Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy to możliwe, że ta pierwotna samotność nie kryje żadnych znaczeń, których szukam?

Kogo spotkasz, śmiej się, a będziesz szczęśliwy. W jakie popadniesz kłopoty, gwiżdż na nie, pech pierzchnie.

Prawdziwy podróżny nie zna celu; brak celu czyni prawdziwym podróżnym.

Wciąż wchodzisz na góry. Kiedy w pobliżu szczytu doskwiera ci zmęczenie, myślisz zawsze, że to ostatni raz; lecz kiedy ustąpi euforia wzbudzona wejściem na szczyt, znowu odczuwasz ów pociąg wzbierający w tobie, w miarę jak mija zmęczenie. Osnute mgiełką strome zarysy odległych wierzchołków sprawiają, że odżywa twe pragnienie wchodzenia na góry. Kiedy już wejdziesz, góra przestaje cię obchodzić, lecz wciąż uważasz, że na następnej, tam dalej, znajdziesz coś, czego jeszcze nie spotkałeś. W końcu na szczycie znów widzisz, że spodziewanych cudów nie ma, jest tylko osamotniony górski wiatr.
Po pewnym czasie oswajasz się z tą samotnością, a wchodzenie na szczyty zamienia się w obsesję. Wiesz, że niczego tam nie znajdziesz, ale wiedziony ślepym popędem nie rezygnujesz, wchodzisz. Lecz wchodząc, potrzebujesz podniety, fantazjujesz i sam tworzysz mity.

Człowiek potrafi stworzyć niemal wszystko, od plotek po dziecko z probówki, a jednocześnie dzień w dzień niszczy dwa do trzech gatunków. Oto absurdalność człowieka.

Ludzie nie umieją żyć bez złudzeń. Zaprząta nas ochrona zwierząt, które już nie zdołają przetrwać, z drugiej zaś strony bezwzględnie niszczymy środowisko nieodzowne do przetrwania rodzaju ludzkiego.

Tak, uwiodłeś ją, lecz także ona uwiodła ciebie. Czy trzeba koniecznie wymierzyć proporcje między kobiecą intrygą a męskim pożądaniem?

Rzeczywistość istnieje tylko przez doświadczanie, przy czym musi się jej doświadczać osobiście.