Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Smutne w prawdziwej głupocie jest to, że nie można z nią absolutnie nic zrobić.

Szef redakcji komedii BBC przywitał nas i powiedział, ze doszły go słuchy, że chcemy zrobić serial komediowy. "W takim razie powiedzcie, jak to miałoby wyglądać". To brzmi niewiarygodnie, ale w ogóle nie rozmawialiśmy, jakiego rodzaju program zamierzamy zrobić. Kiedy cisza stawała się niezręczna, chciałem już zasugerować, że sobie pójdziemy, pogadamy o tym i wrócimy za miesiące czy lata, gdy nagle zrezygnowanym tonem oznajmił: "Dobra, idźcie i zróbcie trzynaście odcinków".

Niektórzy prywatnie krytykowali tatę za tak szybki odwrót. Najwyraźniej uważali, że zachowałby się godniej, gdyby zaczekał z ucieczką jakiś tydzień. Ten pogląd wynika, moim zdaniem, z niezrozumienia istoty ucieczki, polegającej na tym, że należy brać nogi za pas w momencie, gdy taka myśl zaświta nam w głowie. Tylko obsesyjny kunktator mógłby krzyknąć: "Ratuj się kto może, ale dopiero w środę po południu!".

Tak, wiem, że łatwo stroić sobie żarty ze zinstytucjonalizowanych Kościołów, ale czy komukolwiek przyszło do głowy, by się zastanowić, dlaczego to takie łatwe?