Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ola
Beata-Chiara
Stado
vicky-7
martusia95714

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ola
Beata-Chiara
Stado
vicky-7
martusia95714

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

„Głupia, Gruba a w dodatku Czarna ! ja, ja i ja. Tak przynajmniej sądzą inne owce. Ale co one tam wiedzą! No bo powiedzcie sami czy to moja wina, że jak wiatr w oczy to zawsze mi? Że jak chleb to masłem do ziemi a jak na całym pastwisku leży ogromna kupa to zawsze to moja noga ma z nią bezpośredni kontakt? Mówcie co chcecie to na prawdę nie moja wina! Chcę wam tylko jedną rzecz wyjaśnić! Inne owce nie mają racji ! Głupia? No, może nie jestem jakoś super wykształcona no ale która owca jest? Gruba? Te kilka fałdek dodają mi tylko seksapilu więc o jakiej grubości mowa? Czarna? No może i czarna, ale czy to na prawdę ma jakiekolwiek znaczenie? Czasem sobie wyobrażam że jestem biała jak one wszystkie i co? Nic dobrego z tego nie wynika! Ostatnio jak nad tym rozmyślałam to wielki orzech z jedynego drzewa spadł mi na głowę. W dodatku pusty w środku! Bo jak się ma pecha to nawet szczęście nie pomoże. Ale widocznie tak miało być. To, że mam super moc kameleona i potrafię zmienić się w żółtą Latynoskę dowiedzą się tylko Ci którzy będą mnie chcieli poznać! A póki co niech dalej sobie myślą, że jestem zwykłą czarną owcą.

„Głupia, Gruba a w dodatku Czarna ! ja, ja i ja. Tak przynajmniej sądzą inne owce. Ale co one tam wiedzą! No bo powiedzcie sami czy to moja wina, że jak wiatr w oczy to zawsze mi? Że jak chleb to masłem do ziemi a jak na całym pastwisku leży ogromna kupa to zawsze to moja noga ma z nią bezpośredni kontakt? Mówcie co chcecie to na prawdę nie moja wina! Chcę wam tylko...

Kiedy już raz inni przylepią ci metkę "Czarnej owieczki" nie ma odwrotu. Trzeba się z tym po prostu pogodzić, tak jest łatwiej. Lepsze to niż codzienne użalanie się nad sobą i swoim życiem. Najgorsze jest pogrążenie się w swojej własnej, ciemnej rozpaczy, skąd nie ma wyjścia. Skoro już mamy się wyróżniać, róbmy to tak, by wszystkim szczęki opadły, ale również byśmy nie żałowali niczego.
Na włosach mam różowy neon, który dobrze kontrastuje z zabarwionymi na niebiesko pasemkami. Ze swoimi tatuazami obnoszę się z dumą, bo to one opowiadają moją historię.
Nie jestem święta, od razu uprzedzam, żeby nikt się nie rozczarował. Dlatego kiedy nikt nie patrzy, zdarza mi się podbierać innym soczyste jadło sprzed nosa. Zawsze upomnę się o swojego grosika w sklepie i nie pozwalam być komuś dłużna. Ignoruję ludzi, u których wyczuwam złe zamiary i jeśli ktoś źle mi życzy, nie pozostaję dłużna.
Byc może dlatego większość ludzi trzyma się ode mnie z daleka. Być może dlatego nikt nie próbuje mnie bliżej poznac i nie wiedzą, że w srodku po prostu pragnę trochę ciepła. I pewnie dlatego nie mają pojęcia, że codziennie pomagam małym duszyczkom w szpitalu.
Szpital od dawna jest moim drugim domem. Codziennie przynoszę pacjentom ciasteczka albo gry, tak byśmy mogli spędzić kilka godzin na miłej zabawie i by na krótki czas mogli zapomnieć o tym, co ich czeka w przyszłości. I że tej przyszłości mogą nie doczekać.
Jeśli podobają im się moje dziary, zrobię ich jeszcze więcej. Jesli fioletowe włosy wywołają ich śmiech, niech tak będzie, jeszcze raz je przemaluję. To wszystko dla nich. I nigdy nie będę żałować tego, że po części to przez te wybory zostałam odrzucona na boczny tor przez społeczeństwo.

