Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawo nie nakazuje ascezy, nakazuje jedynie zachowanie właściwej miary. Powiada, iż wszelkim potrzebom duchowym i cielesnym należy narzucić umiar. Potępia rozpasanie i wszelki nadmiar. Albowiem nadmiar w jednej dziedzinie powoduje zaniedbanie w innej...

I tak, od pocałunku do pocałunku, kołysani nurtem rzeki, odkrywali swe ciała, tworząc jedno, wspólne, w owej niewypowiedzianie słodkiej podróży, która każe zapomnieć o upływie czasu i raz po raz konając, odradzać się do nowego życia.

Kiedy człowiek ma opuścić ten świat, pojawia się Anioł Śmierci, by zabrać jego duszę. Przypomina ona żyłę, która biegnie przez ciało, rozrastając się w nim na kształt korzeni. Anioł chwyta górny kraniec żyły i wyciąga ją z ciała umierającego. Jeśli to człek prawy, Anioł wydobywa ją tak delikatnie, jakby usuwał włos z miseczki mleka. Lecz jeśli to człowiek zły i bezbożny, duszę trzeba wyszarpywać jak z wirów rozszalałej rzeki albo jak kolce, które utkwiły w kłębku wełny - rwąc po kawałku!

Kiedy człowiek dożyje chwili, gdy ma zejść z tego świata, staje przed nim Adam, pierwszy z ludzi, i pyta, dlaczego opuszcza tę ziemię i jaka jest jego kondycja. A człowiek odpowiada: "Bądź przeklęty, przez ciebie bowiem muszę umrzeć!" Adam zaś mówi: "Synu, złamałem tylko jedno przykazanie i za to zostałem ukarany; pomyśl, ile przykazań Pana Naszego tyś naruszył!

Pewnego dnia człowiek, którego imienia nie znamy, wyruszył na poszukiwanie swego przeznaczenia. Przemierzył świat i po latach, już jako starzec, powrócił do domu, niczego nie znalazłszy. W progu domu ze zdumieniem ujrzał czekające na niego przeznaczenie. I umarł... Jestem za stary, aby nie wiedzieć, że nie szuka się własnego przeznaczenia. To ono nas znajduje. I samo wybiera czas i miejsce!

Kiedy giganta boli noga, panie Sofer, leczy się środkami przeznaczonymi dla gigantów. A ty mikroby nie mogą przetrwać.

Uroda Atteks zatarła w nim wspomnienie wszystkich innych kobiet, jak gałganek ściera parę z miedzianego zwierciadła.