Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To, co jest między nami, będzie trwać Corvino. Będzie trwać do dnia, gdy korzenie róż na moim grobie opuszczą korzenie róż na twoim grobie.

Chcę się stać, jedynym szaleństwem w twojej głowie.

I oto wśród ruin, które były świadkiem niewypowiedzianych okropności, dziewczyna z duszą należącą do księżyca – niedoskonałą, mroczną, ulotną – wreszcie odnalazła mężczyznę, z duszą należącą do nocy, z którym będzie mogła rozsiewać blask.

𝔍𝔢𝔰𝔱𝔢ś 𝔤ó𝔯ą, 𝔫𝔞 𝔨𝔱ó𝔯𝔢𝔧 𝔟𝔲𝔡𝔲𝔧ę 𝔰𝔴ó𝔧 𝔷𝔞𝔪𝔢𝔨, 𝔠𝔢𝔤ł𝔞 𝔭𝔬 𝔠𝔢𝔤𝔩𝔢. (...) 𝔗𝔶 𝔰𝔱𝔬𝔦𝔰𝔷, 𝔧𝔞 𝔴𝔷𝔯𝔞𝔰𝔱𝔞𝔪. 𝔗𝔶 𝔰𝔦ę 𝔠𝔥𝔴𝔦𝔢𝔧𝔢𝔰𝔷, 𝔧𝔞 𝔰𝔦ę 𝔯𝔬𝔷𝔭𝔞𝔡𝔞𝔪.

Zaborczość w jego głosie zawsze sprawiała jej wręcz niewiarygodną przyjemność, za każdym razem zaspokajając ogromny głód przynależenia do kogoś, który w sobie nosiła. Uwielbiała, kiedy się taki stawał.

Pozwoliła temu uczuciu się rozgościć, wniknąć we wszystkie pory i powoli, nieświadomie oddała mu kolejny kawałek siebie samej, aby się nim zaopiekował.

Twoja mama nie miała nikogo. To w ogóle cud, że udało jej się ciebie wychować. A ty masz mnie. Nie pozwolę Ci odejść. Rozumiesz?

To takie dziwne, że codzienne życie dalej się toczy, nawet kiedy nam się wydaje, że się skończyło.

Sama nie wiedziała, kiedy się zakochała, kiedy jej pożądanie zamieniło się w głęboko zakorzenioną potrzebę. Nie wiedziała nawet, czy zakochała się w jednej chwili, czy to był proces. Ale to nieważne. Tak czy siak, była zakochana.

Może to głupie. Może się źle skończyć. Może wszystko zmienić. Ufała jednak uczuciom, które w niej wzbudził, ufała, że intuicja nie wywiedzie jej na manowce, ufała, że wszechświat nie wskazuje jej niewłaściwej drogi.