Wycie syreny obudziło Amelię. Spojrzała na męża. Oczywiście spał.
- Ari, obudź się. Znowu jest awaria generatora tlenu.
- Co? - spojrzał na nią nieprzytomnie.
- Awaria gene...
- Kurwa! – otrzeźwiał momentalnie. – Trzecia w tym tygodniu. Ciekawe, który moduł?
Szybko wyskoczył z łóżka i założył roboczy kombinezon.
- Pamiętasz procedurę alarmową? – spojrzał na żonę z ukosa. – Mela? Pamiętasz?
- Taa… Mam iść do sąsiedniego sektora i czekać – mruknęła. – Idź, bo się spóźnisz.
Ari wybiegł z mieszkania. Po drodze pomyślał, że się nie odlał. Na szczęście w powierzchniówkach są specjalne pojemniki.
Mela nie lubiła oszukiwać męża, ale nie po raz pierwszy miała inne plany. Wstała, ubrała się, starannie spięła włosy i wyszła. Dotarła do Sali Pamięci. Rozejrzała się, czy nikt jej nie widzi. Korytarze były puste. Poziom tlenu był jeszcze wysoki, ale powoli malał. Weszła do sali i po odnalezieniu odpowiedniej konsoli uruchomiła holo lasu. Uśmiechnęła się. W dzieciństwie chodziła tam z tatą na grzyby. Teraz to tylko wspomnienie. Na powierzchni oficjalnie nie było już nic. Usiadła zastanawiając się, czy kiedyś nie uda się naprawić generatora. Ari nie wiedział, że czekała na tę chwilę. Miała już dość wegetacji pod ziemią. Chciała, by jej ostatnim widokiem nie był beton tylko las i wspomnienie szczęśliwego życia na powierzchni.
Czas mijał. Tlenu było coraz mniej. Nagle poczuła lekki powiew powietrza.
- Naprawili – skrzywiła się. – Cóż, przede mną kolejny dzień w raju…

Wycie syreny obudziło Amelię. Spojrzała na męża. Oczywiście spał.
- Ari, obudź się. Znowu jest awaria generatora tlenu.
- Co? - spojrzał na nią nieprzytomnie.
- Awaria gene...
- Kurwa! – otrzeźwiał momentalnie. – Trzecia w tym tygodniu. Ciekawe, który moduł?
Szybko wyskoczył z łóżka i założył roboczy kombinezon.
- Pamiętasz procedurę alarmową? – spojrzał na żonę z ukosa....

Zewsząd otaczają mnie ponure wiadomości o kolejnych śmierciach w skutek niedoboru tlenu. Wszyscy pogrążyli się w letargu, nie mamy na nic siły. Dziwię się, że jeszcze żyję, a co gorsza stało mi się to obojętne. Może jutro to ja nagle upadnę na ziemię i nie wstanę. Nikt nie zwróci na mnie uwagi. Taki widok staje się dla nas- wymierających codziennością. Dzisiaj wyczerpały się zapasy owoców, nic więcej nie zostało. Przynajmniej skończyły się te niemiłosierne kolejki, stanie parę godzin tylko po to aby dostać wręcz gnijące jabłko. Jeszcze jakiś czas temu pogardzałam nim ale teraz...wszystko się zmieniło. Ludzie mówią, że uda się nam przetrwać. Myślą, że naukowcy wymyślą jakiś cudowny sposób ale ja się nie łudzę. Czuję tylko jakiś żal bo może mogliśmy temu zapobiec..

Zewsząd otaczają mnie ponure wiadomości o kolejnych śmierciach w skutek niedoboru tlenu. Wszyscy pogrążyli się w letargu, nie mamy na nic siły. Dziwię się, że jeszcze żyję, a co gorsza stało mi się to obojętne. Może jutro to ja nagle upadnę na ziemię i nie wstanę. Nikt nie zwróci na mnie uwagi. Taki widok staje się dla nas- wymierających codziennością. Dzisiaj wyczerpały...

