pierwszy raz wzięłam udział w jakimkolwiek konkursie tutaj. Pierwszy raz w życiu napisałam jakiekolwiek opowiadanko (poza opowiadaniami w szkole;)). Jestem mile zaskoczona :)

Bardzo dziękuję. Pierwszy raz wzięłam udział w jakimkolwiek konkursie tutaj. Pierwszy raz w życiu napisałam jakiekolwiek opowiadanko (poza opowiadaniami w szkole;)). Jestem mile zaskoczona :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

foxterier16
chezmollard
Aran_Draug
mika
Dizzy

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

foxterier16
chezmollard
Aran_Draug
mika
Dizzy

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Patrzę na ten smutny, szary świat. Pytam samą siebie: Co się dzieje wokół mnie? Pustka. Cisza. Dzień zapowiada się ładny, słoneczny. Poczułam brak zapachu drzew, ani jeden liść nie opadł. Nastąpił nagle brak energii do życia. Nie ma czym oddychać, a zapach drzew zawsze pozwalał poczuć,że żyje się pełnią życia. Postanowiłam napisać wiersz o drzewie.

Drzewo radości, drzewo życia
Ty mi dajesz życia sens
Dotykam delikatnie pnia Twego
W ciszy u Twojego boku
Pozostało mi jedno
Cierpliwością swą
wypowiedzieć imię Twe.
Zamknę oczy
Może kiedyś jeszcze ujrzę Cię.

Patrzę na ten smutny, szary świat. Pytam samą siebie: Co się dzieje wokół mnie? Pustka. Cisza. Dzień zapowiada się ładny, słoneczny. Poczułam brak zapachu drzew, ani jeden liść nie opadł. Nastąpił nagle brak energii do życia. Nie ma czym oddychać, a zapach drzew zawsze pozwalał poczuć,że żyje się pełnią życia. Postanowiłam napisać wiersz o drzewie.

Drzewo radości,...

Oparłam się na lasce starając nie przewrócić przez pędzący wiatr. Nie był on przyjemny i nie niósł orzeźwienia w upalny dzień, wprost przeciwnie. Niósł ze sobą ziarna piasku, które drażniły wrażliwą skórę, która przez poparzenia słoneczne odbierała bodźce w zwielokrotniony sposób.
Rozejrzałam się dookoła, próbując znaleźć cień. Nic. Okoliczne domy w południe nie dawały cienia. Przypomniała m sobie jak za młodu, kładłam się po koronami rozłożystych jabłoni, chroniąc się przed słońcem. Zmęczona przystanęłam, chcąc wymienić butlę z tleniem, który już mi się kończył. Ciekawe, co moja córka zrobiła starej matce na obiad? Zamarzył mi się prawdziwy obiad, taki jaki jadłam w dzieciństwie. Jednak szybko otrząsnęłam się zastanawiając, się jaka dawkę glukozy mam dzisiaj przepisaną.
Co to jest za świat?
Rozejrzałam się wokół. Żadnych drzew.
Nawet powiesić się nie ma gdzie.
Powolnym krokiem skierowała się w stronę domu.

Oparłam się na lasce starając nie przewrócić przez pędzący wiatr. Nie był on przyjemny i nie niósł orzeźwienia w upalny dzień, wprost przeciwnie. Niósł ze sobą ziarna piasku, które drażniły wrażliwą skórę, która przez poparzenia słoneczne odbierała bodźce w zwielokrotniony sposób.
Rozejrzałam się dookoła, próbując znaleźć cień. Nic. Okoliczne domy w południe nie dawały...

