Jest to świat metalu i betonu. Jest szary i zimny. Każda osoba w tym świecie jest smutna, brak jej energii. Ulice są zaśmiecone. Pory roku odgadujemy po temperaturze i opadach, ponieważ nie ma roślinności, która mogłaby nam je wskazywać. W powietrzu unosi się odór spalin przez co powietrze wydaje się być bardzo ciężkie.Roślinność jest teraz najcenniejszym produktem.Świat przeżywa kwarantannę.Idąc ulicą czuje jak wszystko dookoła cierpi aż nagle.. Niewiarygodne! Co ja widzę! W oddali tuż przy śmietnikach rośnie malutkie drzewko? Może to tylko omamy..może pył, który nagromadził się w moim umyśle tworzy tak niewiarygodne wizje? Biegnę potykając się o kamienie, aż w końcu docieram na miejsce. Widzę piękne malutkie drzewko, a przy nim bezdomnego mężczyznę, który wyciera listki zakurzonej roślinki. Patrzy mi prosto w oczy i mówi: "Nie jesteśmy najmądrzejszymi istotami na świecie. Gdybyśmy nimi byli nie pozwolilibyśmy teraz umierać całemu światu"...

Jest to świat metalu i betonu. Jest szary i zimny. Każda osoba w tym świecie jest smutna, brak jej energii. Ulice są zaśmiecone. Pory roku odgadujemy po temperaturze i opadach, ponieważ nie ma roślinności, która mogłaby nam je wskazywać. W powietrzu unosi się odór spalin przez co powietrze wydaje się być bardzo ciężkie.Roślinność jest teraz najcenniejszym produktem.Świat...

Przede mną na stole leży otwarty klaser ze starymi pocztówkami pradziadka. Wiele z nich przedstawia piękne krajobrazy, prosto z Mazur. Całkowicie różne od tego co można zobaczyć wychodząc na powierzchnię.
Jezioro, na nim jakieś pojazdy, ludzie cieszący się tym dniem, na błękitnym niebie słońce. Wokoło widać coś zielonego, słyszałem że to się nazywało drzewa, ciekawe. Mama mi opowiadała, że jeszcze kiedyś widziała takie gdy byli w instytucie po ubrania ochronne, ale podobno wyginęły prawie całkowicie już około 150 lat temu. Smutne.
Dziś też mamy jezioro nieopodal, ale nie wygląda tak jak na tym zdjęciu. Podobno pobliska fabryka tak skaziła wodę, że świeci w ciemności. Sprawdziłem w starej encyklopedii, to jedno z tych jezior z pocztówki pradziadka. Wygląda inaczej. Byłem kiedyś na powierzchni pomóc w wymianie filtrów powietrza, wymknąłem się na chwilę by to zobaczyć na własne oczy. Był dzień więc nie świeciło, ale było czarne. Widziałem z daleka. Ale drzew nie było wcale, wszędzie sucha ziemia i kamienie, skały. Rozglądałem się i szukałem wzrokiem, ale mama miała rację, wokoło drzew już nie ma.
Nie ma też słońca na niebie, gdy patrzy się w górę, to widać tylko odcienie granatu mimo dnia. Nie ma również ludzi, wszyscy siedzą w swoich schronach, gdzie życie możliwe jest tylko dzięki filtrom oczyszczającym powietrze i uzdatniających je w tlen.
Też muszę już wracać bo kombinezon sygnalizuje, że tlenu pozostało już niewiele. Może następnym razem pójdę w innym kierunku i coś znajdę.

Przede mną na stole leży otwarty klaser ze starymi pocztówkami pradziadka. Wiele z nich przedstawia piękne krajobrazy, prosto z Mazur. Całkowicie różne od tego co można zobaczyć wychodząc na powierzchnię.
Jezioro, na nim jakieś pojazdy, ludzie cieszący się tym dniem, na błękitnym niebie słońce. Wokoło widać coś zielonego, słyszałem że to się nazywało drzewa, ciekawe. Mama...

