A ..mam cię-zaśmiał się znudzony Alfred
Kolejny zapuszkowany.
-Co robisz kochanie?-pyta zdziwiona Helga
-A co mam robić,łapie złodziejaszków.
-Siedząc za biurkiem?Ciekawe jak to robisz ,jak w miasteczku nie ma żadnego złoczyńcy.
-Jak nie ma?Zobacz ilu jest !
Tu Alfred podnosi się z wysiedzianego fotela i pokazuje Heldze słoik.
-A to co?,nie powiesz mi,że że cały dzień uganiasz się za tym ?
-Tak,w końcu jestem policjantem,a że nie mam kogo łapać w mieście to łapię głupie muszyska,które wlatują przez okno,które nie zamknęłaś wczoraj Helgo- z uśmiechem na twarzy odrzekł Alfred
-I tak ma wyglądać twój dzień Alfredzie?Siedzisz za tym biurkiem,łapiesz muchy do słoika i jesteś z siebie zadowolony?!
-Lepsza taka praca niż nic.
-No tak ,leniwy policjant zawsze znajdzie sobie odpowiednią dla siebie robotę.Ja to bym wolała żebyś miał muchy w nosie.Podnieś ten tyłek z fotela i zamknij okno bo zimno tu jak w prosektorium -Helga z oburzeniem wyszła z pokoju.
..A Alfred nadal wpatrywał się w okno ,czekając na kolejnego złoczyńcę.

A ..mam cię-zaśmiał się znudzony Alfred
Kolejny zapuszkowany.
-Co robisz kochanie?-pyta zdziwiona Helga
-A co mam robić,łapie złodziejaszków.
-Siedząc za biurkiem?Ciekawe jak to robisz ,jak w miasteczku nie ma żadnego złoczyńcy.
-Jak nie ma?Zobacz ilu jest !
Tu Alfred podnosi się z wysiedzianego fotela i pokazuje Heldze słoik.
-A to co?,nie powiesz mi,że że cały dzień...

Patrzę na swój mundur. Kiedyś symbol dumy i nadziei. Dzisiaj wiem, że to błąd tępić wszystkie błędy. Może nie warto było niszczyć całego zła, bo czy teraz potrafimy czuć się bezpiecznie? Zapomniane odznaka, dziś służy tylko jako egzotyczna broszka. Zapomniano o nas, o naszych latach walki. W świecie wszechobecnego porządku, jesteśmy tylko reliktem starego życia. Reliktem niepotrzebnym, wręcz niechcianym. Symbolem tego o czym marzy się, że nie wróci. Dewiantami, których najchętniej wypędziłoby się jak przestępców. Czy zawsze mieliśmy rację? Co z niewinnymi ludźmi? Ich życie w świecie pełnym przestępców, to kara większa niż piekło po śmierci. Czy piekło jeszcze istnieje? Marzę o dawnych pościgach i dniach, zamierzchłych dniach, pełnych dumy.

Patrzę na swój mundur. Kiedyś symbol dumy i nadziei. Dzisiaj wiem, że to błąd tępić wszystkie błędy. Może nie warto było niszczyć całego zła, bo czy teraz potrafimy czuć się bezpiecznie? Zapomniane odznaka, dziś służy tylko jako egzotyczna broszka. Zapomniano o nas, o naszych latach walki. W świecie wszechobecnego porządku, jesteśmy tylko reliktem starego życia. Reliktem...

La, la, la, la... Zaraz , zaraz... Co to? O jakiejś kobiecie wypadły zakupy. Pomogę jej.

Kawa. Gdzie jest kawa? Muszę się napić kawy!

Hmmm... Hmm... Hm... Ooo... Niech pani poczeka! Pomogę pani przejść przez ulicę.

A gdyby tak poukładać wszystkie pączki obok siebie? Ile razy oplotły by Ziemie? ... Piesku? Piesku co tu robisz? Zgubiłeś się? Pokaż obrożę, zaraz znajdziemy twojego właściciela. Przepraszam to pani pies? Nie? To przepraszam. Halo? Chłopczyku? Czemu płaczesz? Zgubiłeś psa? Czy to ten. Och, ale nie ma za co dziękować, po to tu jestem. A teraz zmykaj do mamy, pewnie się martwi.

Czy to już pora na dzieci? Czy jestem gotowy? Przecież nawet nie mam dziewczyny. Nowy bar?? Może warto przyjść wieczorem. Hmmm... Powiedzmy jem 3 pączki dziennie razy 365 dni (...)

