Dziękuję bardzo i gratuluję pozostałym 😊

Dziękuję bardzo i gratuluję pozostałym 😊

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Hania
mintpearl
Yael
ŚpiącaKrólewna
Vivre

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Hania
mintpearl
Yael
ŚpiącaKrólewna
Vivre

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Zimą, 91 roku na lekcję języka polskiego nie przyszła ,,stała'' nauczycielka. W zastępstwie pojawiła się szalenie sympatyczna i starsza pani, która w ujmujący sposób poprowadziła bajkowo zlatujące trzy kwadranse edukacji. To była miła lekcja, dodatkowo przez 2/3 trwania polaka dumałem o Agnieszce, koleżance z klasy, w której podkochiwałem się z daleka, ale na zabój.

Gdy tak rozmyślałem, wpadłem na pomysł, żeby coś się wydarzyło w ten sposób, bym mógł wyjść z klasy razem z Agnieszką. Ku mojemu zdziwieniu tak wielkiemu, że mało nie zemdlałem, pani nauczycielka, jakby telepatka, zwróciła się do mnie, bym przyniósł jakąś książkę ze szkolnej biblioteki. Ku jeszcze większemu zdziwieniu - natychmiast poleciła to samo Agnieszce (odnośnie innej książki, rzecz jasna).

Wychodziłem i szedłem powoli, a Kosmos poszerzał w tym czasie swoje granice. :)
Tym manewrem udało mi się przepuścić (jakby nic) Agnieszkę przodem, wylądowała przede mną w bibliotece i powoli zdobywała zadaną książkę, a ja stanąłem tuż za nią...

I teraz powinniście usłyszeć... że wymyśliłem coś fajnego i ją zaczepiłem. :) Nie, niestety, to się nie stało. Nie udało mi się sklecić żadnego słowa, a do głowy przylatywały absurdy na przemian z czarną dziurą z odległej galaktyki.

Cóż z tego?

Tych kilka minut było najdłuższym czasem mego życia - równym jakiemuś 1000 lat. Zmysły wyostrzyły się tak bardzo, że do dziś pamiętam Jej wygląd, Jej zapach, posturę, ubiór. Fryzurę.

,,Pamiętam'' też zdania, których nigdy nie wypowiedziałem na głos, ale te chwile rozgrywałem potem wiele razy w umyśle.

I było to prawdziwsze i ,,realniejsze'' od wielu burzliwych przygód, które spotkały mnie w życiu.

(A tytuł wpisu na końcu być musi i brzmi: Podryw bez Podrywu :)

Zimą, 91 roku na lekcję języka polskiego nie przyszła ,,stała'' nauczycielka. W zastępstwie pojawiła się szalenie sympatyczna i starsza pani, która w ujmujący sposób poprowadziła bajkowo zlatujące trzy kwadranse edukacji. To była miła lekcja, dodatkowo przez 2/3 trwania polaka dumałem o Agnieszce, koleżance z klasy, w której podkochiwałem się z daleka, ale na zabój.

Gdy...

Przez kilka miesięcy z nim się mijałam,
codziennie rano w parku biegałam,
a on z rozwianymi włosami,
na rolkach jeździł między alejkami.
Zawsze pogodny i uśmiechnięty,
mnie na sam widok swędziały aż pięty.
„Dzień dobry pani” raz usłyszałam,
i bardzo się wtedy zestresowałam.
O moje nogi się wtedy potknęłam
i tego przystojniaka z rolek podcięłam.
Nabiłam guza i jemu i sobie,
ale zyskałam sympatię przy tym sposobie.
Lecz małe kłamstewko mu powiedziałam,
bo rzekomo korzeń na swojej drodze napotkałam
i ten niesforny wybryk natury,
zburzył idealnego biegu mury.
Nie chciałam, żeby wiedział aż tyle
że na sam dźwięk jego głosu mam w brzuchu motyle.

Przez kilka miesięcy z nim się mijałam,
codziennie rano w parku biegałam,
a on z rozwianymi włosami,
na rolkach jeździł między alejkami.
Zawsze pogodny i uśmiechnięty,
mnie na sam widok swędziały aż pięty.
„Dzień dobry pani” raz usłyszałam,
i bardzo się wtedy zestresowałam.
O moje nogi się wtedy potknęłam
i tego przystojniaka z rolek podcięłam.
Nabiłam guza i jemu i...

