Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zazdrość wychyla się ze szczelin, których istnienia nawet byśmy nie podejrzewali, by zadać nam ból.

Po przebudzeniu mój umysł był idealnie jasny, a ciało lekkie jak piórko - aż pomyślałam, że mi się udało. Nikt z rodziny nawet się nie zorientował, że próbowałam się zabić.

- Dobrze, że jest tort truskawkowy… - odezwałam się, wskazując go palcem. - I to jaki. Sam krem i truskawki, bez wydziwiania z innymi owocami, galaretkami i sztucznymi figurkami. Biszkopt z prawdziwego zdarzenia.
- Oj, święte słowa. Ręczę za ten tort. To tutejsza specjalność. Wszystko dlatego, że do mąki dodają naszej specjalnej wanilii.
- Kupię dla syna. Dziś są jego urodziny.
- Naprawdę? No to wszystkiego najlepszego. Ile lat kończy?
— Sześć. Zawsze sześć. Mój syn nie żyje.

Wciąż przepraszała, że żyje - tak najtrafniej można było określić jej zachowanie.

Sok żołądkowy. Płyn otrzewnowy. Ślina, mocz, łzy. Cała paleta unikalnych kolorów i zapachów. Dlaczego ciała wypełnia nam takie plugastwo?

Opowiadanie było napisane raczej prostym stylem. W konstrukcji bohaterów i miejscu akcji też nie dostrzegłem nic nowatorskiego. Ale pod warstwą słów czuło się ożywczy chłód rozedrganej wody, która nieprzerwanym strumieniem wsączała mi się prosto w serce.

Marchewka wciąż była rozgrzana od słońca, a po otrzepaniu z ziemi i umyciu zalśniła żywą czerwienią. Nie mogłam się zdecydować, w którym miejscu przyłożyć nóż.
Uznałam, że najrozsądniej będzie odciąć najpierw pięć palców od podstawy. Po kolei potoczyły się po desce do krojenia. Tego wieczora zjadłam sałatkę ziemniaczaną z dodatkiem małego i wskazującego palca.

Czemu człowieka chwyta za serce akurat to, a nie co innego? To pytanie, na które nie ma odpowiedzi.

Czasem w życiu wszystko psuje się przez jeden płaszcz albo jedną kroplę do oka.

Wykonam każdą torebkę, jakiej klient sobie zażyczy: na protezę nogi, nocnik, strzelbę, surowe jaja, sztuczną szczękę. Wszystkie wymagania spełniam co do joty.
Mimo to, gdy usłyszałem zamówienie tamtej kobiety, naprawdę się skrzywiłem. Nigdy wcześniej nie miałem podobnego zlecenia i byłem pewien, że nigdy później nic takiego już mi się nie przytrafi.
- Chciałabym zamówić torbę na serce - oświadczyła.

Czy ona w ogóle była kiedyś małą dziewczynką? Miałam wrażenie, że urodziła się stara i tak już jej zostało.

-Dobrze, że jest tort truskawkowy...-odezwałam się, wskazując go palcem. - I to jaki. Sam krem i truskawki, bez wydziwiania z innymi owocami, galaretkami i sztucznymi figurkami. Biszkopt z prawdziwego zdarzenia.
-Oj, święte słowa. Ręczę za ten tort. To tutejsza specjalność. Wszystko dlatego, że do mąki dodają naszej specjalnej wanilii.
- Kupię dla syna. Dziś są jego urodziny.
- Naprawdę? No to wszystkiego najlepszego. Ile lat kończy?
- Sześć. Zawsze sześć. Mój syn nie żyje.

Niezbyt rozumiem, czemu kostnica tak nas przeraża. Przecież wiadomo, że gdy w biurze przepisujemy na maszynie artykuły naukowe albo zajadamy się ptysiami w dyżurce, na którejś sali umiera człowiek.

Kto skłamie raz, będzie kłamał zawsze.

Przed moimi oczy­ma roz­po­ście­ra­ło się morze śmier­ci. Nie jako kon­kret­na ciecz, kra­jo­braz, wspo­mnie­nie ani słowo — po pro­stu morze, przy­tła­cza­ją­ce swym ogro­mem. Nie było od niego uciecz­ki. Ani śladu wy­sep­ki, na któ­rej mo­gła­bym za­znać wy­tchnie­nia. Jak okiem się­gnąć, ze­wsząd na­pie­ra­ły tylko nie­koń­czą­ce się grzbie­ty czar­nych fal.

Płacz tak prawdziwy i czysty nie domaga się powodu. Jedyne, czego pragnęłam, to w nieskończoność chłonąć go wzrokiem.
Dobrze wiedziałam, jak smutek nawiedza człowieka i jak płyną łzy.