Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Co to takiego "optymizm"? - spytał Kakambo.
- Ach - odparł Kandyd - to obłęd dowodzenia, że wszystko jest dobrze, kiedy nam się dzieje źle.

Głupcy podziwiają wszystko u autora z reputacją. Ja czytam dla siebie; lubię jedynie to, co mnie trafia do smaku.

Rozważ, jak trudno jest zmienić siebie, a zrozumiesz, jak znikome masz szanse zmienić innych.

Z książkami jest tak, jak z ludźmi:
bardzo niewielu ma dla nas ogromne znaczenie.
Reszta po prostu ginie w tłumie

Praca oddala od nas trzy wielkie niedole: nudę, występek i ubóstwo.

Pełno na ziemi ludzi, co nie zasługują, by do nich mówić.

Im bardziej mnie coś wzrusza, tym trudniej mi to wyrazić.

(...) sto razy chciałam się zabić, ale kochałam jeszcze życie. Ta śmieszna słabostka jest może czymś najbardziej opłakanym w naszej naturze; czyż może być coś głupszego, niż dźwigać ciężar, który co chwila chciałoby się zrzucić, mieć wstręt do swojego jestestwa i upierać się przy nim; pieścić węża, który nas pożera, póki nie przeżre się aż do serca?

Trzeba uprawiać nasz ogródek.

Wypada tedy, aby ludzie przestali być fanatykami, jeżeli mają zasłużyć na tolerancję.

Straszną namiętnością ludzką jest owa pycha, która każe nam zmuszać innych ludzi, aby myśleli tak jak my.

Ludzie sądzą o wszystkim, nie wiedząc nic.

A więc prawo nietolerancji jest niedorzeczne i barbarzyńskie. To prawo tygrysie. Ale jest ono tym straszniejsze, że tygrysy rozszarpują po to, aby jeść, my zaś wyniszczyliśmy się dla paragrafów.

(...) ciągła przyjemność przestaje być przyjemnością.

Gdyby Boga nie było, należałoby Go wymyślić.

Szczęście jest stanem ducha, a więc nie może być trwałe.

Nie ma bardziej chimerycznego projektu jak projekt doprowadzenia poglądów ludzkich do jednolitości. Jednakże, mówicie, interes polityczny wymaga ustanowienia owej jednolitości, skrzętnego usunięcia wszystkich poglądów przeciwnych poglądom przyjętym przez państwo, to znaczy, wymaga ograniczenia człowieka do tego stopnia, by był tylko automatem, by przyjmował opinie panujące w miejscu jego urodzenia i nigdy nie śmiał ich badać ani pogłębiać, by niewolniczo szanował najbardziej barbarzyńskie przesądy, takie jak te, z którymi my walczymy.

Wszelki dogmat jest czymś śmiesznym i złowrogim. Wszelki przymus wyznawania dogmatu jest czymś wstrętnym. Rozkaz, by wierzyć, jest absurdem.

Toć pierwszym obowiązkiem ludzi jest pomagać sobie wzajem.

Szukający szczęścia jest jak pijak, który nie może trafić do domu, ale wie, że ma dom.

(...) lepiej jest, w ostateczności, uniewinnić zbrodniarza niż skazać niewinnego.

Nie ma większej przykrości, jak zostać powieszonym niepostrzeżenie.

Istnienie nasze jest punkcikiem, trwanie chwilą, glob atomem.

Człowiek wolny idzie do nieba taką drogą, jaka mu się podoba.

ponieważ wszystko istnieje dla jakiegoś celu, wszystko, z konieczności, musi istnieć dla najlepszego celu.

Nieszczęsny rodzaj ludzki tak został stworzony, że ci, którzy poruszają się po gościńcu, zawsze będą obrzucać kamieniami tych, którzy wytyczają nowe szlaki.

- Ale, ostatecznie, w jakim celu stworzono ten świat? - rzekł Kandyd.
- Abyśmy się wściekali - odparł Marcin.

Nikt nie kieruje swoimi uczuciami, one same nas wiodą. A więc zawsze, w każdym wypadku jesteśmy zniewoleni, raz gwałtownie, innym razem łagodnie, i poddajemy się albo z rezygnacją, albo z radością.

Sto razy chciałam się zabić, ale kochałam jeszcze życie. Ta śmieszna słabostka może czynić najbardziej opłakanym w naszej naturze; czyż może być coś głupszego, niż dźwigać ciężar który co chwilę chciałoby się zrzucić, mieć wstręt do swojego jestestwa i upierać się przy nim; pieścić węża,
który nas pożera, póki nie przeżre się aż do serca?

Mylić się wciąż oto wiano,
które nam losy przyznały:
robimy projekty co rano,
głupstwa robimy dzień cały.