Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Philipp von Bulow, który w czasie rozmów kwalifikacyjnych - kiedy jeszcze musiał takowe prowadzić - na pytanie "Kim pan chce być?" odpowiadał "Pańskim szefem".

Uciekam już od trzydziestu ośmiu godzin. Uciekam od moich uczuć, od myśli, od mojego zmartwienia. Od prawdy wreszcie. Wszystko w nadziei, że jeśli wystarczająco długo będę odwracać swoją uwagę od bólu, to w którymś momencie rana sama z siebie przestanie boleć.

Właśnie w tym momencie mijam zjazd do miejscowości Złamane Serce. I serce mi pęka. Zupełnie jakby nie było pęknięte już dawno.

Kochać kota i niewłaściwego faceta i umieć śpiewać. Tak jest, to jest to.

I z moich oczu puścił się deszcz.

Zdjęcia miłości. Która się zmienia. Ale nie mija. Cała półka takich albumów. Pełnych życia. Wspólnego życia.

Tak długo jednak, jak ludzkość dzieli się na dwie grupy - tych, którzy szukają i tych, którzy męczą się z tym, co znaleźli - tak długo będzie kręcił się świat. Bo jak się tak dobrze zastanowić, to tylko dzięki temu kręci się świat.