W wyobraźni czuję na twarzy delikatny podmuch wiatru. Rozwiewa mnie włosy we wszystkie strony jak fale na morzu. Spoglądam do góry na piękne drzewo, Iglaścik – tak własnie je nazwaliśmy z tatem przy sadzeniu. Byłam malutka, miałam z 4 latka. Drzewo rosło wraz ze mną, każdego dnia bawiłam się obok niego, tylko tak, by nie uszkodzić małych liści i pięknego pnia. Z czasem drzewo przerosło mnie, mamę i tatę! Mogłam wspinać się na jego gałęziach, czytać książki i marzyć. Wyryłam na korze imię pierwszej miłości, a z czasem i pod tym drzewem przyjęłam jego oświadczyny. Minęło wiele lat, byłam szczęśliwa jak nigdy, a wtedy wszystko się zmieniło. Drzewa zaczęły obumierać. Ludzie byli bezsilni. Powietrze zamieniło się w jedną wielką czarną chmurę. Miłość i szczęście wymarły wraz z drzewami, a jedyny cel jaki pozostał w życiu – to przeżyć. Niestety świat nie był przygotowany na brak tlenu. Ludzie umierali, dzieci przestały się rodzić. Świat był skazany na bezlitosną zagładę. Mam 72 lata, nie mam dzieci, mąż mój nie żyje. Na świecie nie ma ani jednego drzewa, sztuczne maszyny produkują tlen – mówiło się, że to ostatnia nadzieja ludzkości. Wybucham gwałtownym, niepohamowanym śmiechem, w którym słychać jedynie ogromny smutek. Za tydzień skończą się zapasy energii podtrzymujące maszyny. Pozostał nam tydzień, 7 dni życia, 168 godzin. Będę wracać pamięcią jak najdalej, będę marzyć, puszczę wodzę mojej wyobraźni. Skupię się na książkach. Jedynej pozostałości po drzewach, której nie są w stanie mi odebrać. Dotykając delikatnie starej książki wspominam czasy, w których sadziłam Iglaścika z tatem, a mama uśmiechała się do nas radośnie.

W wyobraźni czuję na twarzy delikatny podmuch wiatru. Rozwiewa mnie włosy we wszystkie strony jak fale na morzu. Spoglądam do góry na piękne drzewo, Iglaścik – tak własnie je nazwaliśmy z tatem przy sadzeniu. Byłam malutka, miałam z 4 latka. Drzewo rosło wraz ze mną, każdego dnia bawiłam się obok niego, tylko tak, by nie uszkodzić małych liści i pięknego pnia. Z czasem...

Idę w kierunku rzeki, nie jest łatwe pokonywanie dużej trawy. Gdyby tylko były jeszcze lasy mogłabym stąpać po delikatnym runie leśnym, a nie po ostrężynach. Docieram do rzeki i zmagam się z bystrym brzegiem. Kiedy woda się podnosi obrywa brzeg coraz bardziej, ponieważ nie ma już korzeni które mogłyby go utrzymać. Przepływam na drugą stronę rzeki, bo tylko tam jest plaża, którą łatwo mogę się dostać do domu mojej koleżanki. Wszystkie budynki są bardzo stare, bez drewna trudno jest wybudować nowy dom. Po drodze mijam ptaki, które siedzą na linach. Jest to smutny widok, jeszcze gdy były drzewa ptaki miały się gdzie schronić. Docieram do domu mojej koleżanki. Siadam na starym jeszcze drewnianym łóżku. Łóżko to pamięta czasy kiedy rosły jeszcze drzewa, zachował się w nim jeden z ostatnich korników na ziemi. Rozmawiamy z koleżanką i wspominamy czasy kiedy piekłyśmy kiełbaski na ognisku, albo dostawałyśmy listy i kartki z wakacji. Tęsknimy za owocami. Po chwili łykamy witaminy, których nam brakuje z powodu braku owoców. I znów wracamy do rozmowy. Koleżanka pokazuje mi piękne drewniane figurki, które dziś są cenniejsze od złota. Patrzymy przez okno, pamiętam jak rozciągał się przed nimi park z pięknymi drzewami. Wybieramy się do sklepu niestety listę zakupów notuję na swoim telefonie, nie na kartce. W sklepie wszystko zapakowane w folię która jest tak szkodliwa dla środowiska. W sklepie najdroższą rzeczą jest książka, która jest już stara i zniszczona. Płacę plastikową kartą i wracam do domu. Zerkam na mój regał pełny książek i na kolekcje banknotów, która nie powiększa się od czasów gdy papier stał się kosmicznie drogi. Wieczorem postanawiam wpaść do muzeum gdzie na wystawach widzę mnóstwo drewnianych rzeczy. Tęsknie za tymi czasami kiedy siadałam pod drzewem ze swą ulubioną książką, kiedy chroniłam się pod nim przed słońcem i deszczem. Tęsknie za tym kiedy wychodziłam na drzewo i obserwowałam całą okolicę lub gdy jadłam świeże owoce.
Niestety te czasy nie wrócą i pozostaną tylko wspomnienia.