Noah ściągnął gogle i otarł wierzchem dłoni zostawiając na skórze ciemne smugi. Ciemny pył unoszący się w powietrzu zaatakował wilgotne od potu czoło i nieokryte oczy. Maska przeciwpylna funkcjonowała, póki co, ale podrażnione gardło informowało, że należy wymienić filtr powietrza. W ciemnej chmurze rozciągającej się po horyzont podróżowało dwunastu mężczyzn. Ekspedycją przewodził Joshua, inicjator i główny motywator grupy złożonej z najwierniejszych słuchaczy cotygodniowych opowieści starszyzny o świecie sprzed wojny. Noah pamiętał dzień wybuchu pierwszej bomby atomowej jak przez mgłę, pamiętał tylko, że świat sprzed wojny był bardziej kolorowy.
Ryk wiatru przerwał głos Tomy wyciszony maską przeciwpylną.
- Josh, jesteś pewien, że ta wyprawa ma jakikolwiek sens?
Joshua zatrzymał się i obrócił na pięcie.
- Toma, zaczynasz wątpić w słowa starszyzny i mojego ojca? – odparł spokojnie – Uważasz, że ciągnąłbym was na podróż w nieznane, nie będąc pewnym, że odnajdziemy żyzną glebę, bogatą w zwierzynę? Czy straciłeś wiarę w ziemię, na której stoją wiekowe dęby i silne brzozy?
- Nie, po prostu… Tułamy się po tym pustkowiu już od czterdziestu dni, zużyliśmy większość filtrów powietrza. Nie mówię nawet o tym, że od tygodnia nie mieliśmy nic w ustach…
- Patrzcie! – krzyknęli razem Mattan i Jakow.
Rzednąca zawieja ujawniła ciemny, przypalony konar ze zwiędłym, poczerniałym jabłkiem.
Joshua padł na kolana, a po policzkach spod gogli spłynęły dwie ciemne łzy.
- Jesteśmy już blisko!

Noah ściągnął gogle i otarł wierzchem dłoni zostawiając na skórze ciemne smugi. Ciemny pył unoszący się w powietrzu zaatakował wilgotne od potu czoło i nieokryte oczy. Maska przeciwpylna funkcjonowała, póki co, ale podrażnione gardło informowało, że należy wymienić filtr powietrza. W ciemnej chmurze rozciągającej się po horyzont podróżowało dwunastu mężczyzn. Ekspedycją...

Wychodzę na ulicę, wystarczy, że przejdę się kilka metrów, a czuję to palące słońce. Grzeje niemiłosiernie, żadnego choćby małego podmuchu wiatru, ziemia jest spękana tak samo jak moje wargi, a skóra wysuszona i paląca. Jest potwornie duszno, z każdym dniem co raz bardziej powietrze przypomina gęstą maź pełną brudu i kurzu. Teraz idąc ulicą nie ma na czym zaczepić oczu. Wszędzie te same domy, wyblakłe od promieni słonecznych tynki na ścianach. Brakuje zieleni, bez niej jest jakoś jeszcze ciężej. Brakuje śpiewu ptaków- przepędzane z dachów i poddaszy uleciały nie wiadomo gdzie. W zamian zalęgło się dużo różnego robactwa, które potęguje wstręt do całego świata. Brakuje grabienia liści, wiosennych kwiatów wiśni i jabłoni, a więc brakuje też owoców.Nikt już nie wgryza się w soczyste jabłko, w zamian za to nauczyliśmy się jeść mlecze, które rosną wszędzie- nawet w takich warunkach pomiędzy szczelinami chodnika. To jedyne zielsko jakie pozostało, ale smakuje jak dywan. Powoli zaczyna brakować wszystkiego, nawet chęci do życia.

Wychodzę na ulicę, wystarczy, że przejdę się kilka metrów, a czuję to palące słońce. Grzeje niemiłosiernie, żadnego choćby małego podmuchu wiatru, ziemia jest spękana tak samo jak moje wargi, a skóra wysuszona i paląca. Jest potwornie duszno, z każdym dniem co raz bardziej powietrze przypomina gęstą maź pełną brudu i kurzu. Teraz idąc ulicą nie ma na czym zaczepić oczu....

