Piękna książka pozwalająca lepiej zrozumieć współczesne Chiny i mentalność Chińczyków. Mnóstwo ciekawych historii i historyjek. Fenomenalnie przedstawiona mieszanka tradycji i modernizacji - "potem wybudowano szosę i wszystko się zmieniło". Noblista napisał Górę duszy wybitnym językiem: "Wiedza jest zachcianką, bardzo kosztowną", "Forma to popis staranności", "Pozbycie się wspomnień to swego rodzaju wyzwolenie" ...

Piękna książka pozwalająca lepiej zrozumieć współczesne Chiny i mentalność Chińczyków. Mnóstwo ciekawych historii i historyjek. Fenomenalnie przedstawiona mieszanka tradycji i modernizacji - "potem wybudowano szosę i wszystko się zmieniło". Noblista napisał Górę duszy wybitnym językiem: "Wiedza jest zachcianką, bardzo kosztowną", "Forma to popis staranności", "Pozbycie się...

Książka, w której znajdziesz wszystko. Krótkie opowiadania o Nim. czasem o Nim i o Niej, często wplecione w legendy i folklor Chin.

Książka, w której znajdziesz wszystko. Krótkie opowiadania o Nim. czasem o Nim i o Niej, często wplecione w legendy i folklor Chin.

Góra duszy to dzieło naprawdę wybitne. Autor patrzy na świat oczami i mężczyzny i kobiety zarazem. To niezwykłe i pasjonujące. Obowiązkowa lektura przed podróżą do Państwa Środka, choć Gao pokazuje Chiny jakich nie znacie i już nie poznacie.
Fascynujące przemyślenia o życiu ("życie to nie to samo, co jego przejawy"),ludzkich charakterach ("już lepiej być prostakiem jako takim, niż prostacko zwalczać prostactwo"),istocie wolności ("niczego nie muszę rozważać, mogę puścić myśli samopas"),wartościach (prawda "musi być trochę posępna"),tradycji i nowoczesności ("dobre czasy były i minęły"). Niepowtarzalny styl. Moja ulubiona obserwacja to "Jestem szczęśliwy, że mogę czytać książki. Spotkania z ludźmi bywają uciążliwe, rozkoszuję się próżnowaniem".

Góra duszy to dzieło naprawdę wybitne. Autor patrzy na świat oczami i mężczyzny i kobiety zarazem. To niezwykłe i pasjonujące. Obowiązkowa lektura przed podróżą do Państwa Środka, choć Gao pokazuje Chiny jakich nie znacie i już nie poznacie.
Fascynujące przemyślenia o życiu ("życie to nie to samo, co jego przejawy"),ludzkich charakterach ("już lepiej być prostakiem jako...

Czasami świat ma ładunek pytań
Wydaje się, że świat w ogóle nic nie wie
Świat jest blisko, lecz poza zasięgiem
Niektórzy ludzie go dotykają...Lecz nie umieją go utrzymać

Ona rusza, by opisać świat
Teraz musi zapaść noc - ciemniej, ciemniej
Ona ma wiadomości dla wszystkich
Teraz musi zapaść noc - ciemniej, ciemniej
Ona jest zdalnie sterowana
Teraz musi zapaść noc - ciemniej, ciemniej
Ręce, które nią kierują są niewidzialne
Teraz musi zapaść noc - ciemniej, ciemniej

Taternizm,alpinizm,himalaizm...nie są to moje dziedziny...lubię góry ale z dołu,uprawiam raczej turystykę dolinowo-barową...
Ale nie o szczyty,nie o m.np.m.,nie o heroiczne wyprawy tu chodzi.Bardziej się krąży niż zdobywa,szuka niż wspina,opuszcza się szlaki,gubi się we mgle,gdzieś w wiosce,w miasteczku,nad potokiem...
Specyficzna konstrukcja,zbiór lekko lub wcale niezwiązanych epizodów,które później zaczynają(albo i nie) przenikać,ocierać,upodabniać...Czy utrudnia to odbiór?..zależy czego się oczekuje do tej książki...można upajać się językiem,klimatem,pojedynczymi obrazami...nie,nie sądzę żeby to było mało...

Czasami świat ma ładunek pytań
Wydaje się, że świat w ogóle nic nie wie
Świat jest blisko, lecz poza zasięgiem
Niektórzy ludzie go dotykają...Lecz nie umieją go utrzymać

Ona rusza, by opisać świat
Teraz musi zapaść noc - ciemniej, ciemniej
Ona ma wiadomości dla wszystkich
Teraz musi zapaść noc - ciemniej, ciemniej
Ona jest zdalnie sterowana
Teraz musi zapaść noc -...

Poezja ubrana w prozę, czy proza ustrojona poezją?

W wypadku dzieła Xingjiana poezji przydałby się oddech, a prozie większa spójność narracyjna (co ciekawe, o nieudolnej prozie mówi krytyk z rozdziału 72, natomiast o braku umiejętności związanej z pisaniem poezji mówi sam autor na str. 392).

