Moja babcia zdecydowanie nie miała dzieciństwa, ponieważ będąc małą dziewczynką utraciła rodziców na wojnie. Nie miała więc czasu na zabawy, ani inne rzeczy tego typu. Musiała po prostu zbyt wcześnie dorosnąć, stać się samodzielną.
Ale mimo braku "dzieciństwa" wyrosła na wspaniałą babcię oraz matkę trójki dzieci, którym od małego pokazała jak żyć, jak sobie radzić w zyciu.

Moja babcia zdecydowanie nie miała dzieciństwa, ponieważ będąc małą dziewczynką utraciła rodziców na wojnie. Nie miała więc czasu na zabawy, ani inne rzeczy tego typu. Musiała po prostu zbyt wcześnie dorosnąć, stać się samodzielną.
Ale mimo braku "dzieciństwa" wyrosła na wspaniałą babcię oraz matkę trójki dzieci, którym od małego pokazała jak żyć, jak sobie radzić w...

Moi dziadkowie dobrze znali znaczenie słów „ciężka praca”. Ona była najstarsza z rodzeństwa, które wiecznie słabowało. Od świtu do nocy harowała. On uczył się i pracował – rano zawodówka, w południe komplety licealne, w nocy dyżury na kolei.
Jako że tak dobrze znali wymiar ciężkiej pracy, wiedzieli również, czym jest zabawa i jak bardzo cenne są wszystkie chwile wolne od obowiązków. Dziadek wsiadał na rower i pokonywał kilkanaście kilometrów, by ukłonić się przyszłym teściom, strzelić obcasami i zapytać, czy może porwać pannę na spacer. A panna, we własnoręcznie uszytej bluzce z koronkowym kołnierzykiem (odprutym od koszuli nocnej cioci Ity), witała go najwdzięczniejszym z uśmiechów i ciastem marchewkowym. On opowiadał zabawne historie, ona śmiała się i śmiała, plotła wianki i rzucała w niego kamykami. Czasami brodzili w stawie albo po prostu leżeli na łące, wymyślając imiona dla chmur i kłócąc się o nie równie zaciekle, jak niedługo później – o imię córeczki, mojej przyszłej mamy…

Moi dziadkowie dobrze znali znaczenie słów „ciężka praca”. Ona była najstarsza z rodzeństwa, które wiecznie słabowało. Od świtu do nocy harowała. On uczył się i pracował – rano zawodówka, w południe komplety licealne, w nocy dyżury na kolei.
Jako że tak dobrze znali wymiar ciężkiej pracy, wiedzieli również, czym jest zabawa i jak bardzo cenne są wszystkie chwile wolne od...

Historia moich dziadków tak mi się podoba, że o niej napiszę. Babcia wychowała się na wsi. Jako młoda dziewczyna pasła konie. Miała niebieskie oczy, ciemne włosy i mocny charakter. Cięty język. Jak to się mówi, nie dawała sobie w kaszę dmuchać. Kiedy na jakimś jarmarku Cyganka jej wywróżyła, że wyjdzie za mąż za wdowca z dzieckiem, nie uwierzyła. Może wzruszyła ramionami, może się roześmiała. To było tuż przed wojną, a ona nie miała jeszcze dwudziestu lat. Miała za to starającego się. Kawalera. Wybuchła wojna, jej konkurent trafił do Niemiec na roboty. Wrócił z walizką pełną krawatów. Właściwie wyłącznie krawatów. Babcia uznała go za durnia. Nie wyszła za niego za mąż. Po wojnie wyjechała na Dolny Śląsk. Poznała tam mężczyznę, który świetnie opowiadał historie. Który przed wojną przechadzał się po Lwowie z elegancką laseczką. Obił nią zresztą rzekomego ducha, który straszył wieczorem przechodniów. Ten mężczyzna był wdowcem z dzieckiem. I został moim dziadkiem. Mało wiem o tym, jak się bawili, bo w tym stadle opowiadaczem był dziadek, a nie zdążyliśmy się poznać.

Historia moich dziadków tak mi się podoba, że o niej napiszę. Babcia wychowała się na wsi. Jako młoda dziewczyna pasła konie. Miała niebieskie oczy, ciemne włosy i mocny charakter. Cięty język. Jak to się mówi, nie dawała sobie w kaszę dmuchać. Kiedy na jakimś jarmarku Cyganka jej wywróżyła, że wyjdzie za mąż za wdowca z dzieckiem, nie uwierzyła. Może wzruszyła ramionami,...