Śniadanie, szybka kawa, umyć się i najważniejsze zaglądam do sejfu. Wyciągam delikatnie metalową buteleczkę czystego powietrza. Amazonia. Dostałam je w prezencie od rodziców. Wstrzymuje oddech i podłączam do swojego dotlenoratora. Głęboki wdech i wydech. Gdy drzewa masowo padały ludzkość magazynowała powietrze. Na bieżąco nosimy rurki podłączone do naszych nosów i w ten sposób oddychamy. Delikatnie odpinam przewód od Amazoni i podłączam do Krakowa. Żal mi bo śmierdzi to powietrze, ale stosunkowo jest najtańsze na rynku. Chowam zapasy do plecaka, dokładam zupkę instant i wodę. Czas iść do pracy. Oczy pieką mnie od tego smogu. Nic dziwnego, że psy i koty są pod ochroną. Jedyne gdzie je można spotkać to w zoo i w telewizji u bogatych ludzi, których stać na marnowanie powietrza dla zwierząt. Muszę kupić bilet na autobus. Nie mamy banknotów. Pamiętam, że kiedyś jeszcze były. Jednak brak wytwórni papieru wstrzymał drukarnie. Nie mamy książek, chyba że takie stare, ale one są w muzeach. Są antykwariaty, które chętnie przyjmują makulaturę, nawet sporo można na tym zarobić, oczywiście jeśli uda się komuś znaleźć coś po dziadkach. Przekraczam próg szpitala. Zakładam fartuch i identyfikator. Siadam za ladą i znowu patrzę na kolejki. Jak mam powiedzieć tym ludziom, że lekiem na ich chorobę jest tlen? Przez to, że każdy cierpi na choroby układu oddechowego najbliższy termin do pulmonologa jest za 5 lat. Dobrze, że chociaż jesteśmy cywilizowani, bo jeszcze żyjemy, nie to co Afryka.

Śniadanie, szybka kawa, umyć się i najważniejsze zaglądam do sejfu. Wyciągam delikatnie metalową buteleczkę czystego powietrza. Amazonia. Dostałam je w prezencie od rodziców. Wstrzymuje oddech i podłączam do swojego dotlenoratora. Głęboki wdech i wydech. Gdy drzewa masowo padały ludzkość magazynowała powietrze. Na bieżąco nosimy rurki podłączone do naszych nosów i w ten...

Pamiętnik 13/06/2398r.
Dziś wraz z klasą byłem w muzeum, mój pierwszy raz w poznawaniu historii ludzkości :) Dowiedziałem się bardzo interesujących, a zarazem dziwnych rzeczy :)
Podobno kiedyś istniały drzewa - czyli takie ogromne rośliny z doniczek. Widzieliśmy mnóstwo zdjęć i filmów :) a w głównym holu stała replika olbrzymiego Dąba, czy to Dębia. Nie mogę sobie wyobrazić jak czuli się ludzie żyjący pod tymi ogromnymi drzewami, (musieli czuć się jak mrówki). Drzewa istniały jeszcze całkiem niedawno - niecałe 400 lat temu wymarły ostatnie drzewa rosnące na nizinie Amazonki :( Podobno w dawnych czasach to właśnie drzewa produkowały tlen; nie było jeszcze wtedy maszyn dotleniających, a ludzie nie mieszkali w miastach pod kopułami i nie umierali dusząc się. Drzewa były nam potrzebne, służyły do wielu innych rzeczy, dawały ogień, a także produkowało się z nich meble :) (teraz już wiem z czego jest stół u prababci :)
Szkoda, że już ich nie ma na świecie, gdyby ludzie nie myśleli tylko o sobie a o otaczającym ich świecie to dziś mógłbym zobaczyć prawdziwe drzewa :( ale to wina naszych przodków, którzy byli po prostu egoistami i nie myśleli o nas :(

Pamiętnik 13/06/2398r.
Dziś wraz z klasą byłem w muzeum, mój pierwszy raz w poznawaniu historii ludzkości :) Dowiedziałem się bardzo interesujących, a zarazem dziwnych rzeczy :)
Podobno kiedyś istniały drzewa - czyli takie ogromne rośliny z doniczek. Widzieliśmy mnóstwo zdjęć i filmów :) a w głównym holu stała replika olbrzymiego Dąba, czy to Dębia. Nie mogę sobie...

