Ulubione miejsce? Krawędź fontanny. Ale nie takiej zwyczajnej czy dowolnej. Krawędź fontanny zupełnie wyjątkowej.
Ulubione miejsce? Murek okalający kompleks tańczących fontann w Barcelonie. Stałam na nim raz. Ponad dwa lata temu. Lecz do tej pory pamiętam każdy dźwięk towarzyszącej spektaklowi melodii, każdy błysk barwnego światła przecinający ciemność nocy, każdą kroplę, która padła wtedy na moją skórę. Bo w rozpryskiwanej wodzie skraplała się wyzwalająca magia tego miejsca.
Na początku stałam tam, gdzie wszyscy. Nawet trochę dalej, bo autobus zajechał za późno. Tłum tłoczył się na placu, kilka metrów od fontanny. Potem kolega pociągnął mnie za rękę i nie potrzeba było słów, bo w naszych głowach zaiskrzył ten sam pomysł. Przedarwszy się przez tłum, zrobiliśmy ten ostatni krok i weszliśmy na murek. Zaledwie metr różnicy, a zmiana perspektywy przyprawiła mnie o dreszcz euforii. Czułam się panią świata. Uniosłam ręce do góry i całą sobą chłonęłam niezwykłość i intensywność otaczających mnie ze wszystkich stron dźwięków i kolorów. Z błogą radością przyjmowałam kolejne strużki wody wsiąkające w ubranie i włosy. Bo miałam wrażenie, że obmywają mnie ze wszelkich trosk, zmartwień i ograniczeń, pozostawiając tylko kwintesencję szczęścia. Nie musiałam myśleć, nie musiałam analizować. Mogłam tylko odczuwać. Mogłam krzyczeć, tańczyć na oczkach setek ludzi... Właśnie tam, właśnie na tym murku, jak nigdzie indziej, mogłam oddać się chwili. Chwili i samej sobie.

Ulubione miejsce? Krawędź fontanny. Ale nie takiej zwyczajnej czy dowolnej. Krawędź fontanny zupełnie wyjątkowej.
Ulubione miejsce? Murek okalający kompleks tańczących fontann w Barcelonie. Stałam na nim raz. Ponad dwa lata temu. Lecz do tej pory pamiętam każdy dźwięk towarzyszącej spektaklowi melodii, każdy błysk barwnego światła przecinający ciemność nocy, każdą kroplę,...

Jest takie miejsce, które zawsze czeka na mnie i tylko na mnie. Nie wpuszcza absolutnie nikogo, jeśli ja na to nie pozwolę. Jest wyjątkowe i dobrze zdaje sobie z tego sprawę. Widzi, jak się nim opiekuję. Każdą moją pomoc, chwilę uwagi oraz odrobinę opiekuńczości zwraca mi ze zdwojoną siłą. Jak? Po każdym ciężkim dniu ogrzewa moje obolałe stopy i otula kark. Powrót do szkoły po ostrej jeździe na matematyce i słabej odpowiedzi pod tablicą w to miejsce, podnosi mnie na duchu. Wystarczy sekunda w nim spędzona i już czuję się lepiej. Przyjmuje moje łzy, pozwala im w siebie wsiąknąć, abym ja mogła znowu wstać i spełniać swoje marzenia. Wysłuchuje mnie. Gdy czulę kładę rękę na jego miękkim podłożu, odwdzięcza się. Kocha mnie. Pozwala się wtulić, zapomnieć, zasnąć. Moje łóżko jest najbardziej wyjątkowym miejscem na świecie.

Jest takie miejsce, które zawsze czeka na mnie i tylko na mnie. Nie wpuszcza absolutnie nikogo, jeśli ja na to nie pozwolę. Jest wyjątkowe i dobrze zdaje sobie z tego sprawę. Widzi, jak się nim opiekuję. Każdą moją pomoc, chwilę uwagi oraz odrobinę opiekuńczości zwraca mi ze zdwojoną siłą. Jak? Po każdym ciężkim dniu ogrzewa moje obolałe stopy i otula kark. Powrót do szkoły...