Problemem tej książki jest przede wszystkim to, że ten powolny i poszatkowany sposób prezentacji nie jest w stanie udźwignąć aż 533 stron tekstu.

Poezja ubrana w prozę, czy proza ustrojona poezją?

W wypadku dzieła Xingjiana poezji przydałby się oddech, a prozie większa spójność narracyjna (co ciekawe, o nieudolnej prozie mówi krytyk z rozdziału 72, natomiast o braku umiejętności związanej z pisaniem poezji mówi sam autor na str. 392).

Problemem tej książki jest przede wszystkim to, że ten powolny i poszatkowany...

Straszliwie to było męczące, a narracja dodatkowo utrudniała czytanie. Książka jest w zasadzie zlepkiem różnego rodzaju bardziej lub mniej powiązanych ze sobą anegdot i własnie ten brak konkretnej fabuły sprawia, że przez pierwsze dwa dni była ciekawa, a potem chciałam jak najszybciej ją skończyć.

Straszliwie to było męczące, a narracja dodatkowo utrudniała czytanie. Książka jest w zasadzie zlepkiem różnego rodzaju bardziej lub mniej powiązanych ze sobą anegdot i własnie ten brak konkretnej fabuły sprawia, że przez pierwsze dwa dni była ciekawa, a potem chciałam jak najszybciej ją skończyć.

Gdybym nie dostała "Góry Duszy" w prezencie, opinie z portalu mogłyby mnie do
niej zachęcić. I bardzo słusznie - bo warto przeczytać coś tak oryginalnego, komplementarnego i różnorodnego.

Z uwagi na różnicę płci ciążyła mi na poczatku apostrofa jako forma narracji - myślę, że mężczyznom musiało przyjść to łatwiej, choć nie bez zaskoczenia. Sposób opowiadania z jakim się jeszcze nie spotkałam, pewnie dlatego moje wrażenia są tak silne.

Oczywista metafora wspinaczki, wędrówki ukazana w zupełnie nie oczywisty sposób. Urzekająca powściągliwość, niedosłowność. Pewne zamglenie - czasem nawet nuda - wszystko jest takie...wymowne i spójne.

Sławka Turowicz

Gdybym nie dostała "Góry Duszy" w prezencie, opinie z portalu mogłyby mnie do
niej zachęcić. I bardzo słusznie - bo warto przeczytać coś tak oryginalnego, komplementarnego i różnorodnego.

Z uwagi na różnicę płci ciążyła mi na poczatku apostrofa jako forma narracji - myślę, że mężczyznom musiało przyjść to łatwiej, choć nie bez zaskoczenia. Sposób opowiadania z jakim się...

To nie jest zwykła książka. To nawet nie jest powieść. To podróż. Podróż poprzez kultury, religie, świadomości, historię, pojęcia, motywy, znaczenia, czas, mitologię, wyobraźnię – wszystko skupione zaś w soczewce chińskości przez którą można spojrzeć na świat w zupełnie niebanalny sposób, wcześniej dla mnie niedostępny i niespotykany. Szlak tej podróży wiedzie na niezwykłym styku prozy, poezji, nawet eseistyki.
Xingijan swych bohaterów, których stanowią Ja, Ty, Ona, On, Oni, My i Wy prowadzi poprzez zupełnie niesamowitą rzeczywistość właśnie na Lingshan, Górę Duszy. Coś zdawać by się mogło nieosiągalnego. Podróż jest nielinearna i brak jej konkretnej, zwartej fabuły – ale czy życie takie nie jest? Dotyka podczas tejże podróży dziesiątek spraw i dziesiątek myśli. Wyziera zeń wielka mądrość, czasami powierzchownie niedostrzegalna na pierwszy rzut oka. Mądrość, którą trzeba odnaleźć, jest ona bowiem na niemal każdym kroku. Chyba bowiem każdy z nas wędruje na właśnie tą Górę Duszy – i każdy z nas może odnaleźć na jej szlaku bardzo wiele pytań i odpowiedzi. Autor potrafi twardo stąpać po ziemi. Potrafi opowiadać historie do szpiku kości prawdziwe, potrafi ukazywać kajdany narzucane na człowieka w przeróżnych postaciach.
Struktura tego dzieła jest niezwarta. Niemal każdy z osiemdziesięciu jeden jego rozdziałów stanowić mógłby małą, zamkniętą całość, która jednak w mozaice całości nabiera szerszego, wyraźniejszego wydźwięku.
Gdybym, na dzień dzisiejszy, miał dokonać wyboru – wyruszyć na wielką wyprawę i móc zabrać ze sobą tylko jedną książkę, mój wybór padłby najprawdopodobniej na „Górę duszy”. Można z niej czerpać garściami, odczytywać co i rusz na nowo symbole i znaczenia, znowu odnajdywać nowe, warte refleksji myśli.
Zacytuję piękne słowa z kart „Góry duszy”. „Przyszedłszy na świat najpierw krzyczałeś bez lęku, dopiero potem ów krzyk zdławiły przeróżne zwyczaje, wskazówki, rytuały, nauki. A teraz odzyskałeś wreszcie radość krzyku, nieskrępowaną wolność. Co dziwne jednak, nie słyszysz swego głosu. Z rozpostartymi rękami biegniesz, krzyczysz, dyszysz, znów krzyczysz, znów dyszysz, ale nic nie brzmi”. Chyba właśnie o tym jest ta opowieść. O zdławionym, radosnym krzyku – tym co go dławi i biegu, podróży do tego, aby jego wolność odzyskać.
Nobel był absolutnie zasłużony. Nigdy jak dotąd nie trafiłem jeszcze na coś porównywalnego do „Góry duszy”. Mimo, iż tego nie robię, do tej książki wrócę kiedyś na pewno. Bo jednokrotne przejście tej podróży to zdecydowanie za mało. I to dopiero początek.