Opowiem Wam o pierwszym, bo kolejne byłyby, jeden po drugim jeszcze gorsze...Obudziłabym się z głową pełną planów na to, jak spędzić ten wytęskniony i zasłużony urlop.Pewnie nieco zmęczona po całotygodniowej harówce, ale ten blask słońca przedzierający się przez rolety rekompensowałby wszystko. Ale to co ujrzałabym po ich podniesieniu, nie wywołałoby u mnie szoku. Jedynie odrętwienie i rezygnację wynikającą z przyzwyczajenia. Dlaczego? Ostatni wolny dzień jaki miałam spędziliśmy w domu, bo lało. Ostatni urlop? Gradobicie i kolejna powódż stulecia. Długi weekend? Mróz i śnieżyce...w maju. Nawet na L4, huragan i nowość! Trąby powietrzne. Oczywiście tylko kiedy mam wolne.
Plany na dziś runęły na łeb, na szyję, zupełnie jak huśtawka i lina wspinaczkowa mojej córci z jabłonek za domem. Sznurki z zabawek wskazywały miejsca gdzie jeszcze wczoraj stały drzewa. Pobiegłam do sadu, moje serce zamarło. Nic. Pusto. Moje szczęście, moja miłość, radość! Moje 100 kilo cukru i setki słoików na przetwory. Ukochana jabłonka mojego dziadka - rosyjska antonówka. Zniknęła. Jabłonie, grusze, śliwy...gdybym miała włosy na tyle długie, żebym mogła za nie złapać - już bym je rwała! Gdybym choć ciut przypuszczała, że u mnie też kret wszystko wpieprzył!!! Ale ja czułam, że to coś gorszego.
Czy to kara?
Za co?
Ostrzeżenie?
Czy jutro zniknął krzaki porzeczek? Po jutrze agrest? I tak przez kolejne dni...

Opowiem Wam o pierwszym, bo kolejne byłyby, jeden po drugim jeszcze gorsze...Obudziłabym się z głową pełną planów na to, jak spędzić ten wytęskniony i zasłużony urlop.Pewnie nieco zmęczona po całotygodniowej harówce, ale ten blask słońca przedzierający się przez rolety rekompensowałby wszystko. Ale to co ujrzałabym po ich podniesieniu, nie wywołałoby u mnie szoku. Jedynie...

Budzę się. Jest godzina 23 – pora wstawać. O tej porze można zacząć spokojnie dzień. A raczej noc! Jest rok 2315. Nie ma na Ziemi od 50 lat naturalnie rosnących drzew. Ze względu na zanieczyszczenia powietrza, dziura ozonowa rozszerzyła się tak bardzo, że w ciągu dnia promienie słoneczne powodują poparzenia III stopnia. Dlatego nasza cywilizacja musiała przestawić się na tryb nocny. Cywilizcja! Ha ! Dobre sobie ! Została nas raptem garstka. Nie wszyscy wytrzymali tak drastyczny spadek zawartości tlenu w powietrzu. W dodatku gdy zamarła roślinność zaczęło brakować pożywienia. Tysiące osób na świecie umarło z głodu. Gdy głód zebrał żniwo śmierci, przyszła kolej na zarazy. Osłabione i niedożywione organizmy nie mogły poradzić sobie z walką nawet ze zwykłym przeziębieniem. Z czasem obserwując to wszystko zastanawiam się czy tak właśnie miała wyglądać Apokalipsa? Czy sami sobie ją zgotowaliśmy? To na pewno. Czas to skończyć i ruszać do laboratorium. Od dłuższego pracujemy razem z zespołem nad przywróceniem do życia roślin. Nasza genetycznie modyfikowana roślinka – Zmartwychwstaniec pospolity – przeżył już trzy tygodnie. Codziennie budzę się z tą samą myślą: Co jak i tym razem zawiedziemy? Co jak roślinka nie przeżyje ? Staram się jednak nie tracić nadziei, może uda nam się naprawić wyrządzone szkody naszej planecie.

Budzę się. Jest godzina 23 – pora wstawać. O tej porze można zacząć spokojnie dzień. A raczej noc! Jest rok 2315. Nie ma na Ziemi od 50 lat naturalnie rosnących drzew. Ze względu na zanieczyszczenia powietrza, dziura ozonowa rozszerzyła się tak bardzo, że w ciągu dnia promienie słoneczne powodują poparzenia III stopnia. Dlatego nasza cywilizacja musiała przestawić się na...

