Rzeczywiście byłam tam raz i do tej pory myśli mi się o nim.To Nałęczów, w którym podobnie zakochałam się jak przed laty w Dukli i okolicach ( stąd wiadomo ,że miłość niejedno ma imię).Jest w Nałęczowie jedno takie miejsce -wzgórze "Jabłuszko" zwane także górą Prusa.Siedziałam sobie na ławeczce i po prostu tylko patrzyłam na "normalną łąkę" .Myślę ,że ważne było to ,że był to czerwiec i chłonąc piękny widok przed sobą ,za mną słyszałam harce jakie wyprawiały owady w liściach lipy...Trudno jest przekazać uczucia,emocje ,ale uwierzcie mi ,że nie chciało mi się stamtąd wracać.

Rzeczywiście byłam tam raz i do tej pory myśli mi się o nim.To Nałęczów, w którym podobnie zakochałam się jak przed laty w Dukli i okolicach ( stąd wiadomo ,że miłość niejedno ma imię).Jest w Nałęczowie jedno takie miejsce -wzgórze "Jabłuszko" zwane także górą Prusa.Siedziałam sobie na ławeczce i po prostu tylko patrzyłam na "normalną łąkę" .Myślę ,że ważne było to ,że był...

Bajeczne miejsce, oderwane od rzeczywistości a dla mnie po prostu wyjątkowe to park pełen zieleni, życia, który ma swoje miejsce na "Zielonej wyspie". Wspominanie tego miejsca, wywołuje uśmiech na twarzy. Spędzając tam dzień czułam się jak Alicja w Krainie Czarów, szczególnie, będąc w pięknym rozarium, obok znajdował się niesamowity zabytkowy zamek. Stare mury okalające ogród, pięknie malowany krajobraz, świergotanie przeróżnych ptaków i błękit nieba. Kiedy jednak zauważyłam oranżerię, moje serce zabiło mocniej. A w niej, zjawiskowe rośliny o jakich istnieniu nie miałam pojęcia, tak piękne, że jeszcze bardziej poczułam się jak w bajkowej krainie. Stawy, drzewa, malowane ławki, aż chce się żyć. A po drugiej stronie menażeria, pełna egzotycznych zwierząt i to nie zamkniętych w ciasnych klatkach lecz biegających swobodnie po wielkich polanach. Właśnie to jest moje miejsce na ziemi,mój azyl, tam chciałabym wracać każdego dnia i pogrążać się w marzeniach. Wydawać by się mogło, że jest to zwyczajny park jakich pełno w świecie, jednak ten ma w sobie coś magicznego, coś przyciągającego. Każdego roku podróżując w okresie wakacji do Irlandii, odwiedzałam je i był to pewnego rodzaju rytuał. Teraz z braku możliwości dalszych wycieczek to miejsce pozostaje w mojej pamięci na zawsze. Dobrze pamiętam szczęśliwe twarze mijanych tam ludzi, zwiedzających z zapartym tchem w piersi, polecam każdemu potrzebującemu chwili odosobnienia, oderwania od rzeczywistości i poczucia prawdziwego szczęścia.

Bajeczne miejsce, oderwane od rzeczywistości a dla mnie po prostu wyjątkowe to park pełen zieleni, życia, który ma swoje miejsce na "Zielonej wyspie". Wspominanie tego miejsca, wywołuje uśmiech na twarzy. Spędzając tam dzień czułam się jak Alicja w Krainie Czarów, szczególnie, będąc w pięknym rozarium, obok znajdował się niesamowity zabytkowy zamek. Stare mury okalające...

