Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najsilniejszym uczuciem które najczęściej pakuję nas w pojebane sytuację, jest właśnie miłość.

Po­czu­łam pust­kę w gło­wie, ból w sercu i su­chość w oczach.

I chło­nąc całe to pięk­no, czu­łam, jak coś we mnie umie­ra.

Jak­byś wła­śnie od­zy­ska­ła utra­co­ny ka­wa­łek sie­bie.

Męż­czy­zny, któ­re­go widok roz­grze­wał ci krew w ży­łach. Któ­re­go uśmiech przy­spie­szał ci bicie serca. Męż­czy­zny, który był tak ide­al­nie do­stro­jo­ny do two­je­go ciała, że gdy uży­wał dłoni, ust, głosu, wszyst­kie­go, twoje ciało śpie­wa­ło.
Męż­czy­zna, który był in­te­re­su­ją­cy, cza­ru­ją­cy, tro­chę za­gad­ko­wy i nie ukry­wał, że jest tobą za­in­te­re­so­wa­ny, że chciał­by cię po­znać i że był gotów po­świę­cić temu dłuż­szą chwi­lę.
Która mogła się roz­cią­gnąć na całe życie.

Wspo­mnie­nie jego głę­bo­kie­go, schryp­nię­te­go po­mru­ku prze­szy­ło mi mózg.

Tym jed­nym sło­wem ode­brał mi wszyst­ko.

A ja sta­łam w swoim miesz­ka­niu w środ­ku nocy, wpa­try­wa­łam się w drzwi, a moje serce wcale się nie ści­snę­ło.

Tylko skur­czy­ło się i umar­ło.

Wtedy on się uśmiech­nął i mój świat znów się za­wa­lił.

Tak bar­dzo chcia­łam oglą­dać ten jego uśmiech każ­de­go ranka, zaraz po od­je­cha­nym sek­sie i tuż przed ziem­niacz­ka­mi.

Chcia­łam go oglą­dać już za­wsze.

A potem po­czu­łam, jak żo­łą­dek spada w dół, po­wie­trze opusz­cza płuca, a serce za­trzy­mu­je się na chwi­lę.

Nie pro­te­sto­wa­łam, bo cho­ciaż dużo wy­sił­ku wkła­da­łam w to, żeby pil­no­wać swo­je­go serca, to nie za­mie­rza­łam chro­nić swo­je­go ciała.

I to, jak to po­wie­dział, ude­rzy­ło mnie bar­dzo głę­bo­ko w środ­ku, gdzie miesz­kał on i moje ma­rze­nia o tym, co mo­gli­by­śmy mieć razem.

Trzy­ma­łam to wszyst­ko za­mknię­te na sie­dem spu­stów, li­cząc w duchu, że już za­wsze bę­dzie­my mieli te nasze ka­wał­ki wspól­ne­go czasu.

Lu­dzie są ważni. Wspo­mnie­nia są istot­ne. Ale nie rze­czy.

- Nie jest miło, gdy czło­wiek, któ­re­go ko­chasz, jest na cie­bie zły. Ale jeśli cię kocha, w końcu mu przej­dzie.

Dla­te­go mó­wi­łam sobie, że może to wła­śnie jest wy­znacz­ni­kiem tego, jak on mnie kocha: po­zwo­lił mi odejść, bo tylko w ten spo­sób mógł dać mi to, czego po­trze­bo­wa­łam.

I cho­ciaż ta myśl była super, nie po­czu­łam się wcale le­piej, bo trud­no się tak po­czuć z wy­rwa­nym ser­cem.