Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może miała kilka wad, ale była zajebistą, wyjątkową dziewczyną. Zasługiwała na szczęście.

Nigdy nie możesz poświęcać swojego szczęścia dla szczęścia innej osoby.

Zagryzłam lekko wargę, widząc, że wszystkich ma zapisanych z imienia i nazwiska a mnie "Kenny".

Nie wi­dzia­ła w sobie tego, co wi­dział w niej każdy. Była ide­al­nie nie­ide­al­na. Cie­kaw­sza od in­nych, mniej prze­wi­dy­wal­na. Zde­cy­do­wa­nie bar­dziej przy­cią­ga­ją­ca wzrok. Może nie miała tak dłu­gich nóg jak Eva, ale to na nią wszy­scy pa­trzy­li, gdy prze­cho­dzi­ła przez po­miesz­cze­nie. Nie miała tak cię­te­go ję­zy­ka, ale to z jej żar­tów lu­dzie gło­śniej się śmia­li. A może nie lu­dzie, a tylko ja?

(...) my­śla­łem o tym, jak bar­dzo dziw­ne to uczu­cie. Być w sta­nie spró­bo­wać zre­zy­gno­wać z cze­goś, co przy­no­si­ło szczę­ście, dla dobra innej osoby.

Ty nic nie jesz, a ja raz na jakiś czas wezmę coś moc­niej­sze­go na im­pre­zie. Oby­dwo­je nisz­czy­my sobie zdro­wie i żadne z nas nie po­tra­fi nic z tym zro­bić. Mamy pełną świa­do­mość, że to nie jest zdro­we, a wma­wia­my sobie, że jest w po­rząd­ku. Twier­dzi­my też, że to kon­tro­lu­je­my, ale praw­da jest taka, że tego nie da się kon­tro­lo­wać. Praw­da?

- Nie. - Pokręciłam głową. - Daj mi chwilę i zaraz wracam.
- Nie idź nigdzie. Zostań ze mną.

Nawet nie chciałam myśleć o tym, że mogłabym go więcej nie pocałować. To było dziwnie przerażające.