Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nadzieja bowiem, gdy opuszcza człowieka, zostawia za sobą próżnię. Tylko rozpacz jest w stanie ją wypełnić. I to właśnie rozpacz, nie nadzieję miał w sobie ten chłopak, kiedy tak siedział na śniegu pod skałą w środku nocy. On był tą rozpaczą. Był bólem. Mokry i rozmyty, szkic na kartce papieru.

To prawda, co mówią: wspólna złośliwość potrafi łączyć nawet najodleglejsze bieguny. Nie inaczej było i tym razem, gdy pomostem między zezłomowanym proletariuszem a przyszłą zakonnicą stał się brak sympatii do księdza Szczepana Derdy. Drań pewnie siedzi teraz w komputerze, pomyślał Chołymski, gdy wypłukał szklanki z resztek herbaty, po czym napełnił je swoją gruszką. Pachniała, o jak bezwstydnie pachniała letnim popołudniem z nutą ekscytacji schwytanej wczas burzy.

Wstyd ma kolor płatka dzikiej róży, niekiedy zwanej psią różą. Potwierdziła to jego kanciasta twarz, która okryła się takim właśnie wstydem. Oddałby wiele, żeby móc skasować wczorajszą noc i przeprowadzić ją od nowa. To jednak nie było możliwe.

Nie dziwota, że tak gnije wszystko, że takie bezhołowie jest w świecie, skoro nawet posłaniec boży na własnych nogach ustać nie może.