Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Boję się ciemności i jej pragnę.

W prawdziwej miłości jest bliskość fizyczna(...) To nie ta, którą opisują poeci w swoich wierszach, bo w tej prawdziwej są pocałunki i pot, chwila rozkosznego bólu i absolutnego oddania.

Kobiety nie rodzą się z odmiennymi zdolnościami. To społeczeństwo obi wszystko, żeby nas skazać na drugorzędne pozycje. Jesteśmy wiecznymi robotnicami, bez szans na awans czy ratunek.

(...) miłość nie jest droga usłaną różami(...) Książę z bajki może pojawić się pod różnymi postaciami i najważniejsze jest umieć go dobrze rozpoznać wiedzieć, że to właśnie on jest przeznaczonym tobie księciem.

(...) żadne zwierzę nie zabija swoich, tylko człowiek potrafi zgotować coś takiego jak wojna.

Nie można nikogo zmusić, żeby przestał kochać, człowiek sam siebie nie jest w stanie do tego zmusić. Miłość, poza wieloma innymi rzeczami, staje się zwyczajem, wchodzi w krew.

Śmierć jest krańcem drogi, nie czyń jej towarzyszką podróży.

Kiedy widzisz Boga, może się zdarzyć, że zostaniesz świętym. Lecz kiedy widzisz diabła, to dla innych znak, że straciłeś rozum.

Myślę, że w końcu zro­zu­mia­ła, choć wiemy, że serce nie słu­cha głosu roz­sąd­ku. Ten prze­my­ka po uczu­ciach ta­kich jak smu­tek czy ra­dość i tylko po­zo­sta­wia na nich war­stew­kę po­czu­cia winy. Dla­cze­go je­stem taka szczę­śli­wa, gdy na świe­cie tyle nie­rów­no­ści? Dla­cze­go pła­czę, skoro w życiu spo­ty­ka mnie tyle do­bre­go? Dla­cze­go de­ner­wu­ję się, oba­wia­jąc się rze­czy, które znaj­du­ją się poza moją kon­tro­lą, nawet jeśli nic nie wska­zu­je na to, że sta­nie się coś złego?

Masz całe życie przed sobą. Nie zmarnuj go, patrząc w przeszłość. Śmierć jest krańcem drogi, nie czyń jej towarzyszką podróży.

Frederica uderzyła nagle myśl, że świat dzieli się na dwie wielkie grupy: tych, którzy spotykają się, aby rozmawiać o życiu, i tych, którzy muszą je wieść.

Myślę, że wie­lo­let­ni kon­takt z ludź­mi o kon­ser­wa­tyw­nych po­glą­dach ska­ził formę mo­je­go wy­wo­du, choć mam na­dzie­ję, że nie jego treść.

Nadanie spójności temu, co się kiedyś wydarzyło, wydaje mi się ciekawsze niż śledzenie zbyt zmiennej, zbyt niespokojnej teraźniejszości. Zdrowy rozsądek nigdy nie wywołał rewolucji, a w moim wieku stracić rozsądek byłoby absurdem.

Uciekł oczywiście; odraza była silniejsza niż miłość. Chciał uciec od tego zastygłego ciała, które zwiastowało jego własny bliski koniec.

Fre­de­ri­ca ude­rzy­ła nagle myśl, że świat dzie­li się na dwie wiel­kie grupy: tych, któ­rzy spo­ty­ka­ją się, aby roz­ma­wiać o życiu, i tych, któ­rzy muszą je wieść. On żył w obu i nie miał pew­no­ści, czy chciał­by na­le­żeć tylko do jed­nej z nich.

Nikt nie powinien znać godziny swojej śmierci, powiedział mu ksiądz w więzieniu, jakby nie sam fakt wykonania egzekucji świadczył o jej niesprawiedliwości, lecz poznanie dotyczących jej szczegółów, zanim zostanie wykonana.