Wow pięknie dziękuję:)!

Wow pięknie dziękuję:)!

Dzięki za wyróżnienie,serdeczne gratulacje dla pozostałych.

Dzięki za wyróżnienie,serdeczne gratulacje dla pozostałych.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agunia
aagusiaa23
Molek
Rafał
Joostynka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agunia
aagusiaa23
Molek
Rafał
Joostynka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Wpadły na siebie przypadkiem na ulicy. Chwilę się sobie przyglądały i nagle na ich twarzach można było dostrzec szok i niedowierzanie. - To niemożliwe! - krzyknęła Hannah. - Mam swojego sobowtóra! - odparła Kate uważnie przyglądając się dziewczynie. Stały tak jeszcze dłuższą chwilę i postanowiły bliżej się poznać. Przegadały w kawiarni większą część dnia i już wiele o sobie wiedziały. Poczuły niesamowitą więź. Od razu wpadły na pomysł, żeby zamienić się miejscami. Hannie to pasowało, gdyż uciekła z domu i nie miała gdzie się podziać. Kate natomiast już dawno planowała wyprowadzić się do chłopaka - nie dogadywała się z rodzicami. I tak udało im się oszukać wszystkich dookoła. Zamiana trwała kilka tygodni. Hannah świetnie dogadywała się z rodzicami Kate, a Kate cieszyła się "wolnością". Jej rodzice bardzo dziwili się zmianą dziewczyny "na lepsze". Stwierdzili, że przeszedł jej młodzieńczy bunt. Jednak sielanka nie trwała długo - mama Kate odkryła u Hannah brak dużej blizny na plecach. Tłumaczenia nie pomogły, prawda wyszła na jaw. Okazało się, że Kate jako malutka dziewczynka została adoptowana...

Wpadły na siebie przypadkiem na ulicy. Chwilę się sobie przyglądały i nagle na ich twarzach można było dostrzec szok i niedowierzanie. - To niemożliwe! - krzyknęła Hannah. - Mam swojego sobowtóra! - odparła Kate uważnie przyglądając się dziewczynie. Stały tak jeszcze dłuższą chwilę i postanowiły bliżej się poznać. Przegadały w kawiarni większą część dnia i już wiele o sobie...

Kasia była bardzo zżyta ze swoim starszym bratem Mariuszem. Zanim oboje założyli rodziny spędzali ze sobą mnóstwo czasu. Świetnie się dogadywali, mogli rozmawiać godzinami o sprawach mało i tych bardzo ważnych. Kiedy brat się ożenił, a Kasia wyjechała do innego miasta na studia, często rozmawiali ze sobą przez telefon. Ostatni raz widzieli się miesiąc temu. Kasi udało się zdać wszystkie egzaminy przed czasem i postanowiła zrobić bratu niespodziankę i odwiedzić go tydzień wcześniej niż się umawiali.
Była godzina 12:30. Wiedziała, że Mariusz jest jeszcze w pracy, więc pojechała prosto do jego biura (prowadził własny biznes). Weszła do pomieszczenia, gdzie zwykle za biurkiem siedziała sekretarka, ale tym razem nikogo nie zastała. Złapała więc za klamkę do biura brata, gdy usłyszała śmiech. Nie był sam. Pomyślała, że ma klienta i postanowiła poczekać, żeby im nie przeszkadzać w interesach. Zaczęła przeglądać gazetę, gdy usłyszała stłumiony jęk. Myślała, że się przesłyszała. Niestety dźwięki docierające do jej uszu zdradziły jej wszystko. Ale jak? Dlaczego? A żona? W głowie pojawiło się mnóstwo pytań. Wyszła przed budynek zaczerpnąć świeżego powietrza. Kilka minut później wyszedł z biura młody wysoki mężczyzna, a za nim jej brat. Spojrzał na nią, a ona w jego oczach znalazła potwierdzenie. Mariusz jest gejem. Jak to możliwe, że nic nie zauważyła? Że jej się nie zwierzył? A ona myślała, że tak dobrze go zna...

