Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Prawda, że to nieprawda, że wojna nie jest dla dziewczyn? - zapytałam tatę, który wieczorem przysiadł na moim łóżku i starannie poprawiał mi kołdrę. Tata uśmiechnął się i powiedział: - Wojna w ogóle nie jest dla dzieci, córeczko.

Usiadłam ciężko na łóżku i strasznie chciało mi się płakać, ale ponieważ dzielne dziewczynki nie płaczą, pozwoliłam skąpnąć trzem małym łezkom, a potem już tylko w środku było mi smutno.

Przez to wszystko moja mama, zamiast być po prostu moją mamą, moim aniołem stróżem, moim bunkrem i schronem, dzień i noc pracowała w szpitalu, zszywając rany, składając połamane kości, lecząc oparzenia, a czasami patrząc smutno na tych, którym nie mogła już pomóc.

Teraz już wiedziałam na pewno, że dla dziewczyn też jest, tylko że wcale mnie to nie cieszyło.