Świat bez drzew. Świat, w którym nie słyszę już szumu wiatru, nie słyszę śpiewu ptaków, nie widzę opadających liści, nie czuje przyjemnego chłodu w gorące, letnie dni, nie znajduję schronienia przed deszczem. Nie widzę też uśmiechu na pyszczku mojego psa. Od kiedy dookoła mnie powstały wielkie fabryki przemysłowe, na mojej twarzy nie może zabraknąć małej maseczki podłączonej do filtra. Powietrze nie nadaję się do oddychania, ilość tlenu spadła poniżej zera, a na wygodę, jakim jest głęboki, rześki wdech mogą sobie pozwolić tylko ludzie wysokiej rangi. Pracownicy fabryk, tacy jak moja rodzina, dostają filtry i modlą się do każdego boga o to, że będą jak najdłużej działać.
Kiedy widziałam jak ostatnie drzewo obok mojego domu pada niczym ofiara postrzału, miałam wrażenie, że dźwięk rozwścieczonych ptaków i zgrzyt fabryk rozerwie moje błony bębenkowe i wypchnie z uszu. Potem to wszystko już szło jak domino, płytka po płytce. Najpierw były kwaśne deszcze, niszczące ziemię i wody, zabijając tysiące żyć. Potem ucichły ptaki i zniknęły zwierzęta. Mój własny pies udusił się w moich rękach. Następnie zaczęła się izolatka i ciągłe naprawy filtra, momentami z mroczkami przed oczami i głową z ołowiu. Minęły już trzy miesiące, jest coraz gorzej. Lecz gdy patrzę na małą doniczkę, szczelnie zamkniętą, do której wlewam resztki pitnej wody, którą oświetlam sztucznym światłem, widzę mały promyczek nadziei. Zwłaszcza, że widzę już łodyżkę i trzy liście wyłaniające się z czarnej, zdrowej ziemi.

Świat bez drzew. Świat, w którym nie słyszę już szumu wiatru, nie słyszę śpiewu ptaków, nie widzę opadających liści, nie czuje przyjemnego chłodu w gorące, letnie dni, nie znajduję schronienia przed deszczem. Nie widzę też uśmiechu na pyszczku mojego psa. Od kiedy dookoła mnie powstały wielkie fabryki przemysłowe, na mojej twarzy nie może zabraknąć małej maseczki...

Wyglądam przez okno, bardziej z przyzwyczajenia niż z potrzeby i patrzę na sąsiedni betonowy blok. Przypomina mi się, że kiedyś stały tam potężne drzewa o zielonych liściach, jednak ścięto je tak jak i pozostałe rośliny, bo miejsca jest za mało dla ludzi. Wychodzę do pracy, idę szarymi, betonowymi drogami, oglądam „cuda” nowoczesności, świecące banery, paskudne rzeźby – zwą to sztuką nowoczesną oraz potężne biurowce. Wszystko jest przytłaczające, czuję się jakbym nie pasowała do tej martwej pustyni. Do moich uszu dociera miarowy szum, lecz nie jest to dźwięk pochodzący z lasu czy rzeki, taki dźwięk wydają samochody z pasażerami spieszącymi się do pracy. Obecnie można o roślinach i zwierzętach, poczytać w zakurzonych księgach lub udać się do muzeum. Ludzie nie odróżniają pór roku, gdyż nie ma drzew, które zmieniałyby barwę. Człowiek obecnie przypomina bardziej mechaniczny trybik ogromnej maszyny niż żywą istotę. Ten obraz jest bardzo smutny dlatego, ludzie rano biorą tabletki na pocieszenie, na noc biorą tabletkę na sen, do tego pigułki z witaminami i składnikami pokarmowymi. Dlaczego ludzie zniszczyli to piękno? Nic już nie zostało, poza paskudnym dziełem Boga – człowiekiem.

Wyglądam przez okno, bardziej z przyzwyczajenia niż z potrzeby i patrzę na sąsiedni betonowy blok. Przypomina mi się, że kiedyś stały tam potężne drzewa o zielonych liściach, jednak ścięto je tak jak i pozostałe rośliny, bo miejsca jest za mało dla ludzi. Wychodzę do pracy, idę szarymi, betonowymi drogami, oglądam „cuda” nowoczesności, świecące banery, paskudne rzeźby – zwą...