Kasia była bardzo zżyta ze swoim starszym bratem Mariuszem. Zanim oboje założyli rodziny spędzali ze sobą mnóstwo czasu. Świetnie się dogadywali, mogli rozmawiać godzinami o sprawach mało i tych bardzo ważnych. Kiedy brat się ożenił, a Kasia wyjechała do innego miasta na studia, często rozmawiali ze sobą przez telefon. Ostatni raz widzieli się miesiąc temu. Kasi udało się...

Uciekła. Nie było jej u ojca źle, mieli dobry kontakt, rozmawiali o prawie wszystkim. Prawie – bo tylko jeden temat powodował między nimi zgrzyty. Matka. Mimo że sąd przyznał prawa do opieki jej ojcu, z biegiem czasu zatęskniła za mamą, zaczęła się z nią widywać, mimo wyraźnego sprzeciwu ojca.
- Nie powinnaś z nią rozmawiać – mawiał, cedząc słowa.
- To moja MATKA! – krzyczała. – Nie obchodzi mnie, co durny s...
- Tu nie chodzi o sąd – przerywał jej ostrym tonem. Masował skronie; znak zdenerwowania. – Twoja matka jest…
- No? Jaka? Nienormalna? Niezrównoważona? Zła? Co jeszcze wymyślisz?!
Pauza. A po chwili:
- Twoja matka jest potworem. – Zrezygnowany szept.
Z furią wrzuciła do torby kilka rzeczy i zanim ojciec się zorientował, uciekła.
Jej matka. Potworem.
Mama była dla niej uosobieniem miłości. Spędziła z nią parę przemiłych popołudni.
Zmierzchalo, gdy zapukała do jej drzwi. Odczekala chwilę. Nic
Dobiegł ją dźwięk – coś jakby drapanie paznokciami w podłogę. A potem…
Jęk. I szloch.
- Mamo?! – Nacisnęła klamkę. Drzwi ustąpiły. Wbiegła do mieszkania i podążyła za głosem. Z walącym sercem otworzyła na oścież drzwi łazienki.
Krew zastygła jej w żyłach. Serce stanęło. Ciało zesztywniało ze strachu.
- Mamo…? – zapytała piskliwym głosem, niepewna, czy to, co widzi, jest w ogóle istotą ludzką.
Nim uciekła, jej mózg zarejestrował siną skórę, wybałuszone, przekrwione oczy, a na twarzy I rękach szkarłatne plamy. A w wannie poćwiartowane zwłoki.
Jej matka była potworem.

Uciekła. Nie było jej u ojca źle, mieli dobry kontakt, rozmawiali o prawie wszystkim. Prawie – bo tylko jeden temat powodował między nimi zgrzyty. Matka. Mimo że sąd przyznał prawa do opieki jej ojcu, z biegiem czasu zatęskniła za mamą, zaczęła się z nią widywać, mimo wyraźnego sprzeciwu ojca.
- Nie powinnaś z nią rozmawiać – mawiał, cedząc słowa.
- To moja MATKA! –...