Miejscem, do którego zawsze chętnie wracam i które nigdy mi się nie nudzi, jest Jeleśnia- wieś za Żywcem, położona w Beskidach.
Nie ma piękniejszych wakacji niż te-przeżyte w górach. Przyjeżdżam do Jeleśni na 2 tygodnie oraz w każdy weekend, kiedy nie pracuję. Słoneczne dni spędzam nad rzeką. Rzeka to ogólne pojęcie, pod którym kryje się szeroki wybór miejsc plażowania. Moim ulubionym jednak jest to oddzielone od leśnej drogi pasmem lasu, a ścieżka prowadząca do rzeki jest ukryta za gałęziami. Mam tam swój azyl, gdzie pływanie w rzece i opalanie przeplatam z czytaniem książek i pisaniem czegokolwiek.
Po południu wybieram się na wędrówki górskie. Mam blisko do niewielkich gór, gdzie są piękne tereny na spacery. Czasem biorę ze sobą rower i wyruszam w dalsze trasy, ale rower też jest moją potencjalną deską ratunku, bo ktoś powiedział, że na tych terenach są niedźwiedzie.
Wieczorami spędzam czas na patrzeniu w gwiazdy albo graniu w siatkówkę na szkolnym boisku ze znajomymi.
Jesień w górach kojarzy mi się ze zbieraniem grzybów. Poza spacerem po lesie niezastąpionym uczuciem jest widzieć co 5 minut borowiki szlachetne jak z pocztówek.
To, co tu jeszcze uwielbiam, to turnieje szachowe z sąsiadami. Podczas nich jest wiele śmiechu, a kończą się ogniskiem, grillem i biesiadowaniem do północy.
Jeleśnia to jest moje ulubione miejsce ze względu na piękne krajobrazy, przyrodę, a także ludzi zupełnie innych, bardziej otwartych, empatycznych. To miejsce, gdzie można nie tylko odpocząć, ale i odreagować od przykrych zdarzeń, stresu. Można tu nabrać optymizmu i pozytywnego nastawienia i z podwójną siłą powrócić do zmagań z wyzwaniami codzienności.

Miejscem, do którego zawsze chętnie wracam i które nigdy mi się nie nudzi, jest Jeleśnia- wieś za Żywcem, położona w Beskidach.
Nie ma piękniejszych wakacji niż te-przeżyte w górach. Przyjeżdżam do Jeleśni na 2 tygodnie oraz w każdy weekend, kiedy nie pracuję. Słoneczne dni spędzam nad rzeką. Rzeka to ogólne pojęcie, pod którym kryje się szeroki wybór miejsc plażowania....

Wychowałem się na wsi. Przez pierwsze 8 lat życia mieszkałem w domu z rodzicami, dziadkami i dwiema siostrami. Kiedy jest mi ciężko lub kiedy po prostu wspominam te lata, pierwsze co przychodzi mi do głowy to stara stodoła, która stała kilkadziesiąt metrów od domu. Zawsze była pełna siana, pachniało w niej latem, a słońce które przebijało się przez szpary w deskach ukazywało niezwykły taniec milionów drobinek kurzu. Nie obchodziło nas, ile jest tam zarazków, czy między naszymi stopami grasują myszy, a już na pewno nikt nie obawiał się, że skoczy na gwóźdź czy coś jeszcze gorszego ukrytego pod suchym sianem. Po prostu wdrapywaliśmy się po wysokich deskach na poddasze, a stamtąd skakaliśmy na dół, wierząc, że miękkie sterty słomy nas uratują i tak też zawsze się działo. Pisząc "my" mam na myśli siostry i przyjaciół, dorosłym wstęp wzbroniony! Za budynkiem rośnie ogromny orzech. Podobnie jak stodoła, ma około 10 metrów wysokości, co dla kilkuletniego dzieciaka jest niczym Mount Everest dla alpinisty - bardzo wysoki i równie kuszący. Zatem niewiele myśląc, pewnego dnia zacząłem wspinać się, gałąź za gałęzią, aż dotarłem do dachu budynku i siedząc tam, patrzyłem na okolicę, na najjaśniejsze słońce, jakie można sobie wyobrazić i czułem, że żyję. Gorzej było przy schodzeniu, ale dałem radę... zapominając o bluzce, która została na górze i po którą musiałem wrócić. Choć teraz rzadko tam bywam, miejsce to często gości w moich myślach. Jest kwintesencją mojego dzieciństwa i radości.

