Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dusze wszystkich dzieci, póki jeszcze mają te swoją tajemnicę, są nieustannie zaprzątnięte tym, co jedynie ważne: samymi sobą i zagadkowym związkiem swojej własnej osoby ze światem dookoła. Poszukiwacze i mędrcy wracają w dojrzałym wieku do tych zajęć, ale większość ludzi zapomina i bardzo wcześnie opuszcza na zawsze ów wewnętrzny świat spraw prawdziwie ważnych, błąkając się przez całe życie wśród barwnych labiryntów trosk, pragnień i celów, z których żaden nie mieszka w głębi ich duszy i z których żaden nie wiedzie z powrotem w głąb ich duszy ani do domu.

Jakiś tylko cień pozostał w jego duszy, niby delikatny cierń tkwił w niej nikły, utajony ból; tak boli bezsilne współczucie i najmniejsze nawet, niezaspokojone pragnienie, jakie potrafi dręczyć nas w snach, póki wreszcie nie spotkamy tego kogoś, komu w skrytości serca chcielibyśmy okazać miłość, dzielić z nim szczęście i widzieć jego uśmiech.