Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czuł zapach śmierci bijący ze ścian. To nie jest zapach, pomyślał, to odór, który raczej sobie wyobrażamy, niż naprawdę odbieramy. To kolor, przede wszystkim. Wyblakły kolor życia rozbryzgany po żółtych jak siki ścianach.

We wszystkich okropnych historiach, z jakimi się stykamy, musi też być światło i nadzieja. Zawsze jest jakiś epilog i przynajmniej w nim można znaleźć nadzieję na przyszłość.

Zniszczone obrazy to zniszczone wspomnienia.

Zbrodnia jest uchwytna i konkretna, oczywista, i daje się wyjaśnić, zanim chłopakom siedzącym w areszcie wyschnie krew z rozbitych nosów. To brudne, ale przeważnie oczywiste, strony mogą się ścierać, utrzymując jakąś dziwna równowagę.

Muzyka jest jak seks, pomyślał wchodząc do apartamentu: kiedy jest dobra, jest fantastycznie, a kiedy nie jest jakoś szczególnie dobra, mimo wszystko też jest fantastycznie.

Ta praca jest szukaniem, jak muzyka w moim mieszkaniu jest szukaniem. Nic nie jest gotowe od początku, rzadko też bywa potem, kiedy wygląda na skończone. (…) Nic nie ma końca, powiedział kiedyś Coltane. Zawsze są jakieś nowe myśli, do których trzeba dojść, ważne, żeby upraszczać i czyścić te myśli lub uczucia i dźwięki, żeby w końcu móc widzieć jaśniej, co się robi i jakim się jest.