Młoda lekarka Alicja pada ofiarą okrutnej intrygi — niesłusznie oskarżona o popełnienie tragicznego w skutkach błędu, na dwa lata traci prawo wykonywania zawodu. Wyjeżdża z Warszawy i wynajmuje mały domek w Karkonoszach, zostaje zatrudniona na zmywaku w miejscowej restauracji. Nikomu nie opowiada o swojej przeszłości, nie przyznaje się do swojego wykształcenia, nie zamierza też wdawać się w żadne romanse. Prowadzi całkiem szczęśliwe, proste i spokojne życie — aż do chwili, gdy wkraczają w nie dwaj zupełnie różni mężczyźni.
Cała historia jest bardzo naiwna, mocno oderwana od realiów, ale przynajmniej jej akcja toczy się w kilku pięknych miejscach, świetnie opisanych przez autorkę. Łatwo wyobrazić sobie ze szczegółami te cudowne krajobrazy, które ogląda zachwycona Alicja, możemy wręcz poczuć się tak, jakbyśmy stali obok niej.

Katarzyna Janus niewątpliwie ma lekkie pióro, jej książkę czyta się w błyskawicznym tempie. Oprócz sugestywnych opisów mamy tu jeszcze całkiem niezłe dialogi, choć trzeba zaznaczyć, że niektóre wypowiedzi bohaterów nie brzmią zbyt realistycznie. Bo czy ludzie w gniewie naprawdę krzyczą: „Zamilcz!”? Czy w zwykłych, prywatnych rozmowach używają słów typu „iż” albo „ujrzeć”?

Zdecydowanie najgorzej wychodzi autorce konstruowanie postaci — bardzo często zachowują się one kompletnie irracjonalnie, w sposób, który nie pasuje do ich charakterów. Alicja wydaje się odpowiedzialną, wrażliwą kobietą, ale jej początkowe postępowanie w sprawie Joanki pozostawia wiele do życzenia — i mimo tego, jak rozwija się cała sprawa, bohaterka nie zdobywa się na żadną refleksję, nie da się więc ustalić motywów, którymi się kierowała. Czarny charakter jest przerysowany do tego stopnia, że przypomina złego klauna, jednak niekwestionowanym mistrzem niedorzecznych reakcji jest Teodor, który sprawia wrażenie człowieka, doznającego gwałtownych zwarć w mózgu. To, czego dowiadujemy się o jego przeszłości, nijak nie tłumaczy jego niektórych zachowań.

Myślę, że w przypadku tej książki stopień zadowolenia z lektury zależy od poziomu tolerancji na literacką słodycz — dla mnie stanowczo za dużo tu rozwiązań spadających z nieba i uroczych zdrobnień (muszę przyznać, że przewracałam oczami za każdym razem, kiedy widziałam wyrażenie: „pan Józiu”, a używa go zarówno narrator, jak i troje najważniejszych bohaterów). Naiwny optymizm fabuły zdecydowanie do mnie nie przemawia.

Katarzyna Janus dedykuje swoją książkę „tym, którzy stracili nadzieję”. Cóż, jeśli ktoś bardzo potrzebuje pokrzepienia, być może znajdzie je w tej powieści, ale inni zobaczą zapewne tylko nieprawdopodobną historię, odmalowaną na wyjątkowo pięknym tle.

Małgorzata Pawlak