Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wszystko się kończy po zapuszczeniu kurtyny.

I ty, i twój autor, którego wystawiasz, i widz z teatralnej sali idzie czasem dalej, gdzieś indziej, niż myślisz.

Czytelnik, wie pan, ma jakąś wrodzoną możność samoobrony. Straszny obraz może od siebie oddalić. Może tę dal regulować, jak za pomocą lornetki. I może to zasnuć jakąś mgłą, za którą zatracą się kontury. Ale u nas w teatrze jest inaczej. To jest tuż, blisko, to wciąga, to każe niekiedy żyć razem.

Te rzeczy utajone, niewypowiedziane szukają we śnie jakieś drogi, aby wyjść na jaw.

Smutno mi nawet, żem mu tak powiedział. Smutno jest powiedzieć komuś "nigdy".

[...] Ludzie szukają, szukają... to co jest przy nich, widocznie im nie wystarcza.