Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[...] co zaś do tych, których się nazywa krytykami, to na ogół poszukują oni zasady sztuk nie tam, gdzie należy, bo wśród poematów, obrazów, rycin, posągów i budowli. Jednakże sztuka zgoła nie może dostarczyć reguł, które sztukę czynią. To jest moim zdaniem powód, że artyści w ogóle, zaś poeci przede wszystkim ograniczają się do tak ciasnego kręgu naśladując zawsze raczej siebie nawzajem niż naturę i to od tak zamierzchłej starożytności, że nie sposób powiedzieć, kto dał pierwszy wzór. Krytycy idą za nimi i dlatego są mało warci jako przewodnicy. Kiepsko tylko mogę wszak sądzić o czymkolwiek, jeśli mierzę to wyłącznie jego własną miarą. Prawdziwa miara sztuk jest w mocy każdego człowieka, zaś swobodna obserwacja najzwyklejszych, czasem najnędzniejszych rzeczy w naturze da najprawdziwsze światło tam, gdzie największa uczoność i pracowitość, jeśli lekceważy taką obserwację, musi pozostawić nas w ciemności, albo - co gorsza - bawić nas i zwodzić światłami fałszywymi.

(…) przez smak pojmuję jedynie tę władzę czy też te władze umysłu, które poddają się działaniu dzieł wyobraźni i wytwornych sztuk oraz wydają o nich sąd.