Młody mężczyzna podchodzi do eleganckiej dziewczyny w powłóczystej sukni.
- Można pannę zaprosić w niedzielę na wystawę krajową?
- A czy to wypada, żebym się tam pojawiała?
- Jak najbardziej, droga pani. Tam pokazują wszystko co najlepsze w Polsce i każdy powinien to poznać. Niezależnie czy mężczyzna czy kobieta.
- W takim razie jeszcze się zastanowię.
Kobieta nie zdradziła, że musi zapytać matki, bo co prawda już dorosła, ale w sferze obyczajności musiała się z nią konsultować. Na szczęście ta zgodziła się i w niedzielę zwiedzali olbrzymie tereny w centrum Poznania zajęte przez połączone nadziemnymi kładkami tereny wystawowe.
- A widziałaś najnowszy automobil?
- A cóż w tym niezwykłego. Przecież zdarzają się takie na ulicach Poznania.
- Tak, ale ten jest nasz. Polski. Podejdźmy. Może pozwolą nam wsiąść do niego.
Niestety, nie pozwolono im zająć miejsc, ale mężczyzna zaraz zaproponował coś nowego.
- To może pójdziemy do lunaparku. Tak bym chciał z panną przejechać się kolejką górską.

Młody mężczyzna podchodzi do eleganckiej dziewczyny w powłóczystej sukni.
- Można pannę zaprosić w niedzielę na wystawę krajową?
- A czy to wypada, żebym się tam pojawiała?
- Jak najbardziej, droga pani. Tam pokazują wszystko co najlepsze w Polsce i każdy powinien to poznać. Niezależnie czy mężczyzna czy kobieta.
- W takim razie jeszcze się zastanowię.
Kobieta nie...

Prawdziwe historie z opowiadań mojej mamy i wujka, czyli rodzeństwa na temat ich dziadków, czyli moich pradziadków.
Pradziadek był ułanem. Gonił czerwonych ludków do Moskwy. Żył w tamtych czasach, gdy była bieda i niedostatek wszystkiego. Jednak takie życie nawet czasem pomagało: ludzie hartowali się. Pradziadek też się zahartował. Wujek opowiadał mi, że jak był mały to często spędzał wakacje i przerwy zimowe u dziadków. Mówił mi, że nigdy nie zapomni jak zimą dziadek wychodził na trzydzistostopniowy mróz w samych slipach i zwyczajnie bez grymasu na twarzy nacierał się śniegiem i tonął w zaspach śniegu. Tak wyglądała jego poranna toaleta. Babcia(moja prababcia) była opiekunką ogniska domowego i dbała o gospodarstwo, zwierzęta i dom. Jak trzeba było nakramić trzodzę chlewną to często przygotowywało się zlewki, czyli pomyje. Mama opowiadała mi, że pewnego razu przyszedł dziadek do letniej kuchni z zamiarem zjedzenia czegoś. Bez grymasu na twarzy zaczęrpnął glinianym kubkiem zawartość dużego garnka i wypił ze smakiem. Babka w ostatniej chwili krzyknęła, że to są pomyje by tego nie jadł bo to świniom na kolację. Dziadek tylko machnął ręką i powiedział, ,,że na wojnie jadało się gorsze rzeczy". Dziadek był przykładem, że nic się nie marnowało. Oboje również opowiadali mi, że nigdy nie zapomną zapachu świeżo upieczonej bułki drożdżowej podanej z masłem przez babkę i świeżym mlekiem. Nie było wtedy tak rozwiniętej chemii, a ludzie żyli długo i szczęśliwie z tym, co im natura podarowała: owoce, zwierzęta. Nie potrzebowali niczego bo wszystko mieli u siebie. Za to wszystko wspólnie dziękowali Bogu przy wieczornej modlitwie. Mój pradziadek przeżył 92 lata, a prababcia 88. Żyli szczęśliwie i owocnie, a ich losy i historie były, są i będę przekazywane dalszym pokoleniom na wzór tradycji, kultury i spokojnego życia. ;)

Prawdziwe historie z opowiadań mojej mamy i wujka, czyli rodzeństwa na temat ich dziadków, czyli moich pradziadków.
Pradziadek był ułanem. Gonił czerwonych ludków do Moskwy. Żył w tamtych czasach, gdy była bieda i niedostatek wszystkiego. Jednak takie życie nawet czasem pomagało: ludzie hartowali się. Pradziadek też się zahartował. Wujek opowiadał mi, że jak był mały to...

