Zdecydowanie w moim życiu dużo namieszał dzień, w którym zdecydowałam się złożyć papiery na drugi kierunek studiów. Po co to zrobiłam? Cóż, trochę z przekory, trochę dla sprawdzenia samej siebie. Wiedział o tym tylko mój chłopak, bo nie chciałam rozgadywać i zapeszyć. I udało się. Dziś jestem już magistrem po pierwszym kierunku, w czerwcu kończę drugi. Dlaczego to początkowe zdarzenie, tamten dzień podjęcia decyzji jest tak ważny? Bo pokazało mi, że stać mnie na to, żeby być kowalem własnego losu. Stałam się silniejsza, bardziej zorganizowana i otwarta. Wiem, że ciężka praca daje rezultaty. Dziś zastanawiam się nad doktoratem. Bez tamtego dnia, bez wtedy podjętej decyzji nie miałam bym tego, co mam dzisiaj.

Zdecydowanie w moim życiu dużo namieszał dzień, w którym zdecydowałam się złożyć papiery na drugi kierunek studiów. Po co to zrobiłam? Cóż, trochę z przekory, trochę dla sprawdzenia samej siebie. Wiedział o tym tylko mój chłopak, bo nie chciałam rozgadywać i zapeszyć. I udało się. Dziś jestem już magistrem po pierwszym kierunku, w czerwcu kończę drugi. Dlaczego to...

Dniem, który odmienił dosłownie i w przenośni moje życie był dzień narodzin mojego syna Mirusia, który niedługo skończy trzy latka.W tym dniu zawarło się wszystko: świadectwo wielkiej miłości mojego męża, oczekiwanie na nowe życie, niepewność i strach przed nieznanym, ból i cierpienie, a potem cud narodzin, wielka miłość w sercu, łzy nieopisanego szczęścia na mojej i męża twarzy a wszystko za sprawą tej maleńkiej istoty, która każdego dnia na nowo nas zaskakuje.

Dniem, który odmienił dosłownie i w przenośni moje życie był dzień narodzin mojego syna Mirusia, który niedługo skończy trzy latka.W tym dniu zawarło się wszystko: świadectwo wielkiej miłości mojego męża, oczekiwanie na nowe życie, niepewność i strach przed nieznanym, ból i cierpienie, a potem cud narodzin, wielka miłość w sercu, łzy nieopisanego szczęścia na mojej i męża...

12.09.1998 r. tak pamiętam to jak dziś ,ktoś puka do drzwi, otwieram i widzę na dłoni mojej mamy małego miałczącego kotka...Dziś wiem,że to wydarzenie całkowicie odmieniło moje życie na lepsze..Pisząc to mam łzy w oczach a w gardle coś mnie ściska :(
Pusia z dniem przybycia do mojego domu wniosła do mojego życia pełno pozytywnych emocji, nic już nie było takie jak kiedyś :) stała się moją towarzyszką... zawsze gdy wracałam do domu widziałam jak siedzi na parapecie i patrzy kiedy wrócę, z nią spałam i oglądałam telwizję. Spędziłyśmy razem 12 cudownych lat i chodż już odeszła z mojego z tego świata to cieszę się, że ze mną była, bo to było najcudowniejsze 12 lat w moim życiu...

12.09.1998 r. tak pamiętam to jak dziś ,ktoś puka do drzwi, otwieram i widzę na dłoni mojej mamy małego miałczącego kotka...Dziś wiem,że to wydarzenie całkowicie odmieniło moje życie na lepsze..Pisząc to mam łzy w oczach a w gardle coś mnie ściska :(
Pusia z dniem przybycia do mojego domu wniosła do mojego życia pełno pozytywnych emocji, nic już nie było takie jak kiedyś...

Wrześniowy,słoneczny dzień sześć lat temu...wielka rewolucja... Przeprowadzka!!! Wszystko idealnie zaplanowane, stosy- zapakowanych po brzegi- pudeł czekają na załadowanie do samochodu,rodzina i przyjaciele w pełnej mobilizacji. A u mnie w głowie narasta nagle irracjonalna panika, chaos, nawałnica pytań : Czy to dobra decyzja?! Może trzeba się wstrzymać? Dzieci są za małe, JA NIE CHCĘ WRACAĆ DO MIASTA!!!

Odwrotu jednak nie było. Przed dom podjechała szarobura ciężarówka (nie pierwszej jakości). I się zaczęło! Mój mąż, niczym rasowy właściciel firmy zajmującej się przeprowadzkami,zaczął nadzorować załadunek. Szwagier z kolegami- jak mityczni herosi-mocowali się z:
meblami ( niewielką ich ilością)
pudłami ( ogromem )
różnościami ( luźno zapakowanymi w tzw.byle co)

Między tym wszystkim tkwiłam przerażona ja i moje radosne dwa maluchy.

