Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze jakoś smutno się robi człowiekowi, kiedy takie właśnie opalone, szarookie i skore do śmiechu dziewczęta na jego widok przybierają surowa minę. A jeszcze smutniej, kiedy minąwszy je usłyszy za plecami stłumiony śmiech.

Nie wszystkie kobiety czekają na nas wiernie i cierpliwie, tak jak byśmy chcieli.

Są ludzie, którzy nie znoszą miłości podobnej do mechanizmu zegara, miłości, która cyka dzień w dzień, miarowo i natrętnie. Po miesiącu trzeba ją już nakręcać nie raz na miesiąc, ale co dzień.

My, pisarze, zbieramy przez dziesiątki lat te miliony ziarenek piasku, zbieramy, sami tego nie dostrzegając, zmieniamy w stop, a potem wykuwamy z tej bryłki kruszcu swoją "złotą różę" - powieść, opowiadanie lub poemat.

Kraj w rozkwicie rodzi piewców i bohaterów, w upadku - kurz i dużo zwierzchników.

Każdemu Allach daje to, co mu się należy: jaszczurce-ogon, osłowi-uszy, mądremu zaś czlowiekowi-słowo chroniące przed nieszczęściem.

Jest surowy i zdecydowany, niczym gruba krecha przeprowadzona przy pomocy linijki: dwie kropki-to narodziny i śmierć, linia prosta -to życie.

Miłość czasami podobna jest do bryzy. We dnie wieje od morza na brzeg, a w nocy - od brzegu na morze.

Myślę, że nadejdzie czas, kiedy zamiast dzisiejszych statków, zawszonych, żelaznych nędznych łajb, będą pływać statki ze szkła- wyobraźcie tylko sobie, jak to będzie wyglądało w blasku słońca: sam diabeł zatańczy z zachwytu.