Warszawa. Rok 1925.
1.
- Panno Jadwigo! Czy Panna da się zaprosić na wyjątkowe spotkanie?
-Panie Ignacy, myślałam że spędzimy ten wieczór tylko we dwoje. Może spacer w ogrodzie Saskim?
- Niezupełnie.
- W takim razie - kino albo teatr...
-Nie tym razem. Ale mogę gwarantować że Panna nie będzie rozczarowana, wręcz przeciwnie. Żaden spektakl, a nawet kino nie dorówna tej rzeczywistości, którą chcę Pani pokazać. Darzę Panią ogromną sympatią i zaufaniem, więc liczę na dyskrecję. To, co Panna Jadwiga zobaczy i usłyszy, zostanie tylko w gronie tych, z którymi Panna się spotka.
2.
Jadwiga i Ignacy przybyli jako ostatni. W salonie Pana X. panował mrok. Zasłony były zaciągnięte mimo że była dopiero piąta po południu. Światło płynęło tylko z małej czerwonej lampki w rogu pokoju i z kilku świec. Przy okrągłym stole siedziało około ośmiu osób, większość z których Jadwiga znała z gazet. Wśród nich był również Jan Guzik, który nagle przemówił: " Panie i Panowie, proszę położyć dłonie na stół, zamknąć oczy, skupić się i ZACZYNAMY".

Warszawa. Rok 1925.
1.
- Panno Jadwigo! Czy Panna da się zaprosić na wyjątkowe spotkanie?
-Panie Ignacy, myślałam że spędzimy ten wieczór tylko we dwoje. Może spacer w ogrodzie Saskim?
- Niezupełnie.
- W takim razie - kino albo teatr...
-Nie tym razem. Ale mogę gwarantować że Panna nie będzie rozczarowana, wręcz przeciwnie. Żaden spektakl, a nawet kino nie dorówna tej...

Wodze fantazji Szanowna Redakcjo, to nie dla mnie. Ja żyję teraźniejszością i poniekąd przeszłością mojego dziadka, który skończył w kwietniu tego roku 94 lata, a wojnę pamięta jakby to było dziś !. Żyję wojną wspólnie z nim, ponieważ bywam u swojego ukochanego dziadka, Mikołaja codziennie. I codziennie słyszę przeróżne opowieści wojenne. Nawet jak dziadek powtarza swoją wersję po raz enty, to jest ona na swój sposób ciekawa/inaczej.
Oto jedna z nich ... Dziadek opowiadał jak grupa radzieckich żołnierzy ( około 16 gazików), „pędziła” wiejską przecinką do swojej bazy. Tuż za wioską nadleciały niemieckie myśliwce i rozpoczęły ostrzał. Radzieccy żołnierze zdołali uciec i znaleźli schronienie w pobliskich wioskach, dwóch z nich przygarnął kuzyn dziadka. Nosili zimowe czapki, aby patrolujący niemiecki zwiad na motocyklach nie ujrzał „łysych głów”, co świadczyłoby o tym, że są to żołnierze Armii Radzieckiej. Mijały lata, a żołnierze do końca wojny pracowali u kuzyna dziadka, aż poszli … do niemieckiej niewoli. I znów zadałem dziadkowi pytanie. Dlaczego w „niemiecki jasyr”, skoro spotkali swoich. Krótka odpowiedź – „Z niemieckiej niewoli się wytłumaczą, a jak się wytłumaczą z tego, że mieszkali u nas i robili nie wiadomo co? I wszystko jasne !. Nie było mowy o żadnych zabawach, rozrywkach. Wszędzie panował głód, brud i ubóstwo. Jak szli żołnierze, a w pobliskiej wiosce była tylko jedna piekarnia, oficer radziecki nie musiał wydawać rozkazu : „Na prawo patrz”, wszyscy żołnierze jak jeden mąż, jak jeden „sołdat” mieli zwróconą głowę, na której widniała furażerka z czerwoną gwiazdką, w stronę pobliskiej piekarni. Chleb pachniał z kliku kilometrów. Teraz mamy 5,10 gatunków na jednej półce. Jak Niemiec zabierał krowę, a zostawiał tylko … ryj i racice, to zupę gotowało się dla rodziny na cały tydzień !!!. Cymesem była słonina … . Ostatnio prosiłem dziadka, żeby jego słowa „przelać” na papier … ale po co?. Codziennie słyszę wiele takich opowieści, gdzie większość z nich potrafię zacytować niczym Mickiewiczowską inwokację.

Wodze fantazji Szanowna Redakcjo, to nie dla mnie. Ja żyję teraźniejszością i poniekąd przeszłością mojego dziadka, który skończył w kwietniu tego roku 94 lata, a wojnę pamięta jakby to było dziś !. Żyję wojną wspólnie z nim, ponieważ bywam u swojego ukochanego dziadka, Mikołaja codziennie. I codziennie słyszę przeróżne opowieści wojenne. Nawet jak dziadek powtarza swoją...