Proszę pani? Wygląda pani na zaniepokojoną? Coś się stało? Zepsuła się pani kłódka do roweru? Aha... Może pożyczę pani moje kajdanki, tu i tak nie są już nikomu potrzebne. Marta? Piotr. Jak mi je pani, przepraszam zwrócisz? Zapisze ci mój numer, albo lepiej ty zapisz mi swój. Już wiem. Tu niedaleko otworzyli bar, masz plany na wieczór?

La, la, la, la... Zaraz , zaraz... Co to? O jakiejś kobiecie wypadły zakupy. Pomogę jej.

Kawa. Gdzie jest kawa? Muszę się napić kawy!

Hmmm... Hmm... Hm... Ooo... Niech pani poczeka! Pomogę pani przejść przez ulicę.

A gdyby tak poukładać wszystkie pączki obok siebie? Ile razy oplotły by Ziemie? ... Piesku? Piesku co tu robisz? Zgubiłeś się? Pokaż obrożę, zaraz znajdziemy...

Wokół mnie panowała nieprzerwana cisza. Świat jakby zatrzymał się na kilka sekund. Byłem tylko ja i ON.
-W końcu się spotykamy- ton mojego głosu był przerażający.
JEMU chyba zaparło dech w piersiach, ponieważ nic nie odpowiedział. Wiedziałem, że muszę być szybki i zwinny. W końcu każdy policjant powinien taki być. Uważnie stawiałem kroki, by GO nie spłoszyć. Krople potu spływały mi po czole.
-Masz tylko jedną szansę- pomyślałem.
Wziąłem zamach i...
-ZBYSIU!-do pokoju wtargnęła moja żona.
-KOBIETO!!!- rzuciłem się, by osłonić ją własnym ciałem. A ON wykorzystał ten moment na ucieczkę.- CZY TY WIESZ CO ZROBIŁAŚ?!
-Zbysiu- zmrużyła oczy- Ty tą muchę od tygodnia zabić próbujesz! Za robotę byś się wziął! Śmieci trzeba wynieść, w garażu posprzątać!- zdzieliła mnie szmatką po głowie- DO ROBOTY!!!!!
Westchnąłem. W dzisiejszych czasach nikt nie traktuje policjantów, nawet tych bezrobotnych, poważnie.

Wokół mnie panowała nieprzerwana cisza. Świat jakby zatrzymał się na kilka sekund. Byłem tylko ja i ON.
-W końcu się spotykamy- ton mojego głosu był przerażający.
JEMU chyba zaparło dech w piersiach, ponieważ nic nie odpowiedział. Wiedziałem, że muszę być szybki i zwinny. W końcu każdy policjant powinien taki być. Uważnie stawiałem kroki, by GO nie spłoszyć. Krople potu...

To koniec! Oto pierwszy dzień wolny od przestępstw w Auradonie. Żyć nie umierać, koniec z męczarnią, jakbym przeszedł na emeryturę. Mogę spokojnie usiąść i poczytać książkę a pieniążki same się zarabiają. Mam nadzieje, że nuda nie spowoduje, że rzucę tą pracę.
30 minut później – Musiałem odłożyć książkę. Pilne wezwanie, ktoś ukradł pantofelek kopciuszka. Po długiej serii przesłuchań okazało się, że księżniczka zostawiła go na balu. Zabawna sprawa.
Nie zdążyłem otworzyć książki kiedy wezwały mnie krasnoludki.
- Pan nas liczy.
- 8
- No właśnie, ktoś się wprosił. Pewnie szpieg.
- Nie wiecie, którego wcześniej nie było.
- Nie
W czasie przesłuchań ósmy krasnoludek, gdzieś się zawieruszył i było po sprawie.
Za chwilę kolejne wezwanie. Pinokio zaklinował nos w dziurce od klucza damskiej łazienki. Im bardziej zarzekał, że wcale nie próbował podglądać, tym trudniej go było wyciągnąć.
Na sam wieczór zgłasza się do mnie żaba, że została pocałowana przez 11 księżniczek i nic. No co ja poradzę, że żabom się urodziła.
Kiedy Aladyn wezwał mnie ze skargą, bo ktoś podeptał jego dywan. Powiedziałem, że policja nie jest od zajmowania się takimi bzdurami. Zostałem wezwany do zamku Bestii gdzie udzielono mi nagany. Skoro przestępstw nie ma, mam obowiązek rozwiązywać wszelkie problemy społeczeństwa. Masz ci los, chyba nigdy nie skończę mojej książki.

To koniec! Oto pierwszy dzień wolny od przestępstw w Auradonie. Żyć nie umierać, koniec z męczarnią, jakbym przeszedł na emeryturę. Mogę spokojnie usiąść i poczytać książkę a pieniążki same się zarabiają. Mam nadzieje, że nuda nie spowoduje, że rzucę tą pracę.
30 minut później – Musiałem odłożyć książkę. Pilne wezwanie, ktoś ukradł pantofelek kopciuszka. Po długiej serii...