Kiedyś ktoś wymyślił coś co nazwali Matrixem, był to film z początków 21 wieku. Teraz Mamy jego końcówkę, a raczej też końcówkę życia. Teraźniejszość można by było nazwać mianem Matrixa, ale jest jedna zasadnicza różnica, tam świat zniszczyły maszyny, a naprawdę zrobiliśmy to my, ludzie.
Mamy teraz "drzewa", czyli maszyny zmieniające toksyny w tlen, tylko że wczoraj jedno z mocarstw tego świata stworzyło bombę elektromagnetyczną, którą dla zabawy odpalili. Świat się kończy. Nie ma powietrza, nie ma roślin, nie ma zwierząt. Na szczęście też nie będzie większości zarazy tego świata - ludzi.
Jest pewnie jeszcze jakaś szansa, że ten świat odrodzi się na nowo, ale nie bądźcie bezmyślni i próżni. Bądźcie światem, a nie próbujcie nim rządzić.
Wszędzie jest ciemno i opary toksycznego gówna zaczynają napełniać mi płuca. Niedługo muszę kończyć. Chcę jeszcze raz zobaczyć choć fragment słońca... to nic, że nie poczuję go na skórze, ważne że zobaczę...
Jeżeli znajdziecie tę wiadomość, znaczy że świat dostał jeszcze jedną szansę. Nie marnujcie jej.
Powodzenia

Kiedyś ktoś wymyślił coś co nazwali Matrixem, był to film z początków 21 wieku. Teraz Mamy jego końcówkę, a raczej też końcówkę życia. Teraźniejszość można by było nazwać mianem Matrixa, ale jest jedna zasadnicza różnica, tam świat zniszczyły maszyny, a naprawdę zrobiliśmy to my, ludzie.
Mamy teraz "drzewa", czyli maszyny zmieniające toksyny w tlen, tylko że wczoraj jedno...

Poranne ładowanie butli z tlenem zawsze przypomina mi, że jesteśmy całkowicie uzależnieni od maszyn. Pozostaje tylko odliczać czas do dnia, w którym maszyny osiągną samoświadomość i zacznie się realizować wizja (jeszcze wtedy) braci Wachowskich.
Wymiana filtrów w masce i czyszczenie gogli to czynności tak rutynowe, że często wychodząc z domu zastanawiam się, czy na pewno je wykonałem. Samochodów nie ma już dawno - znaczy się jest ich mnóstwo ale żaden nie jeździ. Mała ilość tlenu w powietrzu uniemożliwiła to już kilka lat temu.
Podobnie jak większość mieszkańców miasta pracuję na jego obrzeżach. Wielkie szklarnie to jedyny widok w promieniu kilku km. Produkujemy w nich żywność, gdyż wraz z wymieraniem drzew zaczęła stopniowo wymierać cała fauna i flora. Całą nadzieję na przetrwanie pokładamy w słońcu, chociaż wiem że jego promienie już z nie lada trudem przedzierają się przez powietrze aż gęste od pyłu. Odpowiednio zmodyfikowane rośliny potrafią obyć się bez większych ilości promieni dając jednocześnie stosunkowo duże plony. Na podlewaniu i pieleniu każdy spędza około 12 godzin dziennie. W ramach wynagrodzenia otrzymujemy jedzenie, pieniądze przestały mieć wartość. Po skończonej zmianie kolejne ładowanie butli z tlenem, kolejna wymiana filtrów w masce, kolejne czyszczenie gogli i można opuścić szklarnie udając się do domu... Tęsknie za dzieciństwem, za moim domkiem na drzewie w lesie...

Poranne ładowanie butli z tlenem zawsze przypomina mi, że jesteśmy całkowicie uzależnieni od maszyn. Pozostaje tylko odliczać czas do dnia, w którym maszyny osiągną samoświadomość i zacznie się realizować wizja (jeszcze wtedy) braci Wachowskich.
Wymiana filtrów w masce i czyszczenie gogli to czynności tak rutynowe, że często wychodząc z domu zastanawiam się, czy na pewno je...