Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dana nie chciała po prostu przyjmować czułości kochanki, nie dając nic od siebie, wiec próbowała również gładzić i całować Sofię, i cieszyć się miękkością jej skóry. Nie mogła jednak oprzeć się wrażeniu, że wszystko, co robi, jest niezręczne i nienaturalne.

Nadzieja — pomyślał gorzko Zahar — wszyscy tego potrzebowali, a każdy z innego powodu. Nadzieja była jedynym, czego Jonasz i Ewa mogli się trzymać, kryjąc się ze swoim związkiem przed światem poza Kolijbką. Nadzieja, że kiedyś świat zewnętrzny ich zaakceptuje, że będą mogli wziąć ślub, że będą dopuszczeni przed Drzewo Adenu, by prosić o potomstwo.