Kiedy już raz inni przylepią ci metkę "Czarnej owieczki" nie ma odwrotu. Trzeba się z tym po prostu pogodzić, tak jest łatwiej. Lepsze to niż codzienne użalanie się nad sobą i swoim życiem. Najgorsze jest pogrążenie się w swojej własnej, ciemnej rozpaczy, skąd nie ma wyjścia. Skoro już mamy się wyróżniać, róbmy to tak, by wszystkim szczęki opadły, ale również byśmy nie...

Poranek
Wstaję z łóżka o godzinie 12:00. Cała rodzina już od kilku godzin jest na nogach. Ja jak zwykle zaspałam. Jem śniadanie i zabieram się za czytanie zaległych materiałów.

Popołudnie
Siadamy całą rodziną do stołu. Rozmawiamy o wszystkim i o niczym, kiedy luźna pogawędka schodzi na temat mniejszości seksualnych. Wszyscy zgodnie nie cierpią homoseksualistów, natomiast ja (mając zawsze swoje zdanie) ruszam na pomoc biednym gejom i lesbijkom tłumacząc rodzinie, że to jedna z orientacji seksualnych, że oni nie mają na to wpływu itd. Jestem na straconej pozycji, ale zawsze bronię własnego zdania.

Wieczór
Wychodzę na spotkanie z chłopakiem, który według moich rodziców odstaje od ideału, bo ma tatuaże, kolczyki i włosy w nieładzie. Ale to jak on wygląda nie wpływa na fakt, że jest dobrym człowiekiem, chętnie pomaga potrzebującym, ma ogromne serce. Niestety moje próby przekonania do niego rodziny nie są skuteczne.

Poranek
Wstaję z łóżka o godzinie 12:00. Cała rodzina już od kilku godzin jest na nogach. Ja jak zwykle zaspałam. Jem śniadanie i zabieram się za czytanie zaległych materiałów.

Popołudnie
Siadamy całą rodziną do stołu. Rozmawiamy o wszystkim i o niczym, kiedy luźna pogawędka schodzi na temat mniejszości seksualnych. Wszyscy zgodnie nie cierpią homoseksualistów, natomiast...

Mówią, że jeśli masz miękkie serce, to musisz mieć twardą dupę. Coś w tym jest. To nie tak, że miano Czarnej Owcy przyjęłam z otwartymi rękami. Czasami chciałabym wmieszać się w tłum. Ale nie da się. Wszędzie widzę morze bieli.
Chciałam malować. Typowa historia, nuda. Mama prawnik, tata prawnik, babcia prawnik, dziadek prawnik. I tak jeszcze ze dwa pokolenia wstecz. Zaczęło się od krzyków, potem były prośby, a na koniec zmiana zamków w drzwiach. Każdy po kolei wylał na mnie kubeł smoły. Wełna stała się szara. Niewielka cena za wolność, myślałam. Jaka byłam naiwna! Tak skupiłam się na burzeniu kłamliwej fasady, jaką stanowiła nasza rodzinka, że nim się spostrzegłam, skończyłam na gruzowisku. Od tamtego czasu nieustannie ktoś wylewa na mnie pomyje. Czerń wsiąknęła w wełnę, skórę.
Staram się wytrzymać. Codziennie wstaję, robię kilka godzin na kasie, udaję skruszoną zbierając opieprz od szefa, gram zdziwioną, gdy z torebki wyłazi mi stado robaków. Robię dobrą minę do złej gry. Choć marna ze mnie aktorka.
Na początku walczyłam z krytykami. Malowałam. Oddawałam płótnu każdą barwę, jaka we mnie pozostała. Dzisiaj zauważam, że wszystkie farby są bure. Moje mieszkanie jest bure. Z lustra spogląda na mnie umęczona twarz. Tak nie może być. Przecież walczyłam! Zbieram w sobie resztki sił, na twarz występuje lekki rumieniec. Uśmiech, przypominam sobie. Twarda dupa. Wybiegam z domu, chcę kupić nową farbę. BIAŁĄ! Nagle wywracam się. Spoglądam na kolana. Krew ma barwę atramentu. Cholera.