Dziennik Ocalonych
16.06.2033r.
Około 5:00 pojawiła się ciężarówka z dostawą tlenu. Zatrzymali się na podjeździe. Gdy odjechali, wybiegłam po butlę z pistoletem w dłoni. Złodzieje tlenu pojawiają się za każdym razem. Czasami trzeba strzelić. Choćby ostrzegawczo.
Na śniadanie była zupa w proszku. Powoli kończy się woda. Trzeba zapłacić dostawcom, może dostanę kilka zgrzewek.
Odkąd wszystkie drzewa umarły, jedynie egzystujemy. Panuje godzina policyjna. Świat oszalał. Zabrakło wszystkiego. Gospodarkę dopadła inflacja. Zwierzęta straciły schronienia, przy życiu nie postało już wiele gatunków.
Znów dostałam ataku paniki na wspomnienie sosny, która rosła na moim rodzinnym podwórku. Ludzie tracą zmysły z tęsknoty za drzewami. Świat to jedno wielkie wysypisko śmieci, spieczona słońcem skorupa.
Zdjęcia to dowód na to, że były. Żałuję, że kiedyś nie fotografowałam każdego napotkanego drzewa. Mam ich zaledwie cztery. Wpatruje się w nie godzinami.
Właściwie z nikim się nie komunikuję. Stale nie ma sygnału. Nie wychodzę z domu, bo może okazać się, że ktoś go przejął.
Z braku natury narodziła się dziwna agresja u ludzi. Masowe rabunki, napady. Trzeba być bardzo ostrożnym.
W południe każdy włącza radio. To jedyny sygnał, bodziec jaki mamy. Rząd nadaje informacje o zapasach, postępujących kataklizmach, wyznacza dostawy tlenu.
Każdy dzień jest taki sam. Prawie nie śpię. Mam poważne problemy z oddychaniem.
Co noc boję się, że rano nie będzie dostawy tlenu. Powoli się do tego zbliżamy.

Dziennik Ocalonych
16.06.2033r.
Około 5:00 pojawiła się ciężarówka z dostawą tlenu. Zatrzymali się na podjeździe. Gdy odjechali, wybiegłam po butlę z pistoletem w dłoni. Złodzieje tlenu pojawiają się za każdym razem. Czasami trzeba strzelić. Choćby ostrzegawczo.
Na śniadanie była zupa w proszku. Powoli kończy się woda. Trzeba zapłacić dostawcom, może dostanę kilka zgrzewek....

Gdybym mogła wybrać miejsce gdzie chcę umrzeć, byłaby to polana otoczona z każdej strony drzewami. Ale to niemożliwe.
Każdego ranka budzę się i zanim otworzę oczy, biorę głęboki oddech. Zmiana w jakości powietrza jest coraz bardziej widoczna. Z każdym dniem jest go mniej i jest coraz gorsze. Minęło 20 lat odkąd człowiek wyciął ostatnie drzewo. Na jego miejsce powstał kolejny wieżowiec. Całkowicie zniszczyliśmy naszą planetę. Nie ma już ani jednego wolnego skrawka Ziemi. W teraźniejszym betonowym świecie nikt już nie przejmuje się życiem. Kilka lat temu powiedziano nam, że nie przeżyjemy kolejnych 10. Nikt nie spodziewał się, że po wycięciu wszystkich drzew tak szybko braknie nam tlenu. Nie wiem co myślał sobie rząd, może sądzili, że zdążą coś wymyślić. Ale nie zdążyli. Niektórzy pracują, ale tylko żeby zapełnić wolny czas i nie myśleć o końcu. Inni rzucili się w wir rozrywki, rozpusty i nałogów, w takim samym celu. Nikomu specjalnie nie zależy na zarabianiu pieniędzy, jedzeniu, ani żadnej z rutynowych czynności. Robimy to tylko z przyzwyczajenia. Jak można się domyślić wzrosła też ilość samobójstw, wiele osób woli samemu zdecydować jak i kiedy odejdzie.
Każdemu obywatelowi udzielany jest co tydzień zapas jedzenia. To najlepszy dowód, że śmierć jest blisko - ilość jedzenia jest równa ilości tlenu. Każdego dnia kładę się na dachu mojego bloku mieszkalnego i patrzę w niebo. Zastanawiam się czy są jakieś inne zamieszkane planety i czy ich mieszkańcy też zaprzepaścili szansę na szczęście.

Gdybym mogła wybrać miejsce gdzie chcę umrzeć, byłaby to polana otoczona z każdej strony drzewami. Ale to niemożliwe.
Każdego ranka budzę się i zanim otworzę oczy, biorę głęboki oddech. Zmiana w jakości powietrza jest coraz bardziej widoczna. Z każdym dniem jest go mniej i jest coraz gorsze. Minęło 20 lat odkąd człowiek wyciął ostatnie drzewo. Na jego miejsce powstał...

