Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba każdy raz, albo kilka razy w życiu odczuł tęsknotę za wolnością. Tęsknota za wolnością jest jak sprężyna, ściska się ją coraz mocniej i mocniej, aż osiągnie punkt, w którym skompresowane siły zostają uwolnione i sprężyna odskakuje.

Wszelkie zdarzenia nie tylko są , lecz jest to ich cechą istotną. Wszystko bowiem pojawia się i znika, aby już nigdy więcej nie powrócić, nic się nie powtarza i niczego nie da się uchwycić, bo nawet jeśli się da, jest to już czymś innym.

Świat i rzeczywistość nie są jednym i tym samym; świat to fizyczna realność, w której żyjemy, natomiast rzeczywistością jest również to, co o nim wiemy i myślimy oraz co w związku z nim czujemy.

Za młodu wierzymy, że będzie coś więcej, że to dopiero początek, ale w rzeczywistości to już wszystko, a to, co mamy i nad czym się w ogóle nie zastanawiamy, wkrótce będzie jedynym, co mieliśmy.

Ale kto powiedział, że życie ma stać otworem?

Sens to coś, co pochodzi od nas. Coś, co nadajemy światu, a nie coś, o od niego dostajemy.

Jezus był odludkiem. Miał wszystkie cechy charakterystyczne dla tej postawy. Odrzucił matkę i brata, nie chciał ich znać. Uczniowie, których wokół siebie zgromadził, nie zadrę powali mu rodziny ta relacja kierowała się tylko w jedną stronę: Jezus mówił, uczniowie słuchali. Jezus nakazywał, uczniowie okazywali posłuszeństwo.

Lubię myśleć, że w społeczeństwie tak kluczowe pojęcie jak wolność jest rozumiane szalenie odmiennie przez różne grupy oraz że siła powstająca w miejscach przełamań, podczas tarcia między tymi różnicami, jest właśnie tą siłą, która daje społeczeństwu napęd do poruszania się do przodu - albo do tyłu, jeśli wszystko podąża w tę stronę, lub też każe mu kręcić się w kółko.

Nieustannie jednak popełniamy błąd, sądząc, że myśli to wyizolowane jednostki, oddzielone nie tylko od uczuć, lecz rownież od okoliczności, w jakich się rodzą.

Życie jest święte, uświęca je zaś śmierć, a sensem życia jest Bóg.