Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Nutka
Krucza
mikser
karol
Joanka21

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Nutka
Krucza
mikser
karol
Joanka21

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Po twoich obu stronach kołyszą się złote kłosy zbóż poruszane lekkimi podmuchami wiatru. Szeleszczą, ocierając się o siebie nawzajem. Gdy się przypatrzysz, dojrzysz między nimi czerwone i błękitne punkciki, które w rzeczywistości są jednymi z najpiękniejszych kwiatów – maków i niebieskookich chabrów. Polna dróżka, na której stoisz, ciągnie się jeszcze kilkadziesiąt metrów, potem rozwidla się na prawo i lewo, biegnąc dalej pomiędzy polami obfitymi w plony. Gdzieniegdzie widać kępki zielonej trawy rosnące na przekór jeżdżących po nich traktorów i depczących stóp ludzi.
Spoglądając w dal, zobaczysz potężny, nieprzenikniony las ciągnący się aż po horyzont. Rozłożyste konary gwarantują odpoczynek od skwaru, a jedyna jabłoń na skraju lasu oferuje smaczną przekąskę. W zaciszu tych drzew nietrudno stracić rachubę czasu.
Ciepły letni wiaterek muska twoją twarz przynosząc chwilową ochłodę w gorący dzień. A może po prostu chce zwrócić twoją uwagę na błękitne niebo, po którym leniwie przesuwają się białe obłoki. Za kilka godzin spoglądając w górę, ujrzałbyś całą paletę barw, a pomarańczowe słońce chowałoby się za linią drzew, tworząc niesamowity widok.
Zamknij oczy. Słyszysz cykanie pasikoników, nawoływania ptaków, a nawet szczekanie psów w oddali?
Gdybyś tutaj naprawdę był, poczułbyś wszechogarniający spokój, harmonię i radość.
Byłbyś wolny.
- Gdzie jest to miejsce? – spytałbyś mnie. A ja po chwili zastanowienia dałabym ci odpowiedź.
- W moich wspomnieniach...

Po twoich obu stronach kołyszą się złote kłosy zbóż poruszane lekkimi podmuchami wiatru. Szeleszczą, ocierając się o siebie nawzajem. Gdy się przypatrzysz, dojrzysz między nimi czerwone i błękitne punkciki, które w rzeczywistości są jednymi z najpiękniejszych kwiatów – maków i niebieskookich chabrów. Polna dróżka, na której stoisz, ciągnie się jeszcze kilkadziesiąt metrów,...

Moje ulubione miejsce na świecie jest ciasne, lecz wygodne. Będąc tam jestem odizolowana od reszty świata. Nic mnie nie rozprasza. Nie ma tam ciekawych widoków, jednak to nie jest wielką wadą, ponieważ zwykle mam zamknięte oczy gdy tam przebywam. Czasami przestrzeń w tym miejscu zmienia się tak gwałtownie, że bezwiednie wypuszczam powietrze z płuc, aby nadal się tam mieścić. Gdy przysłucham się otaczającym mnie dźwiękom mogę usłyszeć rytmiczne, kojące uderzenia. Przebywając tam czuje na czubku głowy delikatny ruch powietrza. Jedną z głównych cech, która sprawia, że uwielbiam przebywać w tym miejscu jest zapach. Ta woń, która jest tak uzależniająca i charakterystyczna dla tego miejsca działa na mnie kojąco i przez nią zapominam o całym świecie. W połączeniu z otaczającym mnie ciepłem, panującym na tym obszarze zaczynam wpadać w trans i nigdy, ale to nigdy nie chce go opuszczać. Wszystkie te atuty są podsycane świadomością bezpieczeństwa i ochrony, którą zapewniają mi” granice” tego miejsca . Wiecie co jest najlepsze? To, że należy tylko do mnie, nikt inny nie może się tam skryć i jestem jego niepodzielną właścicielką. Po opuszczeniu tego obszaru zwykle zostaje obdarowana pocałunkiem w czoło bądź w nos. To najlepsze, najbezpieczniejsze i najważniejsze dla mnie miejsce. Właśnie dlatego tak często z niego korzystam. Nie ma nic lepszego niż objęcia przez ukochaną osobę.

Moje ulubione miejsce na świecie jest ciasne, lecz wygodne. Będąc tam jestem odizolowana od reszty świata. Nic mnie nie rozprasza. Nie ma tam ciekawych widoków, jednak to nie jest wielką wadą, ponieważ zwykle mam zamknięte oczy gdy tam przebywam. Czasami przestrzeń w tym miejscu zmienia się tak gwałtownie, że bezwiednie wypuszczam powietrze z płuc, aby nadal się tam...