Niedawno do grona ukochanych i wyjątkowych miejsc dołączyło polskie Morze Bałtyckie. Miałam okazję być na szkoleniu nad morzem i dzięki temu marzenie z dzieciństwa stało się rzeczywistością.
Pierwsze spotkanie podekscytowanej i szczęśliwej mnie z ukochanym morzem było, powiem szczerze, odrobinę przerażające. Było już ciemno, morze niespokojne, głośny szum fal i ten ogrom trochę mnie przytłaczały, ale nie zniechęciły. Każde kolejne nasze spotkanie było już jak spotkanie nieznanych sobie wcześniej przyjaciół.
Co jest takiego wyjątkowego w tym cudownym miejscu?
To, że kiedy spojrzysz w morze zastanawiasz się, jak to możliwe, że ma ono gdzieś swój koniec; spokojny szum fal, wraz z którymi przypływają i odpływają przeróżne myśli w głowie; magia natury, która koloruje niebo w piękne obrazy, od których nie można oderwać wzroku; witanie słońca po 6 rano w towarzystwie przypadkowych ludzi, którzy zagadują z sympatią nieznajomych; mówienie dobranoc słońcu, które pięknie zachodzi na horyzoncie morza, bez żalu, wiedząc, że jutro znowu je spotkasz; uciekanie przed falami i morska woda w butach, gdy się zagapisz; karmienie uroczych, choć natrętnych mew, które głośno domagają się o kawałek chleba; zbieranie muszelek i wkładanie ich do kieszeni na szczęście; piasek wszędzie-w butach, torbie, kieszeniach, walizce, czyli nie tylko na plaży; indywidualna fryzura dopasowana przez wiatr do twojej urody; uśmiech na twarzach ludzi zachwyconych pięknem natury. To jest moje wyjątkowe miejsce.

Niedawno do grona ukochanych i wyjątkowych miejsc dołączyło polskie Morze Bałtyckie. Miałam okazję być na szkoleniu nad morzem i dzięki temu marzenie z dzieciństwa stało się rzeczywistością.
Pierwsze spotkanie podekscytowanej i szczęśliwej mnie z ukochanym morzem było, powiem szczerze, odrobinę przerażające. Było już ciemno, morze niespokojne, głośny szum fal i ten ogrom...

Gdzieś pomiędzy jednym, starym blokowiskiem, a drugim jest miejsce przeznaczone do wychodzenia na spacery z psami i dziećmi. Trochę trawy, krzaków i kwiatów. Miejsce magiczne, wyglądające niesamowicie w każdą porę roku. W samym jego centrum znajduje się stara, rozłożysta wierzba. Jej pędy sięgają do samej ziemi, przez co wyglądają jak kopuła chroniąca przed niechcianymi spojrzeniami. Nie wszyscy są tam wpuszczani, ale gdy już to nastąpi dzieje się prawdziwa magia. Konar tworzy specjalne miejsce dla gościa, zapraszające do zasiądnięcia i poznania tajemnic skrywających w najmniejszych listkach. Gdy zawieje wiatr słychać szepty ludzi, którzy zawierzyli kiedyś wierzbie. Powietrze wydaje się tam inne, czystsze. Nawet czas płynie inaczej. Minuta to na normalnych zegarach godzina. To taka mała Nibylandia. I tak jak z Nibylandią, jeśli odejdziesz już nigdy nie będziesz mógł wrócić. Ale, moim skromnym zdaniem, lepiej spróbować choć odrobinę magii tego miejsca, niż żyć nigdy go nie znając.

Gdzieś pomiędzy jednym, starym blokowiskiem, a drugim jest miejsce przeznaczone do wychodzenia na spacery z psami i dziećmi. Trochę trawy, krzaków i kwiatów. Miejsce magiczne, wyglądające niesamowicie w każdą porę roku. W samym jego centrum znajduje się stara, rozłożysta wierzba. Jej pędy sięgają do samej ziemi, przez co wyglądają jak kopuła chroniąca przed niechcianymi...

Jest jedno miejsce, w którym człowiek zawsze czuje się bezpiecznie. Niezależnie od tego kim jest i co robi w życiu. Tam zawsze jest czysto, ciepło i przyjemnie. Jest to przestrzeń pozytywnej energii i pulsującej, nieograniczonej miłości.