Dotknął delikatnie mojego policzka opuszkami palców. Nie było jednak w tym zachowaniu rzadnej skruchy, żalu. Zwyczajny odruch - zawsze łapał moje łzy, kiedy płynęły niespokojnie w dół.
- Kate, chyba nie myślałaś, że to że dzielimy razem łóżko od razu zobowiazywuje mnie do bycia dobrym człowiekiem - słyszałam drwine w jego głosie, kiedy wypowiadał ostatnie dwa słowa.
Zrobiłam krok w tył, przez przypadek uderzając się prawą nogą w szafkę za moimi plecami.
-Powiedz mi, proszę, wytłumacz mi, jak to jest patrzeć na siebie każdego dnia jakby nigdy nic się nie stało? -mowiłam głosem niemal małego zranionego dziecka -Żyłam ze świadomością, że każdego dnia idziesz do normalnej pracy, że jako kierownik hurtowni jesteś porządnym mężczyzna, z normalną pracą, a ty zamiast tego... brałeś pieniądze za zabijanie niewinnych ludzi! - krzyknęłam -Jak, cholera, jak mogłeś przez ten cały czas być płatnym zabójcą?! Jak mogłam tego nie zauważyć?! - powli zaczynało brakować mi tchu - Jak mogłeś zabić mojego brata?! Jak?! - opadłam na kolana, chowając twarz w dłoniach.
Słyszałam jego śmiech,kiedy stał nade mną. Jak mogłam wyjść za mąż, za kogoś kto jest takim potworem? Jak mogłam jeść z nim przy jednym stole? Jak mogłam chcieć mieć z tym kimś dzieci? I najważniejsze, jak mogłam kogoś takiego kochać?

Dotknął delikatnie mojego policzka opuszkami palców. Nie było jednak w tym zachowaniu rzadnej skruchy, żalu. Zwyczajny odruch - zawsze łapał moje łzy, kiedy płynęły niespokojnie w dół.
- Kate, chyba nie myślałaś, że to że dzielimy razem łóżko od razu zobowiazywuje mnie do bycia dobrym człowiekiem - słyszałam drwine w jego głosie, kiedy wypowiadał ostatnie dwa słowa.
...

Szok, niedowierzanie… jak on mógł mi to zrobić! Do za kawał drania! W jednej chwili wywrócił życie naszej rodziny do góry nogami. Najgorsze, że przez te wszystkie lata żyłam w błogiej nieświadomości i przeświadczeniu, że mam w domu spokojnego, kochającego księgowego! Fakt, pieniędzy zarabiał sporo, ale przecież pracował w amerykańskiej spółce, której obroty sięgały miliardów dolarów, więc doceniali tak wielkiego fachowca sowitą pensją! 10 lat… tyle mnie oszukiwał. Nas oszukiwał… bo dzieci zapatrzone w kochającego ojca także miały go za zupełnie innego człowieka. Wszystko zmieniło się, kiedy tydzień temu tuż po 6 rano do naszego domu wtargnął pluton antyterrorystów, wyciągając nas z łóżek tak, jak nas Pan Bóg stworzył. Nigdy nie czułam się tak upokorzona, jak leżąc nago na podłodze i czując na sobie wzrok kilkunastu facetów w kominiarkach. To był istny koszmar. Całe szczęście, że dzieci nocowały u babci… Tego bydlaka zgarnęli, zostawiając mnie na tej podłodze zupełnie zdezorientowaną. Szybko doszłam do siebie i wzięłam sprawy w swoje ręce. Musiałam przecież się dowiedzieć, o co chodzi. Byłam pewna, że zaszła jakaś koszmarna pomyłka. Co cóż zawinić mógł Bogu ducha winny Zygmunt? Po rozmowie z prokuratorem przejrzałam jednak na oczy. Księgowym to on owszem był, ale na usługach handlarzy bronią i żywym towarem, którzy od dawna próbowali przejąć dowodzenie w mieście. Tak oto okazałam się żoną mafiosa! I to z 10-letnim stażem. Czasem lepiej żyć w nieświadomości…

Szok, niedowierzanie… jak on mógł mi to zrobić! Do za kawał drania! W jednej chwili wywrócił życie naszej rodziny do góry nogami. Najgorsze, że przez te wszystkie lata żyłam w błogiej nieświadomości i przeświadczeniu, że mam w domu spokojnego, kochającego księgowego! Fakt, pieniędzy zarabiał sporo, ale przecież pracował w amerykańskiej spółce, której obroty sięgały...