Mówią, że jeśli masz miękkie serce, to musisz mieć twardą dupę. Coś w tym jest. To nie tak, że miano Czarnej Owcy przyjęłam z otwartymi rękami. Czasami chciałabym wmieszać się w tłum. Ale nie da się. Wszędzie widzę morze bieli.
Chciałam malować. Typowa historia, nuda. Mama prawnik, tata prawnik, babcia prawnik, dziadek prawnik. I tak jeszcze ze dwa pokolenia wstecz....

Budziki są natrętne, więc Czarna Owca ich nie używa. Kojarzą się z brzęczącymi muchami. Czarna Owca wstaje z łóżka i wie, że będzie spóźniona. Trochę się tym martwi. Staje przed lustrem i dzielnie rozczesuje splątaną wełnę. Przypomina sobie próby pomalowania jej na biało. Nie wyszło. Widocznie farby dla owiec nie są na wysokim poziomie. Inne owce znów schodzą jej z drogi. Może robi minę czworo kopytnego mordercy? Możliwe. Jak zwykle Czarna Owca nie przejmuje się tym i wsiada do autobusu. Zajmuje miejsce przy oknie i wie, że nikt się nie dosiądzie. Chciałaby wesoło pomachać komuś racicą, ale panuje opinia, że Czarna Owca jest niemiła, samolubna i głośno beczy. Nie robi więc nic. Na pastwisku trzyma się przy samym płocie. Owczarek, który pilnuje stada nieprzychylnie na nią patrzy. Do tego też się przyzwyczaiła. Psy mają wrażenie, że bardzo chce zwiać do lasu. Koleżanki plotkują teraz o modzie i strzyżeniu. Czarna Owca ma świadomość, że gdyby do nich podeszła, pobiegłyby gdzie indziej. Jak najdalej od dziwadła. Bo przecież coś musi być nie tak z tą jedną Czarną Owcą. Prawda? Tak bardzo chciałby coś zmienić, pokazać, że jest wrażliwa i lubi koniczynę na obiad. Ale wszystkie owce są do niej uprzedzone. Chyba boją się, że zarażą się od niej czarną wełną. Gdy nadchodzi wieczór, Czarna Owca wraca tym samym autobusem do tego samego mieszkania. Robi herbatę i ogląda filmy przyrodnicze. Sama. Nagle czuje dziwne uczucie w sercu. Jeszcze nie wie, że to samotność.

Budziki są natrętne, więc Czarna Owca ich nie używa. Kojarzą się z brzęczącymi muchami. Czarna Owca wstaje z łóżka i wie, że będzie spóźniona. Trochę się tym martwi. Staje przed lustrem i dzielnie rozczesuje splątaną wełnę. Przypomina sobie próby pomalowania jej na biało. Nie wyszło. Widocznie farby dla owiec nie są na wysokim poziomie. Inne owce znów schodzą jej z drogi....

