Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...)nie wysłuchałaś go uważnie, Sam. Słuchałaś, ale nie usłyszałaś. Jest różnica między słuchaniem, a usłyszeniem, taka sama jak między patrzeniem, a widzeniem.

(...)czasem to, czego pragniesz, masz w zasięgu ręki. Musisz jedynie otworzyć oczy i to zauważyć.

To naprawdę okropne tak stać i czekać, aż ktoś otworzy ci drzwi, kiedy wiesz, że najprawdopodobniej zaraz zatrzaśnie ci je przed nosem...

Dużo trudniej jest zignorować kogoś, kto już stoi na twojej werandzie, niż kogoś, kto do ciebie dzwoni.

(...)miałam wrażenie, że błądzę po omacku. Jak ślepiec.

Zanim zaczniesz zmieniać reguły, musisz się ich nauczyć.

Właśnie to lubię w rysowaniu.
Kiedy rysujesz, czujesz się tak, jakby cały otaczający cię świat zniknął. Jesteś tylko ty, kartka i ołówek, i może jakaś cicha klasyczna muzyka w tle. Chociaż właściwie jej nie słyszysz, bo jesteś tak zaabsorbowana tym, co robisz. Kiedy rysujesz, nie jesteś świadoma upływu czasu, ani tego, co się dzieje dokoła. Kiedy rysunek naprawdę dobrze ci wychodzi, możesz do niego usiąść o pierwszej i nie podnieść oczu aż do piątej i nie mieć nawet pojęcia, że upłynęło aż tyle czasu, dopóki ktoś ci o tym nie powie.
Naprawdę, nie znalazłam na świecie niczego, co by się mogło z tym równać. Oglądanie filmów? Czytanie? Nie bardzo. Chyba że historia jest naprawdę, naprawdę ciekawa. A takich jest niewiele. Kiedy rysujesz, jesteś w swoim własnym świecie, w świecie swojej kreacji.
I nie ma lepszego świata.

(...)kiedy jesteś tak bardzo pochłonięta rysowaniem i nagle zdarza się coś, co cię z tego świata wyrywa, jest to sto razy bardziej denerwujące niż wtedy kiedy odrabiasz geometrię, a twoja siostra wpada do twojego pokoju i pyta, czy może pożyczyć jakąś spinkę do włosów.
Uważam, że kiedy rysujesz, a ktoś robi ci coś takiego, morderstwo może być jak najbardziej usprawiedliwione.