Przykładny mąż i kochający ojciec, z dumom co miesiąc przynosi pensję do domu. Trwało tak przez wiele lat, niestety pewnej mrocznej nocy wszystko się zmieniło. Od tego czasu posiada on swoją mroczną naturę, kiedy zostanie skuszony na choćby tylko jeden kieliszek wódki. Nie może się od niej już oderwać i pije tyle, że nie jest w stanie spamiętać tego, co czynił. Pod wpływem alkoholu jest całkowicie odmieniony, jakby był inną osobą. Wpada w złość bez przyczyny, rzuca przedmiotami, krzyczy i chce odzyskać pieniądze be móc je utopić w alkoholu. Alkohol ma moc zmieniania ludzi, potrafi ich całkowicie pochłonąć. Osoby, które odważył zajrzeć do kieliszka, są już na zawsze inne dla swojej rodziny, przyjaciół i sąsiadów. Wszyscy wolą im schodzić z drogi lub udawać, że nie dostrzegają tej strasznej prawdy.

Przykładny mąż i kochający ojciec, z dumom co miesiąc przynosi pensję do domu. Trwało tak przez wiele lat, niestety pewnej mrocznej nocy wszystko się zmieniło. Od tego czasu posiada on swoją mroczną naturę, kiedy zostanie skuszony na choćby tylko jeden kieliszek wódki. Nie może się od niej już oderwać i pije tyle, że nie jest w stanie spamiętać tego, co czynił. Pod wpływem...

Zgrzyt... zgrzyt... zgrzyt... Osełka sunie po ostrzu. Światło zgasiłem dawno temu. Udaję, że śpię. Blady, pomarańczowy blask lampy ulicznej wydobywa z mroku kontury przedmiotów. Białe łóżko, przykryte kocem z wielbłądziej wełny. Biurko z kompletu, przy którym zwykłem pracować. Szafy, z mnóstwem śmieci z dawnych lat, których nigdy nie miałem serca wyrzucić. Każdy grat ma swoją historię, o każdym z nich do niedawna mogliśmy opowiadać we czworo: ja, mama, tata i siostra. Teraz jest inaczej.

Zgrzyt... zgrzyt... zgrzyt... Próbuję palcem, ale nóż jest zbyt tępy. W ciemnościach wzrok ustępuje pozostałym zmysłom. Mogę skupić się na dźwiękach. Mój oddech. Zgrzyt osełki. Cisza za oknem. Za ścianą "matka" albo "ojciec" przewraca się na drugi bok, pogrążone niby we śnie. "Siostry" nie słyszę. Zawsze spała mocno, a imitacje są bardzo udane. Uśmiecham się na myśl, że dalej kazały mi na siebie mówić tak, jak mówiłem na moją rodzinę.

Zgrzyt... zgrzyt... zgrzyt... Jeszcze parę pociągnięć. Podmienili ich niemal niezauważenie. Niemal. Byłem czujny. Zorientowałem się od razu, ale popełniłem głupi błąd i się z tym zdradziłem. Próbowali mnie ogłupić, dawać mi jakieś środki, mącić w głowie. Chory - uśmiechali się ze zrozumieniem. Gdy zauważyłem, że zaczynam im wierzyć, przestałem je brać. Oczywiście mówię, że je łykam. Jestem ostrożny. Od jutra już nie będę musiał.

Fluorescencyjne wskazówki zegarka wskazują drugą dziesięć. Nóż wreszcie jest ostry. Czas przekonać się, czym stała się moja "rodzina".

Zgrzyt... zgrzyt... zgrzyt... Osełka sunie po ostrzu. Światło zgasiłem dawno temu. Udaję, że śpię. Blady, pomarańczowy blask lampy ulicznej wydobywa z mroku kontury przedmiotów. Białe łóżko, przykryte kocem z wielbłądziej wełny. Biurko z kompletu, przy którym zwykłem pracować. Szafy, z mnóstwem śmieci z dawnych lat, których nigdy nie miałem serca wyrzucić. Każdy grat ma...