Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po tym dniu nic już nie bę­dzie takie samo – po­wie­dział cicho. – To twój dzień, ko­cha­nie.

Ode­bra­no jej wszyst­ko, co znała i ko­cha­ła. Nigdy nie wy­obra­ża­ła sobie, że jej życie mo­gło­by się tak zmie­nić.

Wiesz, kiedy człowiek się starzeje, wcale nie czuje się stary. Nadal jest taki jak trzydzieści lat wcześniej, a przynajmniej tak było ze mną. Tylko lustro mówi nam co innego, w nim wyglądamy o wiele starzej, niż jesteśmy w środku.

Nadszedł czas pokazać światu, kim naprawdę jest.

Widok kojarzył się Elli z jakąś grecką wyspą, bo było tam morze i charakterystyczny dla tamtych okolic pobielony dom. Na pierwszym planie stała kobieta z dziewczynką; obie patrzyły na kogoś, kto trzymał aparat. Ella, mrużąc oczy, przyjrzała się twarzom z bliska. Odbitka nie była całkiem ostra, a niewyraźne postacie nikogo Elli nie przypominały. Kobieta uśmiechała się, może nawet próbowała powstrzymać śmiech, a dziewczynka opierała głowę na jej ramieniu. Trzymały się za ręce. Czy to matka i córka?

Nie wiedziała, czego oczekiwała, ale na pewno nie tropów, które nic jej nie mówiły. Kompletnie nic. Nie było listu, żadnej pamiątki rodowej czy świadectwa urodzenia z nazwiskami, czegoś, co wyjaśniłoby, czego lub kogo ma szukać, by odkryć pochodzenie babci. To, co dostała, nic dla niej nie znaczyło i wątpiła, by mogło nasunąć jakiś pomysł komuś z jej bliskich.