Minęło dwadzieścia lat odkąd stałem się bezrobotnym. Straciłem pracę. Kiedyś byłem policjantem. Mój każdy dzień podobny jest do poprzedniego.

Spaceruję ulicami Auradonu i obserwuję spokój, szczęście malujące się na ich twarzach. Kiedyś sam musiałam o to szczęście dbać, o ten spokój się troszczyć. Teraz świat jest lepszy.

A gdyby tak go zmienić?

Stoję, rozglądam się. Najgroźniejszy przestępca drzemie we mnie. Podbiegam do uśmiechniętej kobiety i wyrywam jej z dłoni torebkę. Wykrzykuje do mnie przekleństwa, lecz jest zbyt oszołomiona, by pobiec za mną. Atakuję starca. Dewastuję nowe budynki. Wybucham szaleńczym śmiechem.

Czasem najciemniej jest pod latarnią.

Nuda zniknęła.

Minęło dwadzieścia lat odkąd stałem się bezrobotnym. Straciłem pracę. Kiedyś byłem policjantem. Mój każdy dzień podobny jest do poprzedniego.

Spaceruję ulicami Auradonu i obserwuję spokój, szczęście malujące się na ich twarzach. Kiedyś sam musiałam o to szczęście dbać, o ten spokój się troszczyć. Teraz świat jest lepszy.

A gdyby tak go zmienić?

Stoję, rozglądam się....

Mika, jak co rano, wstał z uśmiechem. Wziął prysznic, ubrał się w strój roboczy i zjadł śniadanie. Pracował za darmo w straży sąsiedzkiej pilnując jedynych "złoczyńców' w mieście, czyli dzieci. Jego wolontariat wziął się z jego wrodzonej bezinteresowności. Nie niańczył dzieci, ale je pouczał, by w przyszłości uniknęły wygnania na Wyspę Potępionych.
Spacerował ulicami, gdy zauważył dzieci znęcające się nad kotem. Podbiegł i krzyknął na dzieci, a te zostawiły kota i uciekły. Kot miał na głowie zawiązaną torbę, więc miał szczęście, bo nie wiadomo ile by jeszcze żył. Gdy Mika odwiązał torbę ujrzał na czole kota białą gwiazdę z sierści (kot był cały czarny). Sprawdził płeć. Kotka odskoczyła i powiedziała ludzkim głosem :
- Poszukuję kogoś kto chciałby łapać złoczyńców w innej krainie. Musiałbyś jednak opuścić swój dom w tej krainie. Czy jesteś gotów ?
Mika nie posiadał rodziny, był sierotą i nawet nie marzył o takiej okazji, więc zgodził się i tak zaczął naprawdę pracować razem z kotką, która stała się odtąd jego wierną towarzyszką.

Mika, jak co rano, wstał z uśmiechem. Wziął prysznic, ubrał się w strój roboczy i zjadł śniadanie. Pracował za darmo w straży sąsiedzkiej pilnując jedynych "złoczyńców' w mieście, czyli dzieci. Jego wolontariat wziął się z jego wrodzonej bezinteresowności. Nie niańczył dzieci, ale je pouczał, by w przyszłości uniknęły wygnania na Wyspę Potępionych.
Spacerował ulicami, gdy...

WPIS W PAMIĘTNIKU
15 lipca, 7354 dzień po służbie
Wcale nie miałem ochoty rano wstać. Ale i tak to zrobiłem. Sięgnąłem po torbę leżącą obok i gdy zajrzałem w jej głąb okazało się, że jest pusta. Psia kostka zakląłem pod nosem. Ubrałem się i wybiegłem na ulicę kierując się do mojej ulubionej cukierni, gdzie nałogowo kupowałem donuty (zboczenie zawodowe). Wziąłem wszystkie dostępne rodzaje i wróciłem do siebie. W telewizorze, którego nigdy nie wyłączam leciał kolejny odcinek Komisarza Rexa. Z utęsknieniem patrzyłem na policjantów uganiających się za zbirami. Zerknąłem na swój brzuch - ach, mi też przydałby się taki bieg - mruknąłem, po czym wyjąłem z torby kolejnego donuta.
***
- Dawaj! No szybciej, dogoń go! - Darłem się, gdy leciał kolejny odcinek W11 wydział śledczy jakbym oglądał co najmniej mecz finałowy mistrzostw świata. - Nie, on pobiegł tamtędy, ty kretynie, gonisz nie tego co trzeba!" - wrzeszczałem. Kończyłem dziewiąty epizod tego dnia i właśnie przeżuwałem ostatniego pączka. Z gracją pijanego skunksa podniosłem się z fotela, i wyszedłem z domu (nie wyłączając telewizora oczywiście), wszedłem do baru na końcu ulicy i skierowałem się do tego samego stolika co zawsze.
- Cześć chłopcy - przywitałem się z moimi kompanami, siadając.
- Cześć - odpowiedzieli ponurym tonem.
- Żadnych zabójstw?
- Nic.
- Rozbojów?
- Nic.
- Gwałtów, napadów, kradzieży, oszustw?
- Nic, nic, nic i nic.
- Psia kostka - sapnąłem. - No to się jeszcze ponudzimy.