Po wyczerpujących trzech godzinach padło hasło : Ruszamy!!

Całą drogę milczałam.Smutno było zostawiać stare kąty ( wspomnienia, wspomnienia).
Wystarczyło jednak ,że weszliśmy do NOWEGOWYŁĄCZNIENASZEGO MIESZKANKA, mój wrodzony optymizm wziął górę nad ponuractwem: Taaaaak! To dobra decyzja!! CHCĘ DO MIASTA!!!

I dzisiaj po tych sześciu latach stwierdzam,że ten wrześniowy dzień
jest jednym z ważniejszych w moim (naszym) życiu. Wiele się zmieniło,czasem pogmatwało,dzieciaki podrosły... a ja wciąż uwielbiam moje-nasze mieszkanko ( zwane pieszczotliwie Dziuplą).


PS. Chociaż czasem CHCE MI SIĘ NA WIEŚ!!

Wrześniowy,słoneczny dzień sześć lat temu...wielka rewolucja... Przeprowadzka!!! Wszystko idealnie zaplanowane, stosy- zapakowanych po brzegi- pudeł czekają na załadowanie do samochodu,rodzina i przyjaciele w pełnej mobilizacji. A u mnie w głowie narasta nagle irracjonalna panika, chaos, nawałnica pytań : Czy to dobra decyzja?! Może trzeba się wstrzymać? Dzieci są za małe,...

Dla mnie najważniejszy dzień w życiu niestety wcale nie był przyjemny i szczęśliwy, był tragedią, na zawsze zmieniającą moje życie. Był to dzień, w którym straciłam najważniejszą w moim życiu osobę. Straciłam wspaniałego człowieka i przyjaciela, straciłam marzenia i wszystkie plany na przyszłość... Ale dzięki temu poznałam też smak rozpaczy, klęski i ludzkiej bezsilności, które sprawiły, że stałam się jeszcze silniejsza. Nauczyłam się godzić z rzeczami, na które nie mamy wpływu. Poprzez kryzys wiary jeszcze bardziej ją umocniłam i nauczyłam się ogromnej pokory wobec Boga i życia. "Przetestowałam" moich przyjaciół, tych prawdziwych, którzy cierpliwie znosili mój smutek i bardzo pomogli mi przejść przez to wszystko. Zmienił się mój punkt widzenia na wiele problemów, zmieniły się także moje priorytety i wrażliwość.
Dziś nie raz wspominam dobre chwile... Cieszę się każdym dniem, na ulicy uśmiecham się do obcych ludzi i myślę, że może gdzieś tam na górze specjalnie dano mi takie doświadczenie, abym stała się nowym - lepszym człowiekiem ;)

Dla mnie najważniejszy dzień w życiu niestety wcale nie był przyjemny i szczęśliwy, był tragedią, na zawsze zmieniającą moje życie. Był to dzień, w którym straciłam najważniejszą w moim życiu osobę. Straciłam wspaniałego człowieka i przyjaciela, straciłam marzenia i wszystkie plany na przyszłość... Ale dzięki temu poznałam też smak rozpaczy, klęski i ludzkiej bezsilności,...

Dzień, w którym moje życie nabrało sensu istnienia, to 15 października 2010 roku. Tak, pięć miesięcy temu to się stało. A właściwie, co się takiego wydarzyło?
Wstałam rano do pracy, a jakże szczęśliwa, że to już piątek. Pomyślałam, że spędzę osiem godzin w pracy i szybko wrócę do domu. Marząc o tym, aby weekend spędzić w łóżku z ciekawą książką popijając gorącą czekoladę. Skończyła wszystkie zadania powierzone mi tego dnia w pracy i z uśmiechem na twarzy wracałam do domu.