Byłam kiedyś w sklepie odzieżowym i co ważne dla historii - byłam dość elegancko ubrana. Chodzę sobie między półkami swobodnie, co jakiś czas zerkam na jakiś ciuszek, aż tu nagle podchodzi do mnie całkiem przystojny chłopak i pomylił mnie ze sprzedawczynią, bo chciał, bym mu doradziła, wskazała gdzie co jest, pytał o swój rozmiar (był to sklep damsko-męski). Mądra osoba pewnie by wyjaśniła, że zaszła pomyłka, ale ja sobie w łebku uroiłam, że facet jest naprawdę niczego sobie, więc czemu by nie pociągnąć tego dalej? Sprzedawczyni gdzieś się ulotniła, sklep był całkiem duży, wiec może nas nie zauważyła - w każdym razie dobry kawałek czasu mu "pomagałam", w międzyczasie zagadując i podpytując, by dowiedzieć się nieco więcej o moim "kliencie". Niestety, skasować go na kasie nie moglam, więc cała intryga się wydała, ale za to miał duże poczucie humoru i zaprosił mnie później na kawę, potem drugą... Byliśmy razem przez dobry kawałek czasu razem i choć już nie jesteśmy, to wciąż się przyjaźnimy i spotykamy, a ta historia jest powtarzana przy wielu okazjach, czym zawsze rozmawia ludzi - nie dziwię się, bo mi samej chce się zawsze śmiać z tego pomysłu! :)

Byłam kiedyś w sklepie odzieżowym i co ważne dla historii - byłam dość elegancko ubrana. Chodzę sobie między półkami swobodnie, co jakiś czas zerkam na jakiś ciuszek, aż tu nagle podchodzi do mnie całkiem przystojny chłopak i pomylił mnie ze sprzedawczynią, bo chciał, bym mu doradziła, wskazała gdzie co jest, pytał o swój rozmiar (był to sklep damsko-męski). Mądra osoba...

Pierwsza klasa liceum, końcówka września.
W naszej szkole organizowane były zawody w piłce siatkowej. W drużynie był też on - obiekt moich westchnień, chłopak o rok ode mnie starszy, który kompletnie mnie nie zauważał. W dzień rozgrywek okazało się, że jedna z dziewczyn jest chora i trzeba ją zastąpić. Ja, dobrodusznie, zgłosiłam się na ochotniczkę, a co! Na pytanie, czy dobrze gram w siatkówkę, palnęłam, że byłam kapitanką mojej poprzedniej drużyny. Usprawiedliwiałam się, że za jedno małe kłamstwo do piekła nie pójdę, a nie byłam przecież aż taka ostatnia. Nie wzięłam jednak pod uwagę, że w gimnazjum nasza klasa była raczej mierna z tego sportu, więc tylko dlatego wyróżniałam się na plus.
Pełna pozytywnej energii pojawiłam się na boisku zadowolona, że w końcu będę miała okazję zwrócić na siebie uwagę mojego księcia z bajki. Mina zrzedła mi gdzieś pomiędzy pierwszym serwem drużyny przeciwnej, a momentem, gdy owa piłka szybowała w moją stronę z szybkością błyskawicy. Nie zdążyłam nawet pożegnać się w myślach z rodziną, gdy piłka elegancko przyrżnęła w mój nos, w rezultacie go łamiąc, a dodatkowo, tracąc na chwilę kontakt z rzeczywistością, grzmotnęłam tyłkiem o posadzkę.
Pomijając fakt, że ten wyczyn widziało prawie dwieście osób, a mój nos od tamtego dnia już nie wygląda tak samo, było warto, bo przekonałam się, jaki naprawdę był mój rycerz na białym koniu, ponieważ to on śmiał się z tej sytuacji najgłośniej.

Pierwsza klasa liceum, końcówka września.
W naszej szkole organizowane były zawody w piłce siatkowej. W drużynie był też on - obiekt moich westchnień, chłopak o rok ode mnie starszy, który kompletnie mnie nie zauważał. W dzień rozgrywek okazało się, że jedna z dziewczyn jest chora i trzeba ją zastąpić. Ja, dobrodusznie, zgłosiłam się na ochotniczkę, a co! Na pytanie, czy...

Gimnazjum. Czasy prehistoryczne, kiedy sarkazm dopiero był sztuką znaną nieliczne u gronu. Szkolna dyskoteka.
Patrzę na swojego kumpla. Kiwa mi głową. Krótki salut. Wie, że jestem stracony. Z wesołymi błyskami w oczach podchodzę do dziewczyny i uśmiechając się milę, pytam:
- Zatańczysz ze mną?
- Ja? - Powiedziała Kasia, bardzo cicha i wrażliwa dziewczyna z mojej klasy. Wszyscy starają się nas obserwować. Oceniające spojrzenia cały czas są skierowane na Kasię. Dziewczyna jest smutna. Przed chwilą wydurniła się przed całą szkołą i w dodatku zdarła sobie kolana, o brudnej sukience nie wspominając. Siedzi na starej, bardzo ciężkiej ławie. Wiem, bo sam nosiłem ławki i krzesła. Znowu. Za karę. A wszystko przez to, że mój jedyny przyjaciel ma zbyt nierozumiane przez nauczycieli poczucie humoru. Zerkam na dziewczynę, długo i powoli. Wiem, że mam tylko jedną szansę. Tylko jedną. Może choć raz uda mi się przebić kumpla,który podobno był największym klaunem naszej placówki od 40 lat. Biorę głęboki wdech. Mówię:
- Mogłabyś wstać?
- Ja nie tańczę - mówi szybko dziewczyna, pamiętając o maksymie "Nigdy nie ufaj ani Wierzbickiemu (wspomniany kolega), ani nikomu kto się z nim kumpluje". Jednak wstała. Odsunąłem ją przedamieniem i chwyciłem ławkę, 30 kg nieporęcznego drewna. I zacząłem tańczyć. Powoli sunąłem z ławką po parkiecie, starając się nikogo nie pierdyknąć. Wszyscy się odsunęli. I tak ja sam przez bite trzy minuty na oczach wszystkich tańczyłem z ławą. Po chwili mój przyjaciel podbiegł do mnie i wrzasnął
- Zamiana
Dzięki temu wydarzeniu klasa nie naigrywała się z Kasi, znalazłem dziewczynę i zostałem bohaterem szkoły. Na tydzień, bo Adrian jak zwykle mnie przebił. Nawet nie chcecie wiedzieć czym.