Wychowałem się na wsi. Przez pierwsze 8 lat życia mieszkałem w domu z rodzicami, dziadkami i dwiema siostrami. Kiedy jest mi ciężko lub kiedy po prostu wspominam te lata, pierwsze co przychodzi mi do głowy to stara stodoła, która stała kilkadziesiąt metrów od domu. Zawsze była pełna siana, pachniało w niej latem, a słońce które przebijało się przez szpary w deskach...

Deszcz płynąc strumieniami wyrzeźbił ścieżki, które od najmłodszych lat staraliśmy się pokonać by wejść na górę, stromo, twardo, ale biało. Biel jak plaży nadmorskiej ale biel nie w poziomie a w górę. Wspinamy się i nie dajemy rady, z czasem do deszczowych rys dochodzą te wyrzeźbione przez scyzoryki, gwoździe i inne ostrze. Kuba kocha Asię, Jan na zawsze Alicji, M+T itd. Mija czas i w końcu wspinam się na górę, Tym razem ja ze swoim K bo D+K, z nami nasze rowery, pod stopami piaskowa skała, podziemne tunele a wokół nas zieleń, mech, gałązki i sosny, na brzegu wczepione w skałę ale już na wierzchu ich korzenie, chwytają się czego mogą, nad przepaścią by choć trochę podprowadzić las nad ulicę, by wyjrzeć na szybkie auta i hamujących przejezdnych zaskoczonych takim widokiem w centrum Polski...

Deszcz płynąc strumieniami wyrzeźbił ścieżki, które od najmłodszych lat staraliśmy się pokonać by wejść na górę, stromo, twardo, ale biało. Biel jak plaży nadmorskiej ale biel nie w poziomie a w górę. Wspinamy się i nie dajemy rady, z czasem do deszczowych rys dochodzą te wyrzeźbione przez scyzoryki, gwoździe i inne ostrze. Kuba kocha Asię, Jan na zawsze Alicji, M+T itd....

Czasem piękno skrywa się w najbardziej niepozornych miejscach. Miejscem, które jest dla mnie wyjątkowe, jest stary, zniszczony most, kilka kroków od drogi. Wiąże się z nim wiele moich dziecinnych wspomnień, radości i smutków. Most sam w sobie nie jest niczym wyjątkowym. Wąski, odłażą z niego płaty zielonej farby, a jednak dodaje mu to tej magii. Przyglądając się bliżej, zobaczymy że z jednej strony owijają się dookoła barierki pnącza roślin. Są tam przeróżne kwiaty, a nawet chmiel. Bardzo łatwo się tam dostać, wystarczy iść wzdłuż drogi, a następnie zejść w dół po starych, kamiennych schodach. Czasem mogą Ci przeszkadzać przejeżdżające obok auta albo ludzie mieszkający w pobliżu, jednak jest to rzadko spotykane. Gdy staniesz na środku mostu, zobaczysz rzekę i drzewa. Kilka obalonych kłód, wręcz proszących się by na nich usiąść. W jednej chwili Twój umysł ukaże siedzące na nich syreny, nimfy. Liście i płatki kwiatów unoszące się na wodzie, przemienią się w niezwykłe ryby. Szum wiatru stanie się nieziemską muzyką, a gdy zapragniesz oddać się tej fantazji, wszystko ustanie. Znów będziesz na starym moście wśród drzew. Z głębokim westchnieniem ruszysz przed siebie, na drugą stronę. Nucąc pod nosem melodię, zeskoczysz z kilku schodków, aby stanąć wśród kilku drzew i krzewów. Twoją uwagę przykuje zapewne ścieżka, prowadząca w dół rzeki, ale już zbyt późna godzina by nią kroczyć. Pora zawrócić, jutro wciąż tu będzie.

Czasem piękno skrywa się w najbardziej niepozornych miejscach. Miejscem, które jest dla mnie wyjątkowe, jest stary, zniszczony most, kilka kroków od drogi. Wiąże się z nim wiele moich dziecinnych wspomnień, radości i smutków. Most sam w sobie nie jest niczym wyjątkowym. Wąski, odłażą z niego płaty zielonej farby, a jednak dodaje mu to tej magii. Przyglądając się bliżej,...

