Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie lubiłam być rozstawiana po kątach i zawsze sądziłam, że mój czas wreszcie nadejdzie, zginę w walce. Prawdopodobnie w takiej z kolumną albo kamienną podłogą, w którą wyrżnę głową, ale bitwa to bitwa.

Laska powinna się cieszyć, że nie miałam przy sobie noża. Byłaby drugą osobą, którą dźgnęłabym celowym przypadkiem.

Wyglądał seksownie i zabójczo. Ja jak bezdomna.

W każdych innych okolicznościach nazwałabym samą siebie bezwstydną latawicą, jednak moja połamana dusza czyniła sytuację wyjątkową. Nie mogłam nic poradzić na to, że zawsze ciągnęło mnie do Abklętych.

W jednej chwili zachowywali się jak dupki i pałałam do nich taką wściekłością, że już prawie opracowałam plan wycięcia im kawałków swojej duszy z ciał, gdy będą spali, a w następnej robili coś tak wspaniałego, że znów kochałam te ich głupie gęby. To niesprawiedliwe. Wolałabym, żeby zachowywali się konsekwentnie.