Idę w kierunku rzeki, nie jest łatwe pokonywanie dużej trawy. Gdyby tylko były jeszcze lasy mogłabym stąpać po delikatnym runie leśnym, a nie po ostrężynach. Docieram do rzeki i zmagam się z bystrym brzegiem. Kiedy woda się podnosi obrywa brzeg coraz bardziej, ponieważ nie ma już korzeni które mogłyby go utrzymać. Przepływam na drugą stronę rzeki, bo tylko tam jest plaża,...

- Mamuś, proszę, opowiedz jeszcze raz o tych… no, jak to się nazywa? To coś, które ma liście i jest duuuże! – ośmioletnia dziewczynka podbiegła do mnie i zaczęła wymachiwać rękami.
- Aha, chodzi ci o drzewo, tak?
- Tak, tak! Proszę, powiedz jeszcze raz!
- No, cóż – westchnęłam wzruszona, gdyż moja córeczka zainteresowała się tymi roślinami. Poczułam ścisk w piersi… szkoda, że nikt nimi się nie interesował, kiedy jeszcze istniały. – Drzewa były różnorodne. Iglaste, liściaste… i rosły w różnych miejscach, wszędzie. Gdy byłam mała jak ty, lubiłam się po nich wspinać… ach, co zabawa! – w moim oku zakręciła się łza. – Wiosna była piękna: wielokolorowe kwiaty rosły na gałęziach, przystrajając krajobraz, przy czym z nich, po zapyleniu przez pszczoły, rosły owoce typu jabłko, gruszka, itp. Ty już nie możesz ich zjeść, ale mówię ci, ich smak był przepyszny! Latem były osłoną przed gorącym słońcem. Jesienią bawiliśmy się ich liśćmi, tak kolorowymi: brązowe, pomarańczowe, czerwone, żółte! Zima nie była wyjątkiem! Śnieg osypywał swoim puszkiem każdy zakamarek, w tym także gałązki drzewek, dodając uroku tej porze roku. Dodatkowo miały swój udział w przyrodzie – to dzięki nim mieliśmy czyste powietrze. Teraz dusimy się dymem każdego dnia. Nie możesz zasmakować tych owoców, ani nie możesz zobaczyć jakie były piękne te drzewa – do moich oczu napłynęły łzy. - No, dobra, chodź. Nie możemy się spóźnić do szkoły! – tak powiedziałam, złapałam jej słabą rączkę i założyłam maskę przeciwgazową.

- Mamuś, proszę, opowiedz jeszcze raz o tych… no, jak to się nazywa? To coś, które ma liście i jest duuuże! – ośmioletnia dziewczynka podbiegła do mnie i zaczęła wymachiwać rękami.
- Aha, chodzi ci o drzewo, tak?
- Tak, tak! Proszę, powiedz jeszcze raz!
- No, cóż – westchnęłam wzruszona, gdyż moja córeczka zainteresowała się tymi roślinami. Poczułam ścisk w piersi… szkoda,...