WPIS W PAMIĘTNIKU
15 lipca, 7354 dzień po służbie
Wcale nie miałem ochoty rano wstać. Ale i tak to zrobiłem. Sięgnąłem po torbę leżącą obok i gdy zajrzałem w jej głąb okazało się, że jest pusta. Psia kostka zakląłem pod nosem. Ubrałem się i wybiegłem na ulicę kierując się do mojej ulubionej cukierni, gdzie nałogowo kupowałem donuty (zboczenie zawodowe). Wziąłem...

Gdy rozwiązano problem przestępczości w Auradonie, większość mieszkańców odetchnęła z ulgą. Nie wszyscy jednak, bo nagle z niewiadomych przyczyn spadło zapotrzebowanie na stróży prawa. Bezrobotni policjanci albo znaleźli sobie inną pracę albo udali się na wcześniejszą emeryturę. I wszyscy byliby zadowoleni, gdyby tylko posterunkowy Andrzej umiał pogodzić się z sytuacją. Wąsaty policjant, który za cel swojego życia wziął sobie walkę z całym przestępczym pomiotem, pozbawiony swojego celu, najzwyczajniej w świecie dostał na łeb. I to dosyć solidnie, bo po kilku tygodniach niechcianego urlopu Andrzej pojawił się na ulicy, a na jego prawicy dumnie spoczywała pacynka. Pan Leszek, pacynka zrobiona ze starej onucy i nader brzydkiego pluszowego misia, stała się złym alter ego byłego posterunkowego. Zabawa wydawała się niewinna, aż do czasu gdy Pan Leszek gwizdnął dojrzałego granata, a Andrzejek niemal oszalał ze złości. Bez chwili wahania chwycił się za swoją prawą rękę i zaczął okładać nią stoisko z owocami. Straganiarzowi oczy wyszły z orbit. Po zdemolowaniu stoiska, Andrzej ruszył dalej, kontynuując swoją walkę, niczym tornado niszcząc wszystko na swej drodze. Gdy wreszcie wrócił do zmysłów, zauważył, że siedzi zamknięty w pokoju. Dość niezwykłym, bo ściany były obite miękkim materiałem, a w drzwiach z jakiegoś powodu brakowało klamki.

Gdy rozwiązano problem przestępczości w Auradonie, większość mieszkańców odetchnęła z ulgą. Nie wszyscy jednak, bo nagle z niewiadomych przyczyn spadło zapotrzebowanie na stróży prawa. Bezrobotni policjanci albo znaleźli sobie inną pracę albo udali się na wcześniejszą emeryturę. I wszyscy byliby zadowoleni, gdyby tylko posterunkowy Andrzej umiał pogodzić się z sytuacją....

Gdy nastaje świt to i ja otwieram oczy. Takie przyzwyczajenie z czasów, gdy jeszcze chodziłem do pracy. Idę biegać jak co rano, przecież ten "kaloryfer" sam się nie utrzyma. Kiedy już wracam to słyszę jakiś hałas za moim śmietnikiem. Tak! Wreszcie coś się dzieję. Podchodzę bliżej, a tu wyskakuje kot. Jestem tak bardzo tym rozczarowany, ze nie mam co robić, że nawet mylę kota ze złoczyńcą. W domu wypijam kawę i biorę jakąś książkę i zasypiam przy niej. Budzi mnie walenie do drzwi. Oczywiście to moja banda byłych policjantów. Razem idziemy do klubu "Oldmagic" i bawimy się do białego rana.

Gdy nastaje świt to i ja otwieram oczy. Takie przyzwyczajenie z czasów, gdy jeszcze chodziłem do pracy. Idę biegać jak co rano, przecież ten "kaloryfer" sam się nie utrzyma. Kiedy już wracam to słyszę jakiś hałas za moim śmietnikiem. Tak! Wreszcie coś się dzieję. Podchodzę bliżej, a tu wyskakuje kot. Jestem tak bardzo tym rozczarowany, ze nie mam co robić, że nawet mylę...