Działo się to w Wielkiej Łące Małej. Nazywał się Erwin the Owca i był przywódcą stada. Nie został jednak wybrany ani w demokratycznych wyborach Owczej Rady ds. Personelu wyższego Szczebla, ani też przez Zenona Barana, pasterza w tym regionie. Erwin the Owca wywalczył sobie pozycję, o jakiej wiele owiec marzyło, ale żadna do tej pory miała odwagi siegnąć po nią w taki sposób. Urodzony jako owca o czarnej barwie wełny, był predestynowany do najbardziej niewdziecznych prac w stadzie. Nie poddał się jednak przeznaczeniu i potajemnie ćwiczył kung fu pod okiem starej owcy Jackiego Cha, która podobno miała chińskich przodków.
Kiedy nadszedł dzień ogłoszenia nowego przywódcy Erwin the Owca wstał bardzo wczesnie rano i w tajemnicy rozciągał mięśnie. Jak co dnia około 7. 00 Zenon pędził owce na łąki. Na czele stał wybrany odgórnie Wielki Zad, który niczego nie podejrzewając chełpił się swoim stanowiskiem. Kiedy tylko Zenon wypuścił owce na łąkę i oddalił się swoim zardzewiałym Jeepem, Erwin the Owca przystąpił do ataku. Zaskoczył żującego trawę Wielkiego Zada i tak mocno w niego uderzył, że ów zakrztusił się koniczyną i padł na plecy. Wtedy Erwin the Owca poddusił go racicą i wymusił abdykację.
Natychmiast zmieniły się stosunki w stadzie. Oto przewartościowano wszytkie wartości, a rząd białych owiec, dotąd oczywista oczywistość, został zepchnięty do lamusa. Odtąd w Wielkiej Łące Małej panowały rządy czarnych owiec, wreszcie docenionych przez hodowców i społeczność lokalną.

Działo się to w Wielkiej Łące Małej. Nazywał się Erwin the Owca i był przywódcą stada. Nie został jednak wybrany ani w demokratycznych wyborach Owczej Rady ds. Personelu wyższego Szczebla, ani też przez Zenona Barana, pasterza w tym regionie. Erwin the Owca wywalczył sobie pozycję, o jakiej wiele owiec marzyło, ale żadna do tej pory miała odwagi siegnąć po nią w taki...

Michalina była inna – słowo „inne” określa w tym wypadku dziecko ze skłonnościami psychopatycznymi. Pani Agnieszka (jej mama) zawsze wychodziła z nią na plac zabaw. Mamy piaskownicę i huśtawki bez dokładnych zabezpieczeń. Michalina już od wczesnych lat wykazywała skłonności socjopatyczne, jakby nigdy nie czuła. Pamiętam jak pewnego dnia jedna z jej koleżanek poprosiła Michalinę, aby ta rozhuśtała je do sztangi. Niestety huśtawka nie miała zabezpieczenia. Rozbujała je więc tak bardzo, że obie dziewczynki wypadły. Michalina miała rozbitą głowę, a jej twarz w połowie była czerwona, mimo to wstała i podeszła do swojej koleżanki, nie wykazawszy przy tym większego przejęcia. Stanęła nad dziewczynką patrząc na nią nieruchomo, po czym mocno nadepnęła jej krwawiącą nogę i uciekła. Pani Agnieszka dowiedziała się o całym zajściu i pobiegła szukać córki. Znalazła ją pod balkonem, a to co tam zastała musiało odcisnąć głębokie ślady w jej pamięci. Michalina zdzierała skórę z żab i wydłubywała im oczy za pomocą kijka. Wszyscy to widzieli bo również byli zaangażowani w poszukiwanie dziecka. Michalina posuwała się coraz dalej. Pewnej nocy słychać było potworne ujadanie, jakby ktoś obdzierał kogoś ze skóry i – w sumie – to było całkiem trafne skojarzenie. Wszyscy wybiegli z domów udając się w stronę zwierzęcych wrzasków. Michalina leżała obok płonącego psa, była na tyle blisko, że jej ubranie zajął ogień. Mimo to pozostała w bezruchu. Wtedy uciekłam do domu.
Czarna owca, zła owca – Michalina.