Przeglądam się w obrazach wiszących na ścianach byłej fabryki, jak w lustrach. Przedstawiają bezkresną głębię lasu. Przez korony drzew rozbłyskują promienie słońca, kora na wielu z nich żarzy się rosą. Wyciągam rękę. Staram się sobie przypomnieć, lekkim ruchem palców przywołać chropowatość i szorstkość skóry sosen, delikatną, prawie, że śliską powłokę brzóz, giętkość i siłę wiązu. Gdy zamknę oczy, przez moment potrafię wyczuć zapach mchu, gnijącej ściółki, soczystej zieleni zroszonej kroplami wody, aromatu zielonych igieł, podniecającej wilgoci w swych nozdrzach. To wszystko wywołuje gęsią skórkę, budzi pragnienie, by się z tym wrażeniem zrosnąć. Tworzy pokusę, by oczu już nie otwierać, by popaść w leśną śpiączkę.
Odkąd umarło ostatnie drzewo, świat pogrążył się w żałobie. Odtąd każdy dzień rozpoczynamy wizytami w setkach opuszczonych fabryk, w piwnicach zdewastowanych wieżowców wpatrując się w szklane obrazy. Niczym widma poruszamy się ociężale, bez dawnej lekkości podziwiając to, co sami sobie odebraliśmy.
Na samą myśl, że muszę ten wielki album drzew opuścić i ruszyć do pracy betonową drogą otoczoną betonowym murem domów, pod powiekami jak polne maki wykwitają mi łzy. Już nie ma dni do siebie niepodobnych. Tak dziś jak i jutro rozdzierać będzie mnie tęsknota za zielenią, której nie ma równych. Za muzyką, która koiła każdy niepokój.
Są jeszcze książki. Wieczorem będę słuchać szelestu przewracanych stron i znowu zasnę wtulona nosem w najbardziej pachnącą lasem stronę.

Przeglądam się w obrazach wiszących na ścianach byłej fabryki, jak w lustrach. Przedstawiają bezkresną głębię lasu. Przez korony drzew rozbłyskują promienie słońca, kora na wielu z nich żarzy się rosą. Wyciągam rękę. Staram się sobie przypomnieć, lekkim ruchem palców przywołać chropowatość i szorstkość skóry sosen, delikatną, prawie, że śliską powłokę brzóz, giętkość i siłę...

Codzienność. Szara. Duszna. Oczekiwanie na ruch i szum. Na cień, który przynosi ukojenie i nic. Tylko oczekiwanie. Marzenie o zieloności, bezgranicznej wilgoci, która niesie zmianę i zachwyt. Chwytanie zapachów jedynych, w jednej chwili, i…… nie nadchodzi. Wokół ruch, który męczy, zniewala i zabija. Wilgoć ,która niesie śmierć i odór dzikiej zgnilizny codzienności. Nadzieja, której już nie ma. Krok, który mimo ostrzeżeń, zrobiliśmy. Droga ku lepszej przyszłości, cywilizacji, nowoczesności okazała się drogą donikąd. Nie… okazała się drogą do piekła. I utkwiliśmy w nim bez nadziei na odkupienie. Nie ma już nic. Tylko strach, rozpacz i bezdech . A wydawało się, że potrafimy wszystko naprawić, zapobiec, zastąpić czymś innym. I… tylko już …..co?

Codzienność. Szara. Duszna. Oczekiwanie na ruch i szum. Na cień, który przynosi ukojenie i nic. Tylko oczekiwanie. Marzenie o zieloności, bezgranicznej wilgoci, która niesie zmianę i zachwyt. Chwytanie zapachów jedynych, w jednej chwili, i…… nie nadchodzi. Wokół ruch, który męczy, zniewala i zabija. Wilgoć ,która niesie śmierć i odór dzikiej zgnilizny codzienności....

Podobno dawny świat był przepiękny. Pełen lasów, roślin, miejsc do wypoczynku. Teraz już tego nie ma. Na Ziemi brakuje drzew - wszystkiego wyginęło. Choć to pewnie złe słowo, bo to ludzie je zniszczyli.

Teraz mieszkamy w miastach, które są otoczone wielkimi bańkami, kopułami - one dają nam tlen. By się przemieścić do innego miasta, musimy mieć skafander , albo wejść do specjalnej tuby, która nas przetransportuje.

Miasta są przeludnione, ale życie jest prostsze. Wstajesz, zjadasz śniadanie i idziesz do pracy. Pracujesz tylko 3-5 godzin. Masz więcej czasu na hobby, ale równocześnie musisz wywiązywać się z zadań społeczności.
Władze zadecydowały, iż rośliny muszą do nas wrócisz. Naukowcy nad tym pracują, a to co wyhodują trafia do sprzedaży. Naszym zadaniem jest zakładanie ogródków, próba sadzenia drzew czy hodowanie roślin w domu. Musimy zmienić świat, nie możemy mieszkać w bańkach przez cały czas! I działamy, każdego dnia ktoś daje coś od siebie...

Podobno dawny świat był przepiękny. Pełen lasów, roślin, miejsc do wypoczynku. Teraz już tego nie ma. Na Ziemi brakuje drzew - wszystkiego wyginęło. Choć to pewnie złe słowo, bo to ludzie je zniszczyli.