To nie jest zwykła książka. To nawet nie jest powieść. To podróż. Podróż poprzez kultury, religie, świadomości, historię, pojęcia, motywy, znaczenia, czas, mitologię, wyobraźnię – wszystko skupione zaś w soczewce chińskości przez którą można spojrzeć na świat w zupełnie niebanalny sposób, wcześniej dla mnie niedostępny i niespotykany. Szlak tej podróży wiedzie na niezwykłym...

Książka trudna, wymagająca skupienia. Do tego nierówna, część rozdziałów jest wręcz genialna, duża część strasznie nuży, najgorsze zdecydowanie są rozważania filozoficzne autora.
Mimo wszystko nie żałuję czasu spędzonego z tą pozycją, na pewno nie jest ona dla każdego.

Książka trudna, wymagająca skupienia. Do tego nierówna, część rozdziałów jest wręcz genialna, duża część strasznie nuży, najgorsze zdecydowanie są rozważania filozoficzne autora.
Mimo wszystko nie żałuję czasu spędzonego z tą pozycją, na pewno nie jest ona dla każdego.

Wymaga skupienia. Częściowo autobiograficzna, eksperymentalna w formie i o dość skomplikowanej treści, „Góra duszy” to lektura niełatwa. Częściowo dlatego, że napisana jest w różnych formach osobowych. Czytelnik musi uważnie śledzić rozdziały „ja” i rozdziały „ty”, aby odróżnić podróże głównego bohatera oraz jego alter ego. Dodatkowo, w historii „ty” pojawia się niebawem „ona” i ta część książki staje się również kroniką związku dwojga ludzi – od przypadkowego poznania, poprzez erotyczny rozkwit, aż po wzajemne pretensje i rozstanie.

Trudno pisać o fabule tej książki. Chociaż bohater w poszukiwaniu Lingshan (tytułowa Góra Duszy) odwiedza kolejne miejscowości i spotyka na swej drodze różnych ludzi, to opowieść przede wszystkim o podróży w głąb siebie. Autor nieustannie stawia sobie pytania o charakterze filozoficznym, a sporą część książki obejmują teoretyczne rozważania o sztuce, świadomości autora, istocie tworzenia.

Powieść składa się z krótkich kilkustronicowych rozdziałów, które tylko sporadycznie kierują fabułę naprzód, w większości zaś koncentrują się na zasłyszanych po drodze historiach, wyśpiewanych legendach, pełnych symboliki poetyckich przypowieściach. Gao jest przy tym mistrzem plastycznego opisu. Czytając tę książkę Chiny się widzi, słyszy i czuje.

Zaskoczyła mnie w tej książce spora ilość gwałtów i innych przejawów agresji seksualnej, zarówno w dawnych opowieściach, jak i we współczesnych historiach. Podrzędna rola kobiety w kulturze chińskiej nie jest niczym nowym, ale przemoc seksualna u Gao pojawia się wręcz co parę stron, co poważnie daje do myślenia.

Polityki w tej powieści niewiele, w tle przebijają się jedynie okazjonalnie wzmianki o rewolucji kulturalnej czy przymusowej reedukacji. W toku lektury od razu jednak rzuca się w oczy wszechobecna biurokracja i ingerencja władz w praktycznie wszystkie obszary życia obywateli.

Podsumowując, „Góra duszy”, chociaż pełna barwnych opowieści, interesujących ludzi i miejsc, to przede wszystkim traktat filozoficzny, książka o poszukiwaniu celu, który nie zawsze dane jest nam odnaleźć.

Wymaga skupienia. Częściowo autobiograficzna, eksperymentalna w formie i o dość skomplikowanej treści, „Góra duszy” to lektura niełatwa. Częściowo dlatego, że napisana jest w różnych formach osobowych. Czytelnik musi uważnie śledzić rozdziały „ja” i rozdziały „ty”, aby odróżnić podróże głównego bohatera oraz jego alter ego. Dodatkowo, w historii „ty” pojawia się niebawem...