Łóżko mojego dziadka. Spokojnie, bez dziadka w środku. A ja na wzorzystej, ciężkiej kapie. Maleńkie mieszkanie w nieco przybrudzonym bloczku na woli. Z części okien dostrzec można szarą sylwetkę pałacu kultury przytłaczającą cały widok. Ale pokój dziadka jest malutki, zagracony i przytulny. Latem upał na piątym pietrze jest tak nieznośny, że jest się w stanie tylko leżeć. Zimą ciało od chłodu świata izolują sterty książek. Właśnie tak. W pokoju znajduje się pojedyncze, najmiększe łóżko świata, lampka nocna, przenośne radio i tysiące gazet sprzed półwiecza i najróżniejszych książek ułożonych w niezgrabne stosy. Leżąc na wyspie łóżka wdycham zapach kurzu i historii. Przez otwarte okno wychodzące na południowy-zachód wlewa się złote światło słoneczne, gorące powietrze stoi w futrynie okna. Drży, nie będąc w stanie opowiedzieć się po którejś ze stron. Nie zostałam stworzona ze zdolnością podejmowania decyzji. W tej przestrzeni decyzje nie są jednak potrzebne. Ostatnią jest ta o przekroczeniu progu. Wystarczy leżeć i patrzeć. Sen przychodzi i odchodzi nie wiadomo kiedy. Każdy leniwy, lepki sen łączy się z dziesiątkami poprzednich, które opadały na mnie odkąd odkryłam to miejsce w wieku kilku lat.

Łóżko mojego dziadka. Spokojnie, bez dziadka w środku. A ja na wzorzystej, ciężkiej kapie. Maleńkie mieszkanie w nieco przybrudzonym bloczku na woli. Z części okien dostrzec można szarą sylwetkę pałacu kultury przytłaczającą cały widok. Ale pokój dziadka jest malutki, zagracony i przytulny. Latem upał na piątym pietrze jest tak nieznośny, że jest się w stanie tylko leżeć....

Nie przywiązuję się do miejsc. Nie tęsknię też za żadnym domem, w którym mieszkałam. Liczy się tu i teraz. Sercem mojego domu są jego mieszkańcy, wracam do nich, a nie do ścian i mebli. Życie z kotami nauczyło mnie również nie wiązać się emocjonalnie z przedmiotami. Pojęcie ulubionego fotela nie istnieje. Mam w domu tzw. fotel aktualnie używany do momentu, kiedy ich wysokości nie wyszarpią wypełnienia z oparcia, bądź nie pozbędą się „kłaczka” na siedzisko 5 minut po moim wyjściu do pracy na kilka godzin.
Kiedy jednak tak siedzę w tych listopadowych ciemnościach, a wszędzie wokoło krzyczą o alarmującym poziomie wszelkiej maści zanieczyszczeń w powietrzu, to chciałabym przenieść się w Pieniny. To chyba jedyne góry, które przeszłam wzdłuż i wszerz. I to zarówno w piękne, letnie dni, jak i w te jesienne, kiedy trzeba było uważać na mokre liście pod nogami. Może nie są najwyższe, ani szczególnie trudne, jednak dla mnie najpiękniejsze i ulubione. Zamykam oczy i widzę „pocztówkową” sosnę na Sokolicy, Dunajec i Trzy Korony. Pamiętam kilkugodzinny spacer, na który wybraliśmy się z przyjaciółmi. Zaczęliśmy od wjechania wyciągiem krzesełkowym na Palenicę i szliśmy do Wąwozu Homole. Piękna trasa, praktycznie bez większych różnic wysokości i wzdłuż samych wierzchołków wzniesień. Cudowny widok na całą okolicę i wszędzie dookoła pasące się owce. A sam Wąwóz na końcu trasy po prostu nas oczarował. Chciałabym tam wrócić.

Nie przywiązuję się do miejsc. Nie tęsknię też za żadnym domem, w którym mieszkałam. Liczy się tu i teraz. Sercem mojego domu są jego mieszkańcy, wracam do nich, a nie do ścian i mebli. Życie z kotami nauczyło mnie również nie wiązać się emocjonalnie z przedmiotami. Pojęcie ulubionego fotela nie istnieje. Mam w domu tzw. fotel aktualnie używany do momentu, kiedy ich...