Moje ulubione miejsce....trudno się zdecydować bo wydaje mi się że mam ich kilka.Zastanawiam się jednak ,które lubię najbardziej i już wiem gdzie ono się znajduje .Jest to miejsce do którego dziś nie mogę jeździć...nie mogę ponieważ w niczym już nie przypomina miejsca które tak bardzo kochałam.Jadąc tam staram się jak najmniej myśleć,że tak bardzo kochałam to miejsce.Staram się przebywać tam krótko ponieważ dłuższy pobyt wzbudza duże emocje.Miejscem tym jest mój rodzinny dom.Dom,który kiedyś był przystanią,radością,miłością,nadzieją.Dom pełen ludzi,dom do którego zawsze można wrócić,dom gdzie zawsze ktoś na mnie czekał...zawsze.Uwielbiałam go,kochałam.Tęskniłam za nim ,zawsze biegłam do niego kiedy wracałam.Będąc sześcioletnim dzieckiem kiedy wracałam z wakacji przemierzając dwu kilometrową drogę od tzw.pks-u - tęsknota do domu i wielka radość powrotu odebrały mi dosłownie mowę.Witając się z najbliższymi nie mogłam wydusić z siebie słowa.Uśmiech na mojej twarzy wykrzywiał mi usta ,byłam roztrzęsiona ze szczęścia.I tak przez wiele ,wiele lat.Nie obliczalna radość z każdego powrotu do domu.Zarówno wtedy gdy byłam nastolatką,która uczyła się poza domem jak i wtedy kiedy wracałam tam jako dorosła juz osoba z mężem i córką.Uwielbiałam ten dom.Dziś zabrakło w nim najważniejszej osoby i już nic nie jest takie same nic.Mamo tak bardzo za tobą tęsknię...wraz z Tobą umarł nasz dom.

Moje ulubione miejsce....trudno się zdecydować bo wydaje mi się że mam ich kilka.Zastanawiam się jednak ,które lubię najbardziej i już wiem gdzie ono się znajduje .Jest to miejsce do którego dziś nie mogę jeździć...nie mogę ponieważ w niczym już nie przypomina miejsca które tak bardzo kochałam.Jadąc tam staram się jak najmniej myśleć,że tak bardzo kochałam to miejsce.Staram...

To było na wsi pod Olsztynem. Te miejsce zupełnie mnie oczarowało. Było idealne. Takie do którego mogłabym uciekać w chwilach słabości. Wytarta ścieżka otoczona trawą, krzewami i drzewami. Szum wiatru, kołyszący koronami drzew i wysokimi zaroślami. Trasa, którą pokonuje jest dość długa, ale warta poświęcenia. Gdy dochodzę do upragnionego celu, uśmiecham się z zadowoleniem. Nieskazitelna woda błyszczy od promieni słonecznych. Zasiadam na drewnianym pomoście i zachłystuje się łykiem świeżego powietrza. Odpoczywam. Jestem szczęśliwa w tym zwyczajnym, lecz wyjątkowym miejscu.

To było na wsi pod Olsztynem. Te miejsce zupełnie mnie oczarowało. Było idealne. Takie do którego mogłabym uciekać w chwilach słabości. Wytarta ścieżka otoczona trawą, krzewami i drzewami. Szum wiatru, kołyszący koronami drzew i wysokimi zaroślami. Trasa, którą pokonuje jest dość długa, ale warta poświęcenia. Gdy dochodzę do upragnionego celu, uśmiecham się z zadowoleniem....