Tym miejscem jest maleńka przestrzeń między ramionami mojej mamy. Wiem, że tam zawsze znajdzie się dla mnie miejsce. Zostanę otoczona miłością i pełnym zrozumieniem. Będę mogła się tam schować przed potworami i wszelkimi przeciwnościami losu. Żadna siła nieczysta mnie tam nie dostanie. Jest to miejsce mojego azylu.

Kiedy się w nim znajduję, czuję silne, czułe ramiona wokół mojej szyji. Mogę poczuć dłoń gładzącą moje włosy. Wtulam twarz w koszulę mojej mamy i wychwytuję zapach jej ulubionych perfum. Kiedy jestem smutna okazuje się, że koszula mamy staje się coraz bardziej mokra od moich łez. Dla niej nie ma jednak znaczenia, że niszczę jej ubranie rozmazanym tuszem do rzęs. Najważniejsze jest moje samopoczucie. Najważniejsza jestem ja. A kiedy sobie uświadamiam, że jest ktoś kto kocha mnie bezgranicznie i bez względu na wszystko będzie mnie wspierać, łzy ustają. Na mojej twarzy pojawia się uśmiech. I wtedy wiem, że jestem w najlepszym miejscu na świecie. W ramionach mojej mamy.

Jest to moje ulubione miejsce i zawsze takim pozostanie.

Jest jedno miejsce, w którym człowiek zawsze czuje się bezpiecznie. Niezależnie od tego kim jest i co robi w życiu. Tam zawsze jest czysto, ciepło i przyjemnie. Jest to przestrzeń pozytywnej energii i pulsującej, nieograniczonej miłości.

Tym miejscem jest maleńka przestrzeń między ramionami mojej mamy. Wiem, że tam zawsze znajdzie się dla mnie miejsce. Zostanę otoczona...

Wyobraź sobie piękny zachód słońca. Tylko nie taki jak nad morzem, czy w górach. Mój zachód słońca jest inny. Jest bajkowy, a zarazem zwyczajny. Pomyśl, że do najlepszych miejsc masz zawsze daleko i nie znasz żadnych innych zakątków na marzenia. Postanawiasz ruszyć się z łóżka i pochodzić po lesie. Nadchodzi wieczór i mówisz sobie, że już pora wracać do domu, gdy nagle trafiasz w miejsce, którego nie znałeś. Siadasz na pieńku i patrzysz. Widzisz przepiękny zachód słońca i masz łzy w oczach. Uświadamiasz sobie, że miejsce, którego tyle szukałeś jest tuż za rogiem. Widząc takie widoki wiesz już, że to miejsce czekało właśnie na ciebie. Tak właśnie wygląda moje ukochane miejsce na ziemi.

Wyobraź sobie piękny zachód słońca. Tylko nie taki jak nad morzem, czy w górach. Mój zachód słońca jest inny. Jest bajkowy, a zarazem zwyczajny. Pomyśl, że do najlepszych miejsc masz zawsze daleko i nie znasz żadnych innych zakątków na marzenia. Postanawiasz ruszyć się z łóżka i pochodzić po lesie. Nadchodzi wieczór i mówisz sobie, że już pora wracać do domu, gdy nagle...

Mam takie miejsce, w którym zakochałam się od pierwszego wejrzenia w 2007 roku ;) Mianowicie Lubiszyn w woj.lubuskim. Co mnie zauroczyło w tym miejscu? Niezwykli ludzie, przepiękne okolice (w pobliżu dużo jezior i lasów), no i co najważniejsze, to co kocham najbardziej czyli konie. Pierwszy raz spędziłam w tamtym miejscu tylko 2 tygodnie, a z łezką w oczach powracałam do domu. To miejsce ma w sobie coś magicznego, co sprawiło, że za każdym razem chętnie do niego powracam.Przejażdżki konne, przejażdżki bryczką, nauka jazdy konnej, poznawanie nowych ludzi-wszystko to co lubię najbardziej, więc jak tu nie kochać tego miejsca?

