Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Masz prawo odejść, masz prawo nie kochać, ale nie masz prawa bawić się czyimiś uczuciami.

Szukając słów gubimy uczucia.

Lekcje mojego życia doprowadziły mnie do niepodważalnego wniosku, że miłości nie ma, zaś dążenie do niej powoduje kolejne zawody, a w rezultacie potworny ból. To tak jak z ogniem, gdy się parę razy sparzysz za wszelką cenę go unikasz, nawet gdy trzęsiesz się z zimna.

Gubimy się niepostrzeżenie. Nie jesteśmy w stanie dostrzec momentu, w którym zbaczamy ze szlaku. Idziemy jak koń z zaślepkami. Nagle budzimy się w ciemnej gęstwinie, z której nie ma wyjścia.

Brak jest tym, co kształtuje ludzi. Dobrobyt i pełnia rozleniwiają. Dają ci niszczące poczucie błogości. Brak i ból skłaniają do działania.

Tak gra tylko ktoś kto kochał i tę miłość utracił. Ten przeciągły dźwięk gitarowej struny, ma w sobie tyleż miłości, co cierpienia. Tyleż uwielbienia, co tęsknoty. To właśnie największa potęga muzyki – móc wyrazić niewyrażalne, opowiedzieć niewypowiedziane. Wejść w zakamarki duszy, niedostępne nawet dla nas samych.

Nie chcę jej krzywdzić, lecz kochać też nie potrafię. Nie dlatego, że nie chcę, lecz dlatego, że coś we mnie umarło. Ta część odpowiedzialna za miłość. To jak zmoknięte drwa — nie da się rozpalić z nich ogniska, nieważne dla kogo.

...różnica między królem, a żebrakiem jest lekka jak Twoje spojrzenie.

Nikt nie jest w stanie pojąć, że to co po jednym spływa, drugiego może zabić.