Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od nowa się nie da. - Siąkam nosem.
................
..................
Ale można zacząć na nowo - dodaję.

W życiu miałem dużo marzeń, z których większość się nie spełniła. A tymczasem okazało się, że od rodziny dostałem znacznie więcej, niż mógłbym sobie zamarzyć.
Trzymam się jej jak tratwy podczas dryfu po wzburzonym oceanie.

Ania jest jak żagiel na wietrze. (...) To inni popychają ją do działania, to interakcje z nimi generują w niej uczucia. Robi coś dla nich i z ich powodu. Jakby istniała tylko dzięki tym relacjom. Jakby stwarzali ją inni ludzie. W samotności znika, słabnie, zaprzestaje działań, więdnie. Jakby nie potrafiła żyć dla samej siebie. Sama zachowuje się tak jakby błądziła w gęstej mgle. Jest jak spróchniały pniak, z którego pozostała wyłącznie trzymająca go w całości kora. Można też spróbować się o nią oprzeć, zrobić z niej łódkę, wyryć napis dla zabawy, ale drzewu nie służy już do niczego.

Gdyby wszystko trwało wiecznie, nie sprawiałoby nam przyjemności. O tym decyduje ulotność zdarzeń.

Samotność nie opuszcza nas chyba nigdy. Niezależnie od tego, ilu ludzi jest wokół.