W piżamie na łóżku gotowa do odpoczynku, popijając wcześniej przyrządzoną czekoladę i nagle dzwoni telefon. Aż się nie che odebrać, ale jednak odbieram bez przekonania i chęci na wyjście z domu. Jednak po chwili rozmowy postanawiam wyjść. Zegarek wskazuje dwudziestą. Wyskakuje z piżamy, ubieram coś modnego, ale nie wykwintnego. Spodnie rurki i koszulka luźna z wizerunkiem kobiety spadająca na jedno ramię. Gotowa! Nie wypijam czekolady, porzucam książkę i idę do klubu.
Spotykam się ze znajomymi, wieczór zaczyna się całkiem spokojnie jakaś wódka przed wejściem do klubu. W klubie: browar, wygłupy, tańce i zaczyna się taki sam wieczór jak wszystkie inne. Zaczynam żałować, że odebrałam telefon. Mam ochotę wyjść, ale wybieram inne rozwiązanie. Postanowiłam się odłączyć od grupy zawsze tak robię. Samotnej łatwiej mi znaleźć siebie a może podświadomie szukam swojej połowie. W klubie? Eh, zawsze to samo! Nudni, przylegający ciałem do ciebie mężczyźni.
Nadchodzi, kto? On, sprawdza najszczęśliwszego dnia mojego życia.
Niewysoki w szarej bluzie z kapturem i na głowie czapka w stylu marins. Spodobał mi się!
Ja jemu chyba też, bo podszedł do mnie tanecznym krokiem i zaczęliśmy razem balansować ciałem. Hhmm, pomyślałam, po 15 minutach znajomości. Nieźle tańczy, a do tego trzyma rączki przy sobie. Jeśli wiecie:, co mam na myśli?
Po 30 minutach wspólnego tańca, postanowiliśmy odpocząć na kanapie. Pierwszy moment, kiedy się dowiem ile jest wart ten dżentelmen. Jestem lekko zdenerwowana. Myślę sobie podoba mi się. No i bach. Jak z bicza strzelił? Mówi: wiesz ja mam na ślub odłożone pieniądze, mam też mieszkanie. Zaczynam się śmiać. A on ze spokojem proponuje mi piwo. W szoku, siedzę na kanapie, ale mnie zainteresował! Dlaczego? Szczery, mówi to, co myśli. Nie dobiera słów, po prostu je wypowiada. Nie zadaje standardowych pytań, takich jak: gdzie pracujesz? Ile zarabiasz? Nie znoszę takich pytań! Po dwóch godzinach opowiada mi swoją ciekawą i barwna historie swojego życia. Zaciekawił mnie swoją osobą. I tak spędzamy jeszcze parę godzin rozmawiając, czy śmiejąc się z dowcipów, które potrafi opowiadać. Ten dzień zmienił wszystko w moim życiu! Znalazłam i pokochałam wspaniałego człowieka. Nie sądziłam, że w klubie znajdę tak wspaniałego człowieka. Jesteśmy szczęśliwi do dziś i pewnie będziemy przez wieki.

Dzień, w którym moje życie nabrało sensu istnienia, to 15 października 2010 roku. Tak, pięć miesięcy temu to się stało. A właściwie, co się takiego wydarzyło?
Wstałam rano do pracy, a jakże szczęśliwa, że to już piątek. Pomyślałam, że spędzę osiem godzin w pracy i szybko wrócę do domu. Marząc o tym, aby weekend spędzić w łóżku z ciekawą książką popijając gorącą czekoladę....

Najważniejszym dniem w moim życiu był ten, w którym dostałam drugą szansę. Chociaż sama na szczęście go nie pamiętam. Miałam około 2 miesięcy kiedy zdiagnozowano na mojej lewej nodze nowotwór złośliwy, chciano mi ją amputować, ponieważ przy operacji dawali małe szanse na przeżycie.
Najlepszym dniem był ten, w którym jednak ją zrobili i udała się bez komplikacji. Dzięki temu mogę żyć normalnie, nie jeżdząc na wózku. Chociaż mam bliznę ciągnącą się od kolana do kostki, patrząc na nią wiem że nie zależnie od tego jakie ma się problemy zawsze mogło być gorzej. Staram się cieszyć każdym dniem, brać wszystko co los mi daje, nie załamywać się kiedy coś nie wychodzi.

Najważniejszym dniem w moim życiu był ten, w którym dostałam drugą szansę. Chociaż sama na szczęście go nie pamiętam. Miałam około 2 miesięcy kiedy zdiagnozowano na mojej lewej nodze nowotwór złośliwy, chciano mi ją amputować, ponieważ przy operacji dawali małe szanse na przeżycie.
Najlepszym dniem był ten, w którym jednak ją zrobili i udała się bez komplikacji. Dzięki...

