Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niech sobie Pascal mówi, że człowiek jest trzciną myślącą. Nie; jest myślącą erratą, to tak.

Rzeczą banalną są medytacje w pustelni. Rozkosznie, dziwnie jest odgrodzić się od morza gestów i słów, nerwów i namiętności, poczuć się wyobcowanym, niedostępnym, nieobecnym. Kiedy wraca się do siebie, to znaczy kiedy wraca się do innych, najwyżej mogą powiedzieć: powrócił z księżyca, ale świat księżyca, ten zakątek mózgu świetlisty i zaciszny, czymże jest, jeśli nie pogardliwym potwierdzeniem naszej duchowej wolności?