Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy z nas żyje jakby podwójnie... - mówiła dalej - na zewnątrz i do wewnątrz. Najszczęśliwsi są ci, u których jedno pokrywa się z drugim. Ale tak rzadko bywa. Same sobie wydajemy się inne, a inaczej wyglądamy w cudzych oczach. Same siebie przed sobą bronimy, same przed sobą usprawiedliwiamy, żeby nasz obraz w naszych oczach był najczystszy, i oburzamy się, kiedy ktoś mówi o nas źle. Każda patrzy na to samo, ale każda widzi co innego. Chwalimy się, że: "ja to tylko prawdę w oczy", ale jaką prawdę? Tę swoją, najdogodniejszą dla siebie. A potem nagle zderzają się ze sobą dwie, trzy, dziesięć najrozmaitszych takich prawd i nagle, nie wiadomo skąd, powstają obmowy, plotki, kłótnie. No, nie jest tak?

Mądrość nie zależy od długości drogi jaką się przebyło, ale od tego co się na tej drodze widziało

(...) Patrzyłam w ten ciemny świat za szybą i nagle zrobiło mi się strasznie smutno. Sama nie wiem czemu. Tak chciałam, żeby mnie ktoś w tej chwili objął, przytulił, pewnie od razu zrobiłoby się cieplej. Miewam takie chwile tęsknoty i żalu, chyba każda z nas od czasu do czasu na to cierpi. Myślałam sobie nieraz tak: wyrosłyśmy już z pieszczot mamy, a nie dorosłyśmy do tego, żeby nas któryś z chłopców przytulał. Między jednym a drugim. Najgorszy chyba okres w życiu.

Współczucie zawsze jest jałmużną - nie dając nic cierpiącemu, tylko nam, zdrowym, pozwala czuć się lepszymi. Oschłość zaś lub obojętność kaleczy obie strony.