-
Artykuły6 książek o AI przejmującej władzę nad światemKonrad Wrzesiński18
-
ArtykułyBieszczady i tropy. Niedźwiedzia? Nie – Aleksandra FredryRemigiusz Koziński3
-
ArtykułyCzytamy w weekend. 26 kwietnia 2024LubimyCzytać312
-
ArtykułySzpiegowskie intrygi najwyższej próby – wywiad z Robertem Michniewiczem, autorem „Doliny szpiegów”Marcin Waincetel6
Cytaty z tagiem "kruchość życia" [8]
[ + Dodaj cytat]Na tym właśnie polega syndrom ofiary: człowiek zaczyna się spodziewać, że będzie go to spotykać na każdym kroku. Nagle wszystko wygląda podejrzanie i jasne strony życia, które się dostrzegało jeszcze dzień wcześniej, nikną w cieniu. A cienie są wszędzie. Trzeba żyć ze świadomością własnej kruchości, a to cholernie nieprzyjemne.
Zmiany zachodzące w czymś, co było niegdyś ludzkim ciałem mogą być tak nieznaczne jak lekkie przesunięcie cienia lub równie dramatyczne jak pożar w jednym ze starych, zardzewiałych samochodów rozrzuconych po Trupiej Farmie, Lata przychodzą i odchodzą, podobnie jak zmarli, którzy zamieniają się w proch i pył.
Nie wiem, czemu jestem tak niecierpliwa! Może dlatego, że wszyscy są powolni? Ludzie opóźniają zdarzenia, zwlekają z planami, marzeniami, a potem nagle zdychają i chuj! Koniec! Jest tylko ciemność! Może się niecierpliwię, bo wiem, że nie zrobię wszystkiego, co bym chciała zrobić? Nikt nie jest w stanie zrobić wszystkiego, spełnić swoich marzeń, odwiedzić tych wspaniałych miejsc, skosztować smaków, nikt!
Pomorzanie, Szwedzi, Prusacy… wszystko przemija. I nie żeby marnością to nazwać. Po prostu wszystko miało swój czas. Każde kruche ludzkie istnienie, każde wydarzenie, wielkie wojny, małe bitwy, tragedie i wielkie szczęścia. Wszystko układało się w bezmierny, barwny kobierzec życia. Wszystko miało swój czas. Swój początek i koniec.
Nauczyła cię walczyć, choćby sprawy wydawały się beznadziejne. Niewielu rodziców potrafi to zaszczepić dzieciom, a ona tak. Nauczyła cię odwagi, Liv, i tego, że życie jest kruche. Ludzie stale to powtarzają, ale mało kto rozumie to naprawdę, aż do momentu gdy jednego dnia śmiejesz się z kimś, kogo kochasz, a następnego płaczesz nad jego grobem.
- Nic na świecie z tego, o czym myślisz jak o swoim, naprawdę nie należy do ciebie - mawia Zajde".
Kukiełkami jesteśmy, niebo jest kuglarzem.
i to naprawdę, nie tylko w przenośni;
przez chwilę poskaczemy tutaj, po tych deskach
i wracamy po kolei do skrzynki niebytu.
Patrzyła na zgliszcza swojego dawnego życia i była pewna, że właśnie zaczęło się dla niej to, co przeżyli kiedyś jej rodzice. Że niczego na tym świecie nie dostaje się na zawsze.