Obudził mnie gwałtowny kaszel. W napadzie paniki zerknęłam na zbiorniczek z tlenem. Prawie pusty! Gdzie ty kobieto masz głowę, żeby o takich rzeczach zapominać?! Pędem zerwałam się z łóżka i pobiegłam do kuchni. Z szafki wyjęłam butlę z życiodajnym gazem i cały czas kaszląc napełniłam zbiorniczek. Odetchnęłam głęboko. Tak lepiej. A wypadałoby oszczędzać, przecież ceny idą tak drastycznie w górę…
Człowiek wytępił roślin. Podpisaliśmy tym na siebie wyrok śmierci. Nosimy śmieszne zbiorniczki w kieszeniach i maseczki na twarzy, dzięki czemu mamy tlen. Tlen otrzymywany chemicznie w procesie hydrolizy wody. Pamiętam gdy jako dziecko uczyłam się o fotosyntezie. Oh, jak nudne i niepotrzebne mi się to wtedy wydawało. Gdybym wiedziała, jakie skutki będą, gdy ta fotosynteza ustanie!
Ubrałam się i wyszłam, kilkanaście razy sprawdzając, czy drzwi są zamknięte. To tak na wszelki wypadek. Ciągle przecież zgłaszano kradzieże tlenu, a ja, jako skromna nauczycielka, nie mogłam sobie pozwolić na trwonienie go. Brak tlenu to śmierć.
Po drodze do pracy kupiłam suszone mięso i przejrzałam informacje w telefonie. Podobno gdzieś w Ameryce udało się wyhodować pierwszą od lat roślinę. Błagam, żeby to była prawda…Znów podnieśli ceny tlenu. Niedługo wszyscy umrzemy.

Obudził mnie gwałtowny kaszel. W napadzie paniki zerknęłam na zbiorniczek z tlenem. Prawie pusty! Gdzie ty kobieto masz głowę, żeby o takich rzeczach zapominać?! Pędem zerwałam się z łóżka i pobiegłam do kuchni. Z szafki wyjęłam butlę z życiodajnym gazem i cały czas kaszląc napełniłam zbiorniczek. Odetchnęłam głęboko. Tak lepiej. A wypadałoby oszczędzać, przecież ceny idą...

Za oknem widzę tylko garaż. Nie ma już wczesnej czereśni; aby zjeść jej owoce należało wspiąć się na dach i poczuć gorąc i lepkość papy. Teraz pozostał już tylko ten dach - czarny i brzydki. Nie ma też sąsiadowej śliwki. Pyszne wychodziły z niej powidła... Czy to oznacza też koniec mojego ulubionego ciasta? Wychodzę przed dom. Gdzie się podziały wiśnie? Dlaczego na ławkę pada takie ostre słońce? A ulubiony ozdobny klon mamy? Stał tam w rogu, kłaniał się ludziom idącym do pracy... Nie ma... Czy będzie im teraz smutno bez powitania bordowych liści? Wychodzę za bramę i widzę moją małą ojczyznę. Jeszcze niedawno otoczoną działkami, drzewami, zielenią, powiewem świeżości. A teraz brzydka, bezbronna, nieszczęśliwa, okaleczona. Gołe ściany domów rażą swoimi kolorami, czerwień dachów przypomina krwawiące rany Matki Natury. Gdyby uciszyć wszystkie auta i pacujące maszyny, do uszu dotarłaby głęboka, smutna, pełna bólu cisza... Cisza nieistniejących zwierząt, nieszumiących liści, niedeptanej trawy. Cisza wypalonych łąk i wysuszonych potoków. Czasami tylko przerwałby ją żałosny płacz wyrodnych Dzieci - ludzi, którzy dzień po dniu dopuścili się zbrodni zabójstwa Matki Natury. Na szczęście wszyscy oni zostali słusznie i sprawiedliwie ukarani. Powietrze jest ich celą, a codzienny pejzaż w kolorach szarości - dożywotnią karą.

Za oknem widzę tylko garaż. Nie ma już wczesnej czereśni; aby zjeść jej owoce należało wspiąć się na dach i poczuć gorąc i lepkość papy. Teraz pozostał już tylko ten dach - czarny i brzydki. Nie ma też sąsiadowej śliwki. Pyszne wychodziły z niej powidła... Czy to oznacza też koniec mojego ulubionego ciasta? Wychodzę przed dom. Gdzie się podziały wiśnie? Dlaczego na ławkę...