Dziadek miał okropnie daleko do szkoły, czasem dwa, czasem ponad dziesięć kilometrów, to zależy w jakim jest humorze, gdy o tym opowiada. I całymi dniami pasł krowy. Raz wsiadł na konia, to galopował za ojcem i w pędzie wleciał do stodoły, w ostatnim momencie uchylając się przed stropem! A poza tym podobno często kąpał się rzece, w kalesonach napompowanych jak ponton, choć raz się tam omal nie utopił. I spał z rowerem, tym pierwszym.
Moja Babcia miała pełno sióstr i mama je ganiała wszystkie dookoła stołu. I miała psa, który nie wypuszczał obcego z domu - taki miał ciekawy sposób łapania złodziei. Raz pół dnia przetrzymał sąsiadkę. A na choince wieszało się jabłka i cukier w papierkach i to robiło takie rozkoszne ‘pac!’ w nocy, jak mówi. I jadło się czereśnie od sąsiada, i nie bolał brzuch, bo nie były takie pryskane jak dzisiaj.
I mówią, że nie mieli podręczników do nauki. Czyli, jak wnoszę, nie spędzali połowy dnia nad książkami. Samo to mówi o tym, jakie cudowne mieli dzieciństwo.

Dziadek miał okropnie daleko do szkoły, czasem dwa, czasem ponad dziesięć kilometrów, to zależy w jakim jest humorze, gdy o tym opowiada. I całymi dniami pasł krowy. Raz wsiadł na konia, to galopował za ojcem i w pędzie wleciał do stodoły, w ostatnim momencie uchylając się przed stropem! A poza tym podobno często kąpał się rzece, w kalesonach napompowanych jak ponton, choć...

Grażyna i Michał poznali się dawno, dawno temu. Grażyna była piękną dziewczyną, mieszkała na wsi i posiadała osobliwy charakter. Michał pochodził z Kielc, miał na przedramieniu wytatuowanego górala i przyjechał na Pomorze pracować.
Ich historia jest naprawdę barwna, byłby to świetny materiał na książkę. Tak więc pewnego dnia spotkali się i poznali. Michał oczarowany Grażyną nazwał ją Rusałką.
Razem pracowali w polu, razem pili. Jednego dnia Grażyna, która posiadała cudowny głos śpiewała znane piosenki wojenne. Michał był oczarowany jej wersją "Warszawianki" i "Serca w plecaku". Innego dnia spacerowali po sadzie, zrywając przy tym owoce z drzew. Rozmawiali długo i namiętnie o polityce, o życiu, o swoich zainteresowaniach i o pracy. Wieczorami razem ze znajomymi chodzili na wiejskie zabawy i tańczyli do białego rana. Innego dnia Michał postanowił zabrać Grażynę nad jezioro. Wzięli rowery i pojechali. Natomiast Grażyna w ramach rewanżu zorganizowała dla nich piknik.
Do dziś dziadek pieszczotliwie nazywa babcię swoją Rusałką. I do dziś wspominają czasy PRL-u jako najlepszy okres swojego życia. Zawsze powtarzają, że codziennie robili coś innego i nigdy im się nie nudziło.

Grażyna i Michał poznali się dawno, dawno temu. Grażyna była piękną dziewczyną, mieszkała na wsi i posiadała osobliwy charakter. Michał pochodził z Kielc, miał na przedramieniu wytatuowanego górala i przyjechał na Pomorze pracować.
Ich historia jest naprawdę barwna, byłby to świetny materiał na książkę. Tak więc pewnego dnia spotkali się i poznali. Michał oczarowany...

Już jako podrostek dziadek biegał za Anną, na co ona nie zwracała uwagi. Janek niczym się nie wyróżniał, zaś babcia na brak adoratorów, nierzadko osobliwych, narzekać nie musiała. Jeden postrzelił jej palec, gdy przyszedł w odwiedziny, bawiąc się bronią, która nieoczekiwanie wypaliła. Od innego w podarunku dostała napoczęte pudełko czekoladek, gdyż apetyt zwyciężył nad manierami. Trzeci, w rozpaczy nad zakazem rodziny na małżeństwo z moją babcią, popełnił samobójstwo. Ludzie intensywniej czuli, byli otwarci na siebie. Nierzadkie były pogaduszki przy pracy: darciu pierza, gotowaniu, obrządku zwierząt. Zimą chłopcy na zmianę pożyczali sobie jedną parę butów, by móc poślizgać się na lodzie. Dziadek udzielał się w zespole pieśni i tańca, o co babcia, już w małżeństwie, była zazdrosna. Mówiło się, że była elegantką. W niedzielę, gdy jeździli do kościoła bryczką, cała okolica zaglądała do okien sprawdzić czy Anna ma nowy kapelusz. Atrakcją i rozrywką było zwyczajne życie - własne i sąsiadów.

Już jako podrostek dziadek biegał za Anną, na co ona nie zwracała uwagi. Janek niczym się nie wyróżniał, zaś babcia na brak adoratorów, nierzadko osobliwych, narzekać nie musiała. Jeden postrzelił jej palec, gdy przyszedł w odwiedziny, bawiąc się bronią, która nieoczekiwanie wypaliła. Od innego w podarunku dostała napoczęte pudełko czekoladek, gdyż apetyt zwyciężył nad...