Mam takie miejsce, w którym zakochałam się od pierwszego wejrzenia w 2007 roku ;) Mianowicie Lubiszyn w woj.lubuskim. Co mnie zauroczyło w tym miejscu? Niezwykli ludzie, przepiękne okolice (w pobliżu dużo jezior i lasów), no i co najważniejsze, to co kocham najbardziej czyli konie. Pierwszy raz spędziłam w tamtym miejscu tylko 2 tygodnie, a z łezką w oczach powracałam do...

Mój las wyrósł na terenach bitwy z czasów II WŚ. Wtedy prawie nie było tu drzew.
Kiedy byłam młodsza zastanawiałam się, dlaczego jest tu tyle małych "górek" z zagłębieniami.

Ale historia tego miejsca sięga dużo dalej. Archeolodzy znaleźli tu ślady jeszcze z czasów średniowiecznych, lub wcześniejszych.
Chociaż to miejsce "żyje" tak długo, teraz jest całe porośnięte prostymi, wysokimi sosnami i drobnymi krzewami. Kiedy świeci mocne słońce, na ziemi pojawiają się długie cienie, a ściółka robi się złoto-brązowa - zawsze szybko schnie po deszczu, a igły i mech wcale nie kłują, kiedy się na nich kładę. Przypominają w dotyku raczej bardzo gruby dywan - i to taki bez robaków! Może to tylko moja wyobraźnia, ale niezależnie od pory roku, zawsze jest mi tu ciepło.
Las rośnie zaraz obok wsi, ale jest pełen pagórków i zagłębień, więc można się tam schować, albo obserwować z góry spory teren.

Tutaj uczyłam się biegać - nikt nie patrzył i nie oceniał mojej kondycji. Mogę tu przyjść, kiedy mam zły humor. Za granicą lasu zostaje cały stres. No, może nie zawsze - kiedy pierwszy raz zobaczyłam na żywo łosia było trochę strasznie :)

Za każdym razem, kiedy przyjeżdżam w te okolice, idę do pierwszych drzew, potem zaczynam biec. Wiatr wyrzuca mi z głowy wszystko, co związane z miastem. Moje ubranie i włosy zaczynają pachnieć suchą korą i mchem. Potem ląduję na ziemi i łapię oddech. Taki pełny, bez miejskiego kurzu i spalin. I jest tak, jak powinno być zawsze.

Mój las wyrósł na terenach bitwy z czasów II WŚ. Wtedy prawie nie było tu drzew.
Kiedy byłam młodsza zastanawiałam się, dlaczego jest tu tyle małych "górek" z zagłębieniami.

Ale historia tego miejsca sięga dużo dalej. Archeolodzy znaleźli tu ślady jeszcze z czasów średniowiecznych, lub wcześniejszych.
Chociaż to miejsce "żyje" tak długo, teraz jest całe porośnięte...

Moje ulubione miejsce jest bardzo wygodne i pozwala mi zapomnieć o problemach świata. Kiedy się w nim znajduję, odpływam. Moje ciało i dusza relaksują się. Jest to miejsce do którego wracam z utęsknieniem, po pełnym dniu wrażeń, a kiedy nadchodzi czas rozłąki, opuszczam je z bólem serca. Ciężko jest się z nim rozstać, jest niczym pole magnetyczne, otacza mnie i nie pozwala się ruszyć. W miejscu tym zachodzą także różne rzeczy, rodzą się nowe historie, marzenia, staje się w nim całkowicie bezbronna ale jednocześnie czuje się w nim bezpiecznie, jest to mój azyl.
A co jest tym tajemniczym miejscem? ŁÓŻKO.

Moje ulubione miejsce jest bardzo wygodne i pozwala mi zapomnieć o problemach świata. Kiedy się w nim znajduję, odpływam. Moje ciało i dusza relaksują się. Jest to miejsce do którego wracam z utęsknieniem, po pełnym dniu wrażeń, a kiedy nadchodzi czas rozłąki, opuszczam je z bólem serca. Ciężko jest się z nim rozstać, jest niczym pole magnetyczne, otacza mnie i nie pozwala...