30 kwietnia 2009 skończyłam zajęcia jak zawsze, pogoda była taka jak zawsze, wszystko było jak zawsze. Nagle dzwoni telefon
- Kochanie słuchaj odbiorę Ciebie dzisiaj z zajęć, zaraz będę.
Dziwne, Maciek po mnie przyjeżdża, dlaczego? Prawnie nigdy tak nie robi, zresztą nieważne najważniejsze, że zrobił mi niespodziankę :D
Przyjechał, wsiadłam, jedziemy do mnie do mnie do domu:
- Słuchaj mam dla Ciebie niespodziankę dzisiaj w nocy jedziemy na weekend majowy na mazury, do Giżycka.
- wow super, a co to za okazja? Co Ci się stało, że taką niespodziankę robisz?! Zarezerwowałeś nocleg?
- Właściwie to nie, zawsze mówisz że jestem mało spontaniczny, więc czas to zmienić. Najwyżej będziemy spać pod namiotami.
Hmm, Maciek zabiera mnie z uczelni, proponuje wyjazd niespodziankę nigdy tego nie robi i namioty? On w namiocie? Przyjechaliśmy do domu, ja zaczęłam się pakować, ciepły dres bo w końcu mamy nocować w namiocie. Podchodzi mama:
- Wiesz Natalia, tak sobie myślę może jednak znajdziecie gdzieś nocleg, więc nie pakuj się tak jak na zimę.
- Wątpię mamo jest weekend majowy, jakoś w ogóle nie mam ochoty jechać do tego Giżycka.
- Oj, przestań. Gdyby to był Kazimierz Dolny to byś od razu jechała a tak to marudzisz.
Dziwne, że tak powiedziała, ale racja Kazimierz nad Wisłą był moim marzeniem. Przychodzi tata:
- Tato Maciej się uparł żeby wyjechać w nocy o 2.00, ale ja nie wiem po co tak wcześnie, dojedziemy tak w kilka godzin i co my tak będziemy robić?
- No chyba dobrze, im wcześniej tam będziecie tym lepiej, będziecie spacerować.
Dziwnie, dziwnie, dziwnie. Nic nie jest takie jak zawsze, idziemy spać, wstajemy o nieludzkiej godzinie, wyjeżdżamy, Maciek prowadzi a ja śpię. Budzę się po 5.00, pięknie słońce wschodzi, chcę zobaczyć na GPS ile jeszcze zostało nam do "mety", ale Maciek mówi żebym nie dotykała bo on nic nie widzi i coś tam coś. Znowu dziwnie. Patrzę na drogowskazy, dlaczego my kierujemy się na Warszawę? Nic nie mówię, czy to znowu niespodzianka? Niech nie wie, że coś podejrzewam, dobra niech wie nie wytrzymam:
- Gdzie jedziemy?
- No, do Giżycka :D
- Przez Warszawę?
- No, może nie całkiem tam :D
- To gdzie?
- Zgadnij?
- Kazimierz Dolny?
- Skąd wiedziałaś?!
No tak rodzice wszystkie wiedzieli :D jadę do Kazimierza! Taka niespodzianka? Maciek nigdy był taki, no jak to określić, romantyczny?
- Kochanie mam jeszcze jedną niespodziankę. Śpimy w hotelu w Puławach!
- AAAAAAAAAAAAAA, przecież to było moje marzenie, zawsze chciałam spać w hotelu super!
Dojechaliśmy, hotel śliczny, Maciek zamówił jeszcze dla nas śniadanie. Ja studentka oto właśnie jestem w hotelu z wykupionym śniadaniem, z winem przy łóżku. Zwiedzamy Puławy. Idziemy spać bo jutro czeka na nas Kazimierz!
2 maj 2009
Zakochałam się w Kazimierzu, przepiękne ruiny, Wisła, rynek. Nagle Maciek zaproponował spacer wzdłuż Wisły, Maciek i spacer? On nie lubi "chodzić", dziwnie. Spacerujemy, ja mam już dość chcę usiąść, jest naprawdę miło. Przytulamy się, całujemy, jestem taka szczęśliwa, wszystko jest takie idealne, nic bym nie zmieniła w tej chwili. Ona była taka, że ja po prostu wiem, całe życie będę ją mieć w pamięci. Nagle Maciek wstaje pociąga mnie za sobą, całuje, ludzie przechodzą śmieją się z nas, a może do nas? Coś mówią do nas. Maciek mówi ze go kluczyki uwierają, wyjmuje coś z kieszeni. Pokazuje mi pudełeczko w kształcie serce, mówi coś, o Boże!! To pierścionek, czy on mi się właśnie oświadcza??

