Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po (...) latach cierpień trafił na taki spokój, tak dobrze uregulowany tryb życia,iż zaledwie czuł, że istnieje.

Zbudził się głód, nie do zniesienia, okrutny. Członki jego ciała były uśpione; czuł w sobie tylko żołądek, skurczony, jakby szarpany rozpalonymi do czerwoności kleszczami. Świeża woń jarzyn, w które się zanurzył, przenikający zapach marchwi oszołamiały go aż do omdlenia. Ze wszystkich sił przywarł piersią do głębokiego łoża z żywności, by ścisnąć żołądek, zmusić go do milczenia.

Jego radością, skrytym marzeniem o poświęceniu się było żyć zawsze w towarzystwie młodej, wiecznie niedorosłej istoty, którą by uczył bez przerwy, miłując w jej niewinności ludzkość.