Czuję szalenie przyjemne ciepło, kiedy zamykam oczy, a pod powiekami widzę miejsce, które jest ikoną mojego szczęścia. Nie znam go od dawna, nie bywam od dziecka, nie widzę na co dzień, tylko wspominam. Postawiłam tam stopę tylko raz i właśnie ten raz wyrył w mojej głowie trwały ślad.

Jezioro Solińskie, biała żaglówka, gorące słońce i prawie dzika plaża. Drewniana konstrukcja pozostawiona przez wędkarzy, którzy byli tu przed nami, delikatnie chyliła się ku upadkowi. Zaraz za nią las, jakby nietknięty ludzką ręką. I nikogo w pobliżu.

Zapadł zmierzch, rozpaliliśmy ognisko. Usiedliśmy na niebieskich plażowych krzesłach. W odległej zatoczce młodzi grali na gitarach, woda niosła ku nam melodie tradycyjnych szant. Pod stopami miałam piasek, ciepło ognia mieszało się z chłodem nocy. Ta wyczuwalna różnica temperatur wywoływała przyjemne dreszcze. Kilka metrów dalej na wodzie to unosiła się, to opadała żaglówka z postawionym wysoko masztem. Woda opłukiwała burtę, chlupocząc przy tym ledwo słyszalnie. Głowę oparłam na ramieniu towarzysza,na ciemnym niebie widziałam Wielki Wóz. Pierwszy raz w życiu udało mi się dostrzec Wielki Wóz.

Kiedy widzę to miejsce, zastanawiam się czy wspominam, czy śnię. Jest tak sielsko, błogo. Tam wracam.

Czuję szalenie przyjemne ciepło, kiedy zamykam oczy, a pod powiekami widzę miejsce, które jest ikoną mojego szczęścia. Nie znam go od dawna, nie bywam od dziecka, nie widzę na co dzień, tylko wspominam. Postawiłam tam stopę tylko raz i właśnie ten raz wyrył w mojej głowie trwały ślad.

Jezioro Solińskie, biała żaglówka, gorące słońce i prawie dzika plaża. Drewniana...

Moim najukochańszym miejscem na Ziemi, już od najmłodszych lat jest działka moich dziadków. Znajduje się zaledwie kilkanaście kilometrów za miastem, lecz to wystarczy aby z zatłoczonego, brudnego miasta przenieść się w zupełnie inny świat, pełen zieleni, spokoju i radości.
Za każdym razem gdy tam jestem, mam wrażenie, że czas się zatrzymuje. Nikomu się nigdzie nie spieszy, wszyscy są zawsze mili i sympatyczni. Bezpańskie psy i koty swobodnie biegają po wszystkich działkach, dopominając się pieszczot i smakołyków. Krajobraz spowijają tysiące kwiatów, we wszystkich możliwych kolorach. Zewsząd słychać buczenie mnóstwa pszczół i ćwierkanie ptaków, skrytych w koronach drzew.
Wieczorami pali się ogniska. Grzejąc się i śpiewając przesiedziałam z rodziną niejedną noc. Wszystkie zapamiętałam jako prawdziwie magiczne.
Działka jest moim ulubionym miejscem, ponieważ sprawia iż zapominam o wszystkich kłopotach. Pozwala mi zapomnieć o problemach i po prostu cieszyć się chwilą.

Moim najukochańszym miejscem na Ziemi, już od najmłodszych lat jest działka moich dziadków. Znajduje się zaledwie kilkanaście kilometrów za miastem, lecz to wystarczy aby z zatłoczonego, brudnego miasta przenieść się w zupełnie inny świat, pełen zieleni, spokoju i radości.
Za każdym razem gdy tam jestem, mam wrażenie, że czas się zatrzymuje. Nikomu się nigdzie nie spieszy,...

Szybki zjazd w głąb ziemi w rozklekotanej klatce wywróci ci flaki na drugą stronę i zatka uszy. Mała winda powiezie cię w mrok.
Mimo niezbyt zachęcającego wstępu szybko zauważysz, że progi kopalni soli w Wieliczce są bardzo gościnne. Na miejscu, po przełknięciu śliny ciśnienie w twoich uszach spadnie i przekonasz się jakie wrażenie zrobi na tobie specyficzne oddychanie pod ziemią. Wyobraź sobie ten pierwszy głęboki wdech chłodnego wietrzyku, przepełnionego zapachem soli, skał i przedwiecznego kurzu. Dookoła ujrzysz kamienne lśniące ściany, gdzieś obok usłyszysz kapanie wody, nogą podepczesz nierówną posadzkę, którą wiele lat temu przemierzali górnicy. Źrenice przyzwyczają ci się do cienia i wtedy zobaczysz niezwykłe ekspozycje grud soli błyszczących jak diamenty. A dalej ujrzysz kukłę imitującą górnika, zastygłego z kilofem nad głową w wiecznym zamachu.
Wszystkie zmysły zostaną zaczarowane, łącznie ze smakiem, bo przecież nie powstrzymasz się przed polizaniem słonej postaci św. Kingi?
Tam na dole poczujesz magię, niespotykaną nigdzie indziej. Magię, ale i niepokój, gdy zmierzając przyciemnionym korytarzem zadrżysz na myśl o tym, co może czekać za zakrętem? Co kryje się w tunelu? Pójdziesz jednak dalej i mijać będziesz wydrążone w skale pomieszczenia – niech zachwyci cię ich nieregularny kształt! Tylko patrz pod nogi, by się nie potknąć i nie runąć za barierkę, prosto do głębokiego wykopu, gdzie niegdyś na wiele metrów w dół ciągnęła się biała słona żyła.

