Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki są bardzo niebezpieczne, skłaniają do myślenia".

W ciągu całej historii ludzkości wspólne dla wszystkich dyktatorów, tyranów, despotów, czy to Aryjczyków, czy Murzynów, Azjatów, Arabów, Słowian, władców jakiejkolwiek rasy i każdego koloru skóry, broniących, nieważne - rewolucji ludu, przywilejów klas wyższych, ładu Bożego czy wojskowego reżimu, w imię dowolnej ideologii, było jedno: zawzięte prześladowanie książek. Książki są bardzo niebezpieczne, skłaniają do myślenia".

To prawda: kultura nie jest potrzebna do przeżycia, niezbędne są tylko chleb i woda.(...), człowiek przeżyje, ale jeśli nie będzie miał nic więcej, umrze cała ludzkość. Jeśli człowiek nie wzrusza się wobec piękna, jeśli zamknąwszy oczy, nie uruchamia mechanizmu wyobraźni, jeśli nie potrafi stawiać sobie pytań i dostrzegać granic swojej ignorancji, jest mężczyzną albo kobietą, tak, ale nie jest istotą ludzką. Nic go nie odróżnia od łoosia, zebry albo wołu piżmowego.

Żyć to czasownik odmieniany przede wszystkim w czasie teraźniejszym".

W tym mrocznym miejscu, w którym ludzkość znalazła się we własnym cieniu, obecność książek stanowiła wspomnienie czasów mniej ponurych, spokojniejszych, kiedy słowa brzmiały donośniej niż karabiny".

Najsilniejszym lekkoatletą nie jest ten, który pierwszy dotrze do mety. Ten jest najszybszy. Najsilniejszy jest ten, który po każdym upadku wstaje. Który czując ból w boku, nie zatrzymuje się. I mimo, że do celu jest jeszcze bardzo daleko, nie porzuca biegu. Kiedy taki zawodnik dociera do mety, nawet ostatni, jest zwycięzcą. Czasem, choćbyś chciał, nie możesz biec szybciej, bo natura nie obdarzyła cię wystarczająco długimi nogami albo masz za małą pojemność płuc.. Zawsze jednak możesz postanowić być tym najsilniejszym. Zależy to tylko od ciebie, twojej woli i wysiłku.

Powieści uzupełniają życie o to, czego mu brakuje.

... komunizm to piękna droga, na której końcu jest przepaść.

W rezultacie H.G. Wells miał racje: na prawdę istnieje wehikuł czasu. Są nimi książki".

Literatura jest jak zapałka zapalona w szczerym polu pośrodku nocy. Zapałka niczego prawie nie rozjaśnia, ale pozwala zobaczyć, jak wielka ciemność panuje dookoła.

William Faulker. cytowany przez Javiera Mariasa.

Kiedy jesteś mały, marzenia są jak karta dań w restauracji: wskazujesz, na co masz ochotę, a przyszłość podaje ci to na srebrnej tacy. Potem dzieciństwo zostaje za tobą, a życie rozwidla się w nieprzewidzianych kierunkach. Kelner podchodzi do stolika i mówi, że kuchnia jest już zamknięta.

Chęć przetrwania prowadzi do takiej degradacji moralnej, że własny strach i cierpienie przekuwane są na drażliwość i złość. (...) krzywdzenie innych urasta do rangi aktu sprawiedliwości, niosącego ulgę w cierpieniu.

Jakiś człowiek, który gdzieś na Ciebie czeka, to jak zapałka zapalona w polu ciemną nocą. Może i nie rozjaśni ciemności, ale wskaże drogę do domu.

... książka to drzwiczki prowadzące na tajny stryszek: otwierasz, wchodzisz – i jesteś w innym świecie.

Odważnie to nie ci, którzy nie czują strachu. Tacy są po prostu ludźmi zuchwałymi. I nieświadomi zagrożenia, gotowi są narażać się, zapominając o możliwych konsekwencjach. Albo narażać innych (...) Odważnie są ci, którzy potrafią zapanować nad własnym strachem.

Skąd byśmy wiedzieli, że to, co robimy, jest dobre, gdyby nie istniało zło, pozwalające nam porównać i zobaczyć różnicę?

Żeby być dzieckiem, trzeba mieć dzieciństwo.

Jeśli nie walczysz o zwycięstwo, nie płacz potem z powodu przegranej!

... książka zaprowadziła ją o wiele dalej niż jakakolwiek para butów.

Zacząć książkę, to jak wsiąść do pociągu, który zawiezie cię na wakacje.