Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kurza ich parszywa, nie dojona, w galaktykę kopana, z wiaderkiem węgla kolczastym drutem przez most Poniatowskiego w te i nazad ganiana, zardzewiała morda! – ogłosił Zygmunt w przestrzeń.

Uciekł - stwierdził Januszek z mieszaniną żalu i ulgi. - Znaczy, był żywy.
Od tych jej ryków uciekłby i nieżywy - mruknął Zygmunt.

No to co, że zbrodnie i groby? Pewnie, że chcę jeść, jeszcze przecież jestem żywy!

Pomiędzy nim a lustrem chwiała się biała, półprzejrzysta zjawa. W zamglonym, ciemnym lustrze widać było jej odbicie. Chwiała się, gnąc przy tym, jakby usiłowała obejrzeć się ze wszystkich stron...

Wiadomo, że istnieli aż do trzeciego wieku z naszej strony – przerwała Tereska, niecierpliwie opędzając się ręką. – Ale cóż to było, wegetacja, zdychali sukcesywnie. Owszem, pierwszego solidnego kopa strzelił im Filip, kiedy ten cały Ateas wygłupił się z wzywaniem go na pomoc, zaraz, kiedy to było, taka okrągła liczba... Aha, 339. Ale to był już stary piernik, ostatecznie można mu wybaczyć, może miał sklerozę. Filip im dokopał, ale moim zdaniem, tak naprawdę podciął ich Aleksander. Potem już Sauromaci mieli łatwą robotę...

Znajdował się prawie na środku, kiedy nagle coś przed nim wyrosło. Zatrzymał się w połowie kroku, a serce zaczęło mu bić w gardle. Stało się. Tak jak mówili... Żadnych duchów nie ma, idiotyzm, żadnych duchów nie ma... Tylko kretyn mógłby się bać...