Szybki zjazd w głąb ziemi w rozklekotanej klatce wywróci ci flaki na drugą stronę i zatka uszy. Mała winda powiezie cię w mrok.
Mimo niezbyt zachęcającego wstępu szybko zauważysz, że progi kopalni soli w Wieliczce są bardzo gościnne. Na miejscu, po przełknięciu śliny ciśnienie w twoich uszach spadnie i przekonasz się jakie wrażenie zrobi na tobie specyficzne oddychanie pod...

Najbardziej lubię przebywać na łonie natury. Znalazłam sobie takie miejsce wśród pól, znajdujące się na wzniesieniu. Widać z niego malowniczy krajobraz pól i lasów, z dala od tłumu ludzi i zanieczyszczeń. Jest tam spokojnie i cicho. Można położyć się na trawie i oglądać niebo lub zamknąć oczy i pomyśleć. To piękna okolica i naprawdę warto ją zobaczyć. Wielokrotnie próbowałam zrobić zdjęcia, ale żadne nie było w stanie ukazać jej piękna.

Najbardziej lubię przebywać na łonie natury. Znalazłam sobie takie miejsce wśród pól, znajdujące się na wzniesieniu. Widać z niego malowniczy krajobraz pól i lasów, z dala od tłumu ludzi i zanieczyszczeń. Jest tam spokojnie i cicho. Można położyć się na trawie i oglądać niebo lub zamknąć oczy i pomyśleć. To piękna okolica i naprawdę warto ją zobaczyć. Wielokrotnie...

Gdybym straciła wzrok najczęściej wyobraźnią wracałabym do widoku mojego rodzinnego miasta ze szczytu wieży krzyżackiej. Jej taras widokowy to moje ulubione miejsce, które pozwala mi mieć wszystkie inne miejsca i wspomnienia na wyciągnięcie ręki. Widać stąd podstawówkę do której chodziłam i starą żwirownię - mój plac zabaw z dzieciństwa. Widać stąd blok, w którym przemieszkałam 20 lat, kościół szkolny gdzie chodziło się na rekolekcje, stary cmentarz świecący od zniczy nawet w dzień, jeziora przepłynięte prze ze mnie kajakiem, dziką plażę gdzie chodziliśmy na wagary i paliliśmy ognisko, bulwar nad Drwęcą z łukowatym mostem pod którym do dziś chronię się przed deszczem, stary ratusz z zegarem, cudny trójkątny rynek z pysznymi lodami z pozostałością murów warownych i fontanną, bibliotekę w pałacu Anny Wazówny i mój ulubiony niegdyś klub Piano w starym spichlerzu już nieistniejący od lat. Ale ja ciągle go tam widzę. A ten park... ech ... ten park...gdyby tylko umiał mówić... Potem patrzę dalej, poza miasto i widzę lasy. Piękne lasy gdzie chodziło się na grzyby, jagody. Gdzie jeździło się na obozy pod namiot. Lasy, które skrywają stare opuszczone młyny, niezliczone stawy i tajemnicze torfowiska. Widać stąd moje dzieciństwo, dorastanie, młodość, pierwsze miłości, wschody i zachody słońca. Widać stąd całą mnie.

Gdybym straciła wzrok najczęściej wyobraźnią wracałabym do widoku mojego rodzinnego miasta ze szczytu wieży krzyżackiej. Jej taras widokowy to moje ulubione miejsce, które pozwala mi mieć wszystkie inne miejsca i wspomnienia na wyciągnięcie ręki. Widać stąd podstawówkę do której chodziłam i starą żwirownię - mój plac zabaw z dzieciństwa. Widać stąd blok, w którym...