Gimnazjum. Czasy prehistoryczne, kiedy sarkazm dopiero był sztuką znaną nieliczne u gronu. Szkolna dyskoteka.
Patrzę na swojego kumpla. Kiwa mi głową. Krótki salut. Wie, że jestem stracony. Z wesołymi błyskami w oczach podchodzę do dziewczyny i uśmiechając się milę, pytam:
- Zatańczysz ze mną?
- Ja? - Powiedziała Kasia, bardzo cicha i wrażliwa dziewczyna z mojej klasy....

Czasy gimnazjum, kiedy, to hormony buzują, a rozum pozostaje gdzieś daleko w tyle. Byłam nieśmiała w kontaktach z chłopakami, ale jak już załapałam kontakt, to ta cecha znikała. Pewnego dnia koleżanka zapoznała mnie z wysokim brunetem, posiedzieliśmy, potem razem poszliśmy na spacer i się zaczęło. Byłam "zadurzona"! On był starszy. Bardzo lubiłam się z nim spotykać, leciałam jak na skrzydłach, a, że on pracował, to nie spotykaliśmy się za często. Pewnego dnia pokłóciliśmy się, a zaczęło się sypać. Zima trwała w najlepsza, a ja w raz z dwiema koleżankami, pieszo poszłam jakieś 10 km, by tylko z nim porozmawiać, auta zatrzymywały się by nas podwieźć, ale ja twardo nie i tak maszerowałyśmy, wtedy się pogodziliśmy, ale był, to bardziej początek końca niż początek. No cóż przynajmniej wspomnienia zostały. Nie jest, to jakiś szczyt szaleństwa, ale, dla nastolatki to była przygoda.

Czasy gimnazjum, kiedy, to hormony buzują, a rozum pozostaje gdzieś daleko w tyle. Byłam nieśmiała w kontaktach z chłopakami, ale jak już załapałam kontakt, to ta cecha znikała. Pewnego dnia koleżanka zapoznała mnie z wysokim brunetem, posiedzieliśmy, potem razem poszliśmy na spacer i się zaczęło. Byłam "zadurzona"! On był starszy. Bardzo lubiłam się z nim spotykać,...

Byłam cichą, nieśmiałą kujonką. On był zawsze w centrum uwagi, sypał żartami na prawo i lewo, znany w całej szkole. Jak mógł na mnie spojrzeć. Dowiedziałam się, że prowadzi bloga. Też zaczęłam. Opisałam w nim siebie jako zupełnie inną osobę poza szkołą. Komentując jego wpisy podałam link do swojego. W ten sposób poznał inną mnie. Dla niego nauczyłam się pić i palić. Jednak wciąż byliśmy tylko przyjaciółmi. Postanowiłam, że wypiję na odwagę i powiem mu co czuję. Trochę jednak przecholowałam i po miłosnym wyznaniu, którego nie pamiętam zwymiotowałam prosto na niego. Czy go zdobyłam? Domyślicie się, że nie. Jednak poznałam równie rozrywkowego chłopaka przy którym mogę być sobą. Udawać nie warto.

Byłam cichą, nieśmiałą kujonką. On był zawsze w centrum uwagi, sypał żartami na prawo i lewo, znany w całej szkole. Jak mógł na mnie spojrzeć. Dowiedziałam się, że prowadzi bloga. Też zaczęłam. Opisałam w nim siebie jako zupełnie inną osobę poza szkołą. Komentując jego wpisy podałam link do swojego. W ten sposób poznał inną mnie. Dla niego nauczyłam się pić i palić. Jednak...

Szczerze nie zrobiłam nic aby zdobyć upragnionego mężczyznę. Mimo to że jestem dość ładna, dość mądra to dość za uczciwa i straciłam swoją szansę. Zawsze pytam się innych kobiet jak to zrobiły, że mają przy sobie drugą połówkę. A one się tylko uśmiechają. jak ja bym chciała znać parę takich uwodzicielskich sztuczek, może w końcu moje życie by zawirowało.

Szczerze nie zrobiłam nic aby zdobyć upragnionego mężczyznę. Mimo to że jestem dość ładna, dość mądra to dość za uczciwa i straciłam swoją szansę. Zawsze pytam się innych kobiet jak to zrobiły, że mają przy sobie drugą połówkę. A one się tylko uśmiechają. jak ja bym chciała znać parę takich uwodzicielskich sztuczek, może w końcu moje życie by zawirowało.