Moim ulubionym miejscem jest – nieoryginalnie – mój pokój. Pomalowałam ściany na blady fiolet, lila. Podobno uspokaja i odpręża, nie wiem, bo na razie nie odczułam. Całą jedną ścianę zajmuje ogromne okno, umieszczone od tej strony, która w moich oczach uchodzi za właściwą. Kiedy wstaję, w pokoju jest mrocznie, ale w zamian za to otrzymuję światło popołudniu i w letnie wieczory. Zrezygnowałam z półek na książki, zamiast tego wybrałam niskie regały. Drewno jasne, chyba sosnowe. Duże łóżko, przykryte purpurowym kocem, wyrazistą plamą koloru. Miękkie i wygodne. W wykuszu okiennym wełniany koc i poduszki, a także zainstalowana celowo lampka – to jest moje ulubione miejsce do czytania. Wszystkie ubrania zmieściły się na szczęście w komodzie, na której postawiłam dwie doniczki z pelargoniami. Na ścianach czarno-białe fotosy z filmów, bo czarno-białe zdjęcia wyglądają lepiej. Dywan pod stopami jest miękki i gruby i nie zrezygnowałabym z niego za nic, chociaż tak trudno go odkurzyć. Moje stopy zapadają się w niego w cudowny sposób. Czasami wieczorem, kiedy ogarnia mnie melancholia, nie zapalam światła, ale kilka świec – mogę godzinami wpatrywać się w drżące w ciemnościach płomyki.
Mój pokój na razie istnieje tylko w mojej głowie.

Moim ulubionym miejscem jest – nieoryginalnie – mój pokój. Pomalowałam ściany na blady fiolet, lila. Podobno uspokaja i odpręża, nie wiem, bo na razie nie odczułam. Całą jedną ścianę zajmuje ogromne okno, umieszczone od tej strony, która w moich oczach uchodzi za właściwą. Kiedy wstaję, w pokoju jest mrocznie, ale w zamian za to otrzymuję światło popołudniu i w letnie...

Na budziku wybiła godzina 6. Zza okna dochodził do mnie dźwięk śpiewu ptaków. Znajdowałem się w malutkim pokoiku hostelowym, w którym odnaleźć można było też szafkę na ubrania oraz łóżko piętrowe. Na górze spała moja siostra. Zbudziłem ją, przygotowaliśmy się do wyjścia i w niespełna godzinę wyruszyliśmy w drogę. Już pierwszy widok po zamknięciu drzwi zapierał dech w piersi – Ben Navis, najwyższy szczyt na Wyspach. Nie on jednak był naszym celem. Do Water Falls było około 10 km pieszej drogi między górami. Padał lekki deszcz oraz wiał silny wiatr. Szliśmy powoli delektując się pejzażem, co jakiś czas drogę tarasowały stada owiec puszczone samopas. Około godziny 12 dotarliśmy do ścieżki prowadzącej nad wodospad. Zmęczeni dostrzegliśmy napis na tabliczce „Śmiertelne niebezpieczeństwo”. Z przeciwnego kierunku nadeszli turyści i przywitali się z uśmiechem na ustach. Przywitania są tu zwyczajowe, monituje się wchodzących aby później łatwiej identyfikować zwłoki. Ot tak na wszelki wypadek.
Ścieżka była wąska, stroma, a po jej prawej stronie znajdowało się urwisko zwieńczone rwącym potokiem. Jeden fałszywy krok i kończyło się życie. Żeby nie było za łatwo co kawałek spływały małe wodospady z góry. Dotarcie do celu wymagało też skakania po kamieniach wystających ze strumieni, przejścia po moście linowym bez zabezpieczenia oraz biegu po błocie, gdzie każde spowolnienie skutkowało zatopieniem. Miejsce było całkowicie oddalone od cywilizacji. Po godzinie zmagań dotarliśmy, a widok tego pięknego wodospadu wynagrodził wszelkie trudy. Kocham to miejsce.

Na budziku wybiła godzina 6. Zza okna dochodził do mnie dźwięk śpiewu ptaków. Znajdowałem się w malutkim pokoiku hostelowym, w którym odnaleźć można było też szafkę na ubrania oraz łóżko piętrowe. Na górze spała moja siostra. Zbudziłem ją, przygotowaliśmy się do wyjścia i w niespełna godzinę wyruszyliśmy w drogę. Już pierwszy widok po zamknięciu drzwi zapierał dech w piersi...