Dalej już nic nie pamiętam, nie wiem co powiedział, nie wiem czy klęknął, ja plączę cały czas. Byłam w szoku. Szczęście? To słowo, wydaje mi się zbyt proste, aby określić to co czułam. Dzwoni do mnie brat, chce pożyczyć samochód a ja byłam w takim szoku, że mu pozwoliłam nic nie powiedziałam ( zawsze robię mu wtedy awanturę i daję kazanie, jak powinien się z nim obchodzić). Szok minął dopiero po 24h.....

30 kwietnia 2009 skończyłam zajęcia jak zawsze, pogoda była taka jak zawsze, wszystko było jak zawsze. Nagle dzwoni telefon
- Kochanie słuchaj odbiorę Ciebie dzisiaj z zajęć, zaraz będę.
Dziwne, Maciek po mnie przyjeżdża, dlaczego? Prawnie nigdy tak nie robi, zresztą nieważne najważniejsze, że zrobił mi niespodziankę :D
Przyjechał, wsiadłam, jedziemy do mnie do mnie do...

Tyle ważnych dni, po których moje życie się odmieniało... Który wybrać? Tak, dzień, gdy poznałam mojego chłopaka, był niezwykły- 10 kwietnia 2010 roku... Od rana konsternacja i przygnębienie- co się właściwie stało? A potem telefon od znajomego: "wiem, że nie powinienem, ale się dziś cieszę- moja siostra miała lecieć tym samolotem! przyjdźcie wieczorem, będzie trochę znajomych". Impreza pod telewizorem, śledzenie wiadomości... Po pewnym czasie towarzystwo zaczęło jednak normalną zabawę. Większość- geje i lesbijki. Bardzo sympatyczni, ale trochę brakuje towarzystwa innych "heretyków"... No i bum- pojawił się: mój obecny chłopak. Niedługo kraj będzie obchodzić rocznicę bardzo przykrą, a ja będę rozdarta pomiędzy tym samym smutkiem i zdziwieniem co wtedy, a miłością, jaka się w tym dniu we mnie narodziła.
A jednak był też dzień, którego daty sobie nie przypomnę, ale który sprawił, że znalazłam w życiu cel, sens, dziedzinę, w której chcę osiągnąć mistrzostwo. Było to na którychś z kolei zajęciach z psychologii, gdy ćwiczyliśmy rozmowy terapeutyczne. Wtedy po raz pierwszy poczułam, że jestem w tym dobra, że mogę być jeszcze lepsza i że to właśnie to chcę robić w życiu. Studia już kończę, ale przede mną jeszcze długa droga pełna wyrzeczeń, nauki, dojazdów i, oczywiście, oszczędzania- co najmniej 4 lata nauki, aby stać się pełnoprawną terapeutką.
Ale zostanę nią, bo to jest właśnie to, co chcę w życiu robić. I tamten jeden dzień, jedna chwila na zajęciach dały mi pewność, że podjęcie studiów psychologicznych to był najlepszy wybór w moim życiu.

Tyle ważnych dni, po których moje życie się odmieniało... Który wybrać? Tak, dzień, gdy poznałam mojego chłopaka, był niezwykły- 10 kwietnia 2010 roku... Od rana konsternacja i przygnębienie- co się właściwie stało? A potem telefon od znajomego: "wiem, że nie powinienem, ale się dziś cieszę- moja siostra miała lecieć tym samolotem! przyjdźcie wieczorem, będzie trochę...

Moje życie zmieniło się 15 sierpnia 2006. Miałam wtedy 17 lat, a na świat przyszedł mój synek. Przez całą ciążę przeszłam sama, z ojcem dziecka urwał mi się kontakt i nie mogłam na niego liczyć. Dopiero co skończyłam pierwszą klasę liceum, nie miałam zielonego pojęcia o dzieciach, ba nawet ich nie lubiłam. Aż tu nagle pojawiła się taka mała bezbronna istotka, która wywróciła moje życie do góry nogami.

To była bardzo trudna lekcja życia, ale było warto podjąć ten trud wychowywania dziecka. Teraz moje życie nie jest już takie puste - mam kogoś, kogo kocham całym swoim sercem. I wiem, że gdyby nie Mateusz, to na pewno nie byłabym takim człowiekiem, jakim jestem teraz.

Kocham Cię, synku :*

Moje życie zmieniło się 15 sierpnia 2006. Miałam wtedy 17 lat, a na świat przyszedł mój synek. Przez całą ciążę przeszłam sama, z ojcem dziecka urwał mi się kontakt i nie mogłam na niego liczyć. Dopiero co skończyłam pierwszą klasę liceum, nie miałam zielonego pojęcia o dzieciach, ba nawet ich nie lubiłam. Aż tu nagle pojawiła się taka mała bezbronna istotka, która...