Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam głęboko zakorzenione przekonanie - chyba jeszcze z czasów dzieciństwa - że tylko ja mam prawo obdarzać współczuciem innych. Jest w tym na pewno zarozumiałość, która bierze się z niepewności i poczucia gorszości. Nie potrafię być mądrzejsza ani bardziej błyskotliwa, niż jestem, natomiast wspaniałomyślnością umiem do woli dysponować i dozować ją. Gdy zdobywam się na nią czuję się lepsza, zmniejsza to moje poczucie niepewności i zagrożenie ze strony silniejszych; obdarzanie litością mnie samej odbieram jako pomniejszanie, odbieranie mi mojej lepszości.

... byłam uczciwa i niewinna jak tylko przeciętny człowiek może być uczciwy i niewinny. Ale im mniej ktoś zdaje sobie sprawę z tego, co się naokoło dzieje, tym boleśniejsze przeżywa rozczarowania, tym okrutniej rzeczywistość wkracza w jego nierealny świat.

- A ty? - powiedziałam. - Dlaczego nie odzywasz się całymi dniami?
- Pamiętaj, to co na zewnątrz, nie liczy się zupełnie, zwłaszcza tutaj. Trzeba sobie zachować coś głęboko w środku. Trzeba się czegoś trzymać, jakiejś wartości. To daje siłę.
- Trzymam się - mruknęłam bez przekonania.
- Czego się trzymasz?
- Nie wiem, ale trzymam się...
- Można zginąć, czasem nawet trzeba zginąć, ale pamiętaj, tylko wtedy, jeżeli jest po co żyć.