Michalina była inna – słowo „inne” określa w tym wypadku dziecko ze skłonnościami psychopatycznymi. Pani Agnieszka (jej mama) zawsze wychodziła z nią na plac zabaw. Mamy piaskownicę i huśtawki bez dokładnych zabezpieczeń. Michalina już od wczesnych lat wykazywała skłonności socjopatyczne, jakby nigdy nie czuła. Pamiętam jak pewnego dnia jedna z jej koleżanek poprosiła...

Wszystkie owieczki są do siebie bardzo podobne, żyją w taki sam sposób, rano idą do pracy, wieczorem oglądają TV, zajadając się smażonym mięsem. Wśród nich pojawiła się owieczka, która zamiast oglądać TV, wolała czytać stare zakurzone książki, zamiast jeść mięsa, wolała jeść trawę. Pozostałe owce szybko to zauważyły i nadały jej przydomek „czarnej owcy”, bo była odmieńcem, a odmieńców należy piętnować i eliminować. Nie można pozwolić im funkcjonować, gdyż inne normalne owce mogą się zarazić. Czarna owca nie przejmowała się zbytnio obraźliwymi słowami krewniaków i nadal czytała książki i jadła zdrową roślinność. W pracy nie miała z kim rozmawiać, więc zawsze znajdywała spokojny kąt i czytała ulubione książki. Wieczorem zamykała się w swojej małej ciasnej klitce i przygotowywała smaczne jedzeni, o którym dowiedziała się z książek kulinarnych. Żyła sobie spokojnie jednak w całkowitej izolacji, wykluczoną ją, bo miała inne poglądy, których zwykłe owce nie mogły zrozumieć.

Wszystkie owieczki są do siebie bardzo podobne, żyją w taki sam sposób, rano idą do pracy, wieczorem oglądają TV, zajadając się smażonym mięsem. Wśród nich pojawiła się owieczka, która zamiast oglądać TV, wolała czytać stare zakurzone książki, zamiast jeść mięsa, wolała jeść trawę. Pozostałe owce szybko to zauważyły i nadały jej przydomek „czarnej owcy”, bo była odmieńcem,...

Znam taką jedną czarną owieczkę, która staje na przekór całemu światu. Ma elektryzującą osobowość, każdy chciałby przebywać w jego towarzystwie, jednak on nie potrzebuje nikogo, bo jest samowystarczalny. Kiedy Cię dostrzeże i spędzi z Tobą parę chwil, krzyczysz "Jeszcze!", ale jego już nie ma. Przychodzi i kompletnie rozstraja Twoje życie, czyni je pełniejszym a potem znika. Pisze piękne wiersze w stylu Rimbauda lub Baudelaira. Interesuje się wszystkim, co przeminęło lub przeminie. Biega po dachach i boso po lasach. Czasami przez parę miesięcy udaje wampira i nie spożywa żadnych posiłków przy innych ludziach. Czasami jest poetą, czasami małym chłopcem, który kradnie czereśnie z pobliskiego sadu. Robi przepiękne zdjęcia polaroidem i przywiesza je na ścianie. Większość ludzi go nie rozumie, wyśmiewa albo skreśla na miejscu, ponieważ boją się jego dynamizmu, zmienności i inności. Jednak ja doceniam jego wyjątkowość, ponieważ każda czarna owieczka w stadzie niesie coś nowego, świeżego i dzięki takim ludziom świat się zmienia, dorasta, tacy ludzie mogą prowadzić wielkie, światowe rewolucje albo te mniejsze w sercach i umysłach innych ludzi.

Znam taką jedną czarną owieczkę, która staje na przekór całemu światu. Ma elektryzującą osobowość, każdy chciałby przebywać w jego towarzystwie, jednak on nie potrzebuje nikogo, bo jest samowystarczalny. Kiedy Cię dostrzeże i spędzi z Tobą parę chwil, krzyczysz "Jeszcze!", ale jego już nie ma. Przychodzi i kompletnie rozstraja Twoje życie, czyni je pełniejszym a potem...