Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę doprowadzić sprawę do końca. Bo tylko odbierając ci wszystko, co cenisz, mogę mieć nadzieję, że uczynię cię całością.

Dziwne, że morze stało się tak spokojne - jakby potworność tego spektaklu zrobiła wrażenie nawet na nim. Łagodnie obywająca brzeg woda, pojawiająca się i znikająca we mgle, naśladuje unoszenie się i opadanie płuc lub skrzeli, podstawowy życiowy mechanizm.

Lucy zastanawia się, dokąd idzie po śmierci cała miłość kryjąca się w człowieku. Co się dzieje z marzeniami i nadziejami, ze wspomnieniami i radościami? Nagle wydaje jej się niemożliwe, żeby wszystko to mogło się tak zwyczajnie skończyć. Może i nie ma Boga, ale to nie znaczy, że po śmierci nic z nas nie zostaje.

Przed nią całe życie czynienia dobra. Czasami ból będzie nie do zniesienia. Ale na świecie jest też piękno, obfitość piękna.

Lucy nie wierzy w Boga, lecz wierzy w równowagę - we wszechświat, w którym istnieje równowaga między dobrem a złem. I nagle ogarnia ją przerażenie, że naprawdę poświęciła Jake'a. Że skazała go na jakąś przyszłą katastrofę.

Na jego ustach czuje morze i coś z przeszłości, coś niemal nieuchwytnego.

Jakie to naiwne: naparła na wszechświat i spodziewała się, że nie zareaguje.

Lucy wyczuwa jego smutek, a potem jego samotność. To otwarte drzwi, niezagojona rana. Kolejne uderzenie serca i Jake się odsuwa, oddycha głęboko, szuka w jej twarzy odpowiedzi.

Potwornych myśli nie należy karmić, bo stają się rzeczywistością.

Przedziwne, że czyjaś osobista tragedia może się spotkać z takim lękiem jak choroba zakaźna. Spojrzenie w oczy, jeden dotyk i pech przejdzie na drugą osobę.

Lucy rozpoznaje jego minę. Taką samą miał w dniu, kiedy się poznali: minę zaskoczonej i nieufnej ofiary, bardziej pasującą do zwierzęcia niż do istoty ludzkiej - rozdzierającą mieszaninę lęku, nadziei i tęsknoty.

Lucy zawsze uważała, że dopóki tak mocno kocha Daniela, nie może go spotkać nic złego; że jej miłość osłoni go tak samo, jak osłania Billie i Fina. Tylko że ostatnio wcale go nie osłaniała, choć jest tak samo silna jak wcześniej. Nie osłoniła nikogo z nich.

Kolana Lucy uderzają o asfalt - podwójny wystrzał bólu. Plac zabaw gwałtownie napełnia się radosnymi odgłosami. Okrzykami, śmiechem, wysokimi tonami rozmów.
- Fin? - mówi Lucy, nic nie rozumiejąc. Ale to tylko nagranie, nie połączenie na żywo. Jej syn nie może odpowiedzieć z przeszłości, sprzed trzech godzin. Ona jednak mimowolnie wykrzykuje jego imię: Fin!
A potem wrzask, który wypala jej gardło.

Pod jej stopami otwiera się przepaść. Lucy czuje, że spada. Czas dookoła niej znowu wyprawia jakieś sztuczki. Bo teraz to jej rzeczywistość zatrzymuje się z piskiem, a wszyscy inni wracają do życia. Kolor wlewa się w tych, których wcześniej porzucił. Ruch powraca do tych, których wcześniej opuścił.

Wiem, że to przerażające - ten nagły chaos. Jakbyś stała na pokładzie jachtu, który niespodziewanie zaczyna pękać. Wszystko jest w ruchu. Nic nie jest stabilne.. Nagle nic już nie chroni cię przed głębią.

To trudne, gdy dwoje ludzi ma za sobą tak długą historię. I tak ciężko jest zadawać ból, nawet krótkotrwały. Nawet jeśli tak trzeba.

Ludzie mają nad tobą władzę tylko wtedy, kiedy im ją dasz.

Może miłość zakrywa przed nami równie wiele, ile odsłania?

To tragedia napisana wyłącznie dla ciebie. Szansa na odkupienie - o ile tylko zechcesz ją wykorzystać.