Teraz mieszkamy w miastach, które są otoczone wielkimi bańkami, kopułami - one dają nam tlen. By się przemieścić do innego miasta, musimy mieć skafander , albo wejść do...

Kolejny dzień wiszę w uprzęży i szoruję rury. Płacą półtorej średniej, a i tak brakuje chętnych. Więzienia nie są już przepełnione. Teraz do czyszczenia zraszaczy kieruje się nawet politycznych.
Cholerne, wiatrem niesione zarodniki! W miastach pomaga chemia, ale na farmach nie można jej używać. A temu obrzydlistwu mało miejsca na dole i na półkach, nie wystarczy mu, że oblazło podpory. Nie! Musi jeszcze włazić w zraszacze! Jakby je zostawić, zatkałoby wszystkie dziury i samo zasuszyło się na śmierć. Wielkie osiągnięcie bioinżynierii, a zostawione bez dozoru zdechnie w tydzień! I pomyśleć, że tylko dzięki czemuś takiemu wciąż żyjemy! Tlen, żywność, wszystko: glony.
To już prawie dwa tygodnie. Dłonie mi stwardniały. Wciąż potwornie bolą, ale już nie krwawią. Z plecami lepiej, odkąd wiem, którym zielskiem je smarować. Zagoiły się i teraz są całkiem brązowe. Koledzy mnie nie poznają.
Jeśli do nich wrócę. Ciekawe, czy pozwolą pracować w tym samym miejscu?
To już recydywa. Pierwszy raz był przez starą ilustrację. Zapytałam o nietypową, dwugatunkową farmę: bezkształtne półki zieleniny tylko w górnej części i nieregularne rusztowanie pokryte jakimiś brunatnicami.
Po powrocie znalazłam więcej książek z tego czasu. Na żadnym obrazku nie było zraszaczy. Zapytałam jak starożytni radzili sobie bez nich: sterowali pogodą czy zdołali jakoś zabezpieczyć przed zarośnięciem rury nawadniające w rusztowaniu?
Jeśli znów wrócę do biblioteki, dowiem się wreszcie, jak działały drzewa...

Kolejny dzień wiszę w uprzęży i szoruję rury. Płacą półtorej średniej, a i tak brakuje chętnych. Więzienia nie są już przepełnione. Teraz do czyszczenia zraszaczy kieruje się nawet politycznych.
Cholerne, wiatrem niesione zarodniki! W miastach pomaga chemia, ale na farmach nie można jej używać. A temu obrzydlistwu mało miejsca na dole i na półkach, nie wystarczy mu, że...

Dzień 14650, okolice Radomia
Biorę głęboki wdech i napawam się brudnym, czarnym powietrzem. Praktycznie powinno mnie to zabić, ale po czterdziestu latach chyba nic nie jest w stanie mi zaszkodzić. Wybrany z miliardów ludzi, jeden z szesnastu osób, które zostały wybrane. Wysłano nas na dno morza. Tylko my nie zatruliśmy płuc. Trochę trudno patrzeć na gnijące zwłoki. Ile tu leżą? Ani muchy, ani dzikie psy nie ruszyły mięsa. A zapomniałem od czterdziestu lat zwierzęta, rośliny lądowe i ludzie nie istnieją. Znaczy teoretycznie, prawda, jestem. Ostatni z całej szesnastki. Jako jedyny wpadłem na pomysł, pomysł który uratował mi życie. Glony. Z glonów powstaje paliwo, z glonów można wyizolować tlen, glony można jeść, a co najważniejsze, z glonów mam bimber. Glony są zajefajne. Gdybym miał syna nazwałbym go Glon. No, ale niestety jestem ostatni człowiekiem na Ziemi. W sumie, to po co piszę ten pamiętnik dla potomności?!

Dzień 14650, okolice Radomia
Biorę głęboki wdech i napawam się brudnym, czarnym powietrzem. Praktycznie powinno mnie to zabić, ale po czterdziestu latach chyba nic nie jest w stanie mi zaszkodzić. Wybrany z miliardów ludzi, jeden z szesnastu osób, które zostały wybrane. Wysłano nas na dno morza. Tylko my nie zatruliśmy płuc. Trochę trudno